Η πρώτη ελληνίδα βουλευτίνα ήταν η Ελένη Σκούρα. Εκλέχτηκε με τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου στις εκλογές του 1953. Έναν χρόνο νωρίτερα, το 1952, είχε για πρώτη φορά δοθεί με νόμο στις Eλληνίδες το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Η Σκούρα ήταν η πρώτη και η μόνη γυναίκα βουλευτής σε κείνη τη Βουλή. Τρία χρόνια αργότερα, το 1956, με την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατέβηκε στις εκλογές μια άλλη κυρία, που έγραψε τη δική της ιστορία στην πορεία των γυναικών μέσα στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Την έλεγαν Λίνα Τσαλδάρη και ήταν η πρώτη ελληνίδα που έγινε υπουργός. Υπουργοποιήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από 1956 έως το 1958 στο υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας.
Η Λίνα Τσαλδάρη, αν και άνοιξε δρόμους, δεν ήταν βέβαια καμιά επαναστάτρια ή σουφραζέτα. Τουναντίον γεννήθηκε μέσα στα σπλάχνα του πολιτικού κατεστημένου της εποχής και πορεύτηκε μέσα σ’ αυτό ως το τέλος της ζωής της. Όταν οι γυναίκες στην Ελλάδα απέκτησαν δικαίωμα ψήφου και δικαίωμα να εκλέγονται, θεώρησε απολύτως φυσική την ενασχόληση της με την πολιτική. Ήταν κόρη πρωθυπουργού και γυναίκα (χήρα πια όταν κατέβηκε) πρωθυπουργού. Πατέρας της ήταν ο Σπυρίδων Λάμπρου, καθηγητής ιστορίας και πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος είχε χρηματίσει πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 1916 ως το 1917, διορισμένος από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο. Η κόρη του Λίνα ήταν πολύ μορφωμένη για την εποχή της και ήταν γραμματέας του πατέρα της. Ήξερε λοιπόν από πολιτική.
Το 1919, τη χρονιά που πέθανε ο πατέρας της, παντρεύτηκε τον Παναγή Τσαλδάρη, μετέπειτα αρχηγό του Λαϊκού κόμματος και πρωθυπουργό της χώρας την ταραγμένη περίοδο του μεσοπολέμου. Χήρα από το 1936, μπήκε είκοσι χρόνια αργότερα στην πολιτική ως επιφανέστατο μέλος ενός πασίγνωστου πολιτικού τζακιού. Ήταν ίσως το μόνο είδος γυναίκας που θα μπορούσε να προκόψει πολιτικά εκείνη την περίοδο, κατά την οποία οι άνδρες δεν ψήφιζαν γυναίκες και οι γυναίκες ψήφιζαν ότι τους έλεγαν οι άνδρες τους.
Ήξερε από θέματα πρόνοιας καθώς ήταν επί χρόνια πρόεδρος του ΠΙΚΠΑ, ήταν από τις ελάχιστες Ελληνίδες που μιλούσαν ξένες γλώσσες και εκπροσώπησε το 1952 την Ελλάδα στον ΟΗΕ για θέματα ισότητας της γυναίκας. Στο υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας έκανε ότι μπορούσε για μια χώρα που δεν διέθετε ούτε τις στοιχειώδεις δομές πρόνοιας, αλλά ούτε διέθετε χρήματα γι αυτές. Πρόσφυγες του πολέμου, ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά, σεισμοπαθείς, πάμφτωχοι αγροτικοί πληθυσμοί και άλλες κοινωνικές κατηγορίες περίμεναν κάποια παροχή απ’ το υπουργείο της.
Η Λίνα Τσαλδάρη ήταν μια βαθύτατα συντηρητική πολιτικός. Τόσο ο πατέρας της, όσο και ο άνδρας της ήταν σφοδροί πολέμιοι του Ελευθερίου Βενιζέλου την περίοδο του διχασμού. Η ίδια είχε εμπλακεί ενεργά στα πάθη εκείνης της εποχής, καθώς ο πατέρας της εξορίστηκε απ’ τους Βενιζελικούς στη Σκόπελο όπου και πέθανε, ενώ ο άνδρας της φυλακίστηκε το 1922. Σε καμιά από τις εκατοντάδες φωτογραφίες της, η λίνα Τσαλδάρη δεν φαίνεται ούτε καν να χαμογελά. Η πασίγνωστη συγγραφέας Πηνελόπη Δέλτα, άλλη γυναικεία προσωπικότητα της εποχής που ήταν Βενιζελική και την μισούσε θανάσιμα, την αποκαλούσε «Τσαλδάραινα». Την κατηγορούσε μάλιστα ότι αυτή είχε οργανώσει τη δολοφονική απόπειρα κατά του Βενιζέλου στις 6 Ιουνίου του 1933 στην οδό Κηφισίας, πράγμα βεβαίως που δεν τεκμαίρεται από κανένα στοιχείο.
Που να φανταζόταν ο Πηνελόπη Δέλτα ότι ένας δισέγγονος της, ο Αντώνης Σαμαράς, θα ήταν ογδόντα χρόνια αργότερα πρωθυπουργός ως αρχηγός της συντηρητικής παράταξης της χώρας της. Η Λίνα Τσαλδάρη πέθανε στα 94 χρόνια της από εγκεφαλικό στις 17 Οκτωβρίου 1981, μια μόλις μέρα πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου νικήσει κατά κράτος την παράταξη που αυτή υπηρέτησε. Τουλάχιστον πρόλαβε να μην πάρει αυτή την πίκρα.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.