«Τώρα πλέον δεν κάνω τακτικά, γιατί αισθάνομαι ότι έχω αποκομίσει πολλά ύστερα από σχεδόν 15 χρόνια» δήλωσε η Κατερίνα Παπακωστοπούλου.
Η Κατερίνα Παπακωστοπούλου μίλησε στο περιοδικό 7 Μέρες Tv και στον Γιάννη Βίτσα για το ξεκίνημά της στην τηλεόραση και τους λόγους που χρειάστηκε να κάνει ψυχοθεραπεία.
Στη διάρκεια της καριέρας σας δεχτήκατε ανταγωνισμό ή πισώπλατα μαχαιρώματα;
Ανταγωνισμός πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Όταν ξεκίνησα, ήταν συναγωνισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι με συναδέλφους άλλων καναλιών, την πρώτη δεκαετία της καριέρας μου, κάναμε παρέα, βγαίναμε για ποτό. Τα τελευταία χρόνια έχω την αίσθηση – και με λυπεί αφάνταστα – ότι η νεότερη γενιά θέλει πολύ γρήγορα αυτά που εμείς αποκτήσαμε με πολύ κόπο. Δε λέω ότι ο νέος συνάδελφος πρέπει να βασανιστεί, όμως οφείλει να σέβεται. […]
Σε ό,τι αφορά τα μαχαιρώματα, δεν μπορώ να πω ότι αντιμετώπισα τέτοιες περιπτώσεις. Τώρα, αν σε κάποιους δεν άρεσε η συμπεριφορά μου, γιατί έχω υπάρξει πάρα πολύ αυτό που λέμε «by the book» και πάρα πολύ ηθική – και αυτό ενδεχομένως να μη βοήθησε την περαιτέρω εξέλιξή μου – καλή καρδιά! Τα βήματά μου ήταν αργά και σταθερά. Προτιμώ να με θυμούνται ως ένα καλό παιδί.
Έχετε κάνει ψυχοθεραπεία;
Βεβαίως! Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που έκανα ποτέ στον εαυτό μου. Έκανα ψυχοθεραπεία λίγο μετά τη νοσηλεία της κόρης μου στην εντατική, όταν ήταν 5 χρονών. Η ψυχοθεραπεία με στήριξε πολύ και στην περίοδο του διαζυγίου μου αλλά και στην απώλεια του πατέρα μου. Τώρα πλέον δεν κάνω τακτικά, γιατί αισθάνομαι ότι έχω αποκομίσει πολλά ύστερα από σχεδόν 15 χρόνια. Διατηρώ, όμως, πολύ καλή επαφή με την ψυχοθεραπεύτριά μου και μια φορά τον μήνα ή το 2μηνο κάνουμε μία αναδρομική δόση, όπως λέγεται.
Τι σας έμαθε η ψυχοθεραπεία για τον εαυτό σας;
Κατ’ αρχάς με έμαθε να μη φοβάμαι τόσο πολύ, γιατί λόγω της ενασχόλησής μου με την υγεία – είμαι κατά βάση υγειονομική συντάκτρια – είχα αποκτήσει μιας μορφής αρρωστοφοβία. Η ψυχοθεραπεία, λοιπόν, με βοήθησε να τοποθετώ τα πράγματα στη σωστή τους βάση και να μη σκέφτομαι το worst-case senario, όπως λέμε. Δηλαδή να μην κάνω κακούς συνειρμούς με αρνητικές σκέψεις.
Επίσης, με βοήθησε να διαχειριστώ απώλειες και να έχω όρια. Στην ηλικία που είμαι, κοντά στα 45, μπορώ πλέον μέχρι ενός σημείου να δεχτώ και να συμβιβαστώ. Πρώτα θα ευχαριστήσω τον εαυτό μου, διότι αν είμαι εγώ καλά, θα είναι και οι γύρω μου.