Πριν από μερικούς μήνες ο σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος «έφυγε» ξαφνικά βυθίζοντας τους οικείους του, αλλά και τους θαυμαστές των έργων του σε βαρύ πένθος.

Αυτή την περίοδο μάλιστα, την εορταστική, είχε προγραμματίσει να κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Καστανιώτη το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Warum? και άλλες ιστορίες» που είναι αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα, αφού στις σελίδες του οι αναγνώστες «ταξιδεύουν» σε χριστουγεννιάτικες ιστορίες… με κυρίαρχο «Warum?» (μετ: γιατί;) να πλανάται σε αυτές…!

Εδώ και λίγες ημέρες, το βιβλίο που αποτελεί και την τελευταία «κληρονομιά» του Λευτέρη Ξανθόπουλου στις Τέχνες που υπηρέτησε με συνέπεια, αγάπη και πάθος μέσα από πολλούς χώρους, βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τις Εκδόσεις Καστανιώτη και όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στο σημείωμα που είχε παραδώσει       

«Να πω ότι αγαπώ πάρα πολύ τα Χριστούγεννα είναι μάλλον περιττό, νομίζω ότι αυτό φαίνεται. Να πω ότι όλο τον χρόνο περιμένω πότε να έρθουν οι άγιες αυτές ημέρες με το λιγότερο φως και τη σκοτεινότερη νύχτα, και αυτό κάποιοι καλοθελητές μαρτυριάρηδες το έχουν αποκαλύψει από καιρό και το γνωρίζει ο πολύς ο κόσμος. Να πω, τέλος, ότι την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς συμβαίνουν τα πιο τρελά, τα πιο ακατονόμαστα πράγματα στην πόλη και στην εξοχή…»

Στις σελίδες του βιβλίου ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, αφηγείται χριστουγεννιάτικες ιστορίες για τις κρύες νύχτες του χειμώνα δίπλα στη φωτιά, για τις εποχές που φεύγουν απαράλλαχτα κάθε φορά, μαζί με όλα τα ανείπωτα, τα αναπάντεχα, τα ανιστόρητα και τα θαυμαστά του κόσμου τούτου, που βρίσκονται μαζεμένα και φωλιάζουν σε αυτές τις μοναδικές, τις ανυπόκριτες γιορτινές ημέρες.

Όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο

Μεσημέρι Χριστουγέννων στο κέντρο της πόλης και ο άντρας με τα σκούρα γυαλιά βγαίνει από τη Μερτσέντες, βοηθά το παιδί να σταθεί στα πόδια του, το χτυπά στην πλάτη και του λέει: «Ίσα το κορμί σου,ρε μάγκα, τι σόι άντρας είσαι;»

Βράδυ στην κάμαρή του, ο ποιητής του βουνού και της στάνης Κώστας Κρυστάλλης, καθώς γράφει σκυμμένος επάνω από το φτηνό χαρτί του τυπογραφείου, έχει την πρώτη του άγρια αιμόπτυση.

Προς το τέλος του δείπνου στην Εκάλη, η Σοφία ρωτάει τον Τάσο με παράπονο: «Μήπως μου χρωστάς κάτι από τότε;»

Μετά το μεθύσι στην ταβέρνα, ο Γιώργος ο τρελός γίνεται ταύρος ασυγκράτητος και ορμά στους βασανιστές του σαν αστροπελέκι.

Σ’ ένα μικρό ψαροχώρι, ένα παιδί μπαίνει στη θάλασσα ως το γόνατο. Βελόνες το τρυπούν, το κρύο νερό το τσιμπάει. Ένα δελφίνι βουτάει, χάνεται για λίγο και ανεβαίνει από την υγρή φάτνη της θάλασσας κουβαλώντας το μικρό του…»

Ένα βιβλίο που θα σας κρατήσει συντροφιά όχι μόνο τις εορταστικές ημέρες λόγω των χριστουγεννιάτικων ιστοριών του, αλλά είναι σίγουρο πως όποια περίοδο επιλέξετε να το διαβάσετε θα είναι από τα καλύτερα «δώρα» στολίζοντας «γιορτινά» τις ώρες που ταξιδεύετε στις σελίδες του…!

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τον επίλογο, όπου ο Λευτέρης Ξανθόπουλος αναφέρει ότι «Τελευταία, όλο και περισσότερο με βασανίζει το μάταιο της γραφής καθώς και το μάταιο της ανάγνωσης, με βασανίζει όμως πιο πολύ από όλα αυτό που ονομάζεται «το ρίγος του συγγραφέα» και «το ρίγος του αναγνώστη». Υπάρχουν;»

Η απάντηση… για τον αναγνώστη… δίνεται μέσα από τις σελίδες του «Warum?» αφού το «ρίγος της καρδιάς» κυριαρχεί σε αυτές τις ιστορίες…»