«Μπορεί να γίνεται λόγος για ανάρρωση μιας οικονομίας, που βρίσκεται σε ύφεση επί έξι χρόνια, μόνον όταν επενδύσεις και απασχόληση αυξάνονται και όταν δίνονται δάνεια, αλλά τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει στην Ελλάδα» λέει.
Απαντώντας στο ερώτημα, πώς μπορεί η Ελλάδα να εξέλθει από την κρίση, υποστηρίζει ότι η χώρα θα πρέπει να σταματήσει να αποπληρώνει το χρέος και να βρει δρόμους για το πώς θα σταθεροποιήσει και πάλι την Οικονομία της. θεωρεί πως, αφενός αυτό θα πρέπει να γίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διότι «το πρόβλημα της Ελλάδας -πολύ υψηλό χρέος, ελάχιστες επενδύσεις, αφερέγγυος τραπεζικός τομέας- έχουν πολλές χώρες στην Ευρώπη και δεν έχει νόημα να γίνεται ξεχωριστή μεταχείριση του προβλήματος Ελλάδα, και αφετέρου, στην Ευρώπη υπάρχει συσσώρευση χρήματος που μετακινείται εδώ και εκεί μεταξύ τραπεζών πυροδοτώντας τις χρηματαγορές, ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για παραγωγικές επενδύσεις».
Για κάτι τέτοιο, εκτιμά πως δεν απαιτείται ούτε ένα ευρώ των φορολογουμένων, καθώς, όπως λέει, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων διαθέτει πληθώρα από ενδιαφέροντα προγράμματα -για παράδειγμα τη σύνδεση της Ελλάδας με την Αυστρία με ένα τρένο υψηλής ταχύτητας- τα οποία χρηματοδοτεί με ομόλογα που θα αγόραζαν ευχαρίστως οι επενδυτές και αυτό φαίνεται από τα χαμηλά επιτόκια που πρέπει να πληρώνει.
Αναφερόμενος στην Τραπεζική Ένωση, τη χαρακτηρίζει «μοναδικό ανέκδοτο», που θα περάσει στην ιστορία της ΕΕ, καθώς, όπως λέει, τα 55 δισ ευρώ που διατίθενται για τις επανακεφαλαιοποιήσεις «δεν αρκούν ούτε για μια μεγάλη τράπεζα», ενώ, όπως προσθέτει, «δεν υπάρχει ούτε μια κοινή εγγύηση καταθέσεων και το μόνο που υπάρχει είναι ένα επιπλέον εργαλείο προπαγάνδας της ΕΕ».
Κατά την άποψή του, η ΕΚΤ θα πρέπει να βρίσκεται στο παρασκήνιο, όπως κάνει η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ και «εξάλλου, βλέποντας κανείς τη διαδικασία εκκαθάρισης μιας τράπεζας, διαπιστώνει πως τελικά η αρμοδιότητα αποφάσεων επιστρέφει στα κράτη έθνη».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Από τις 5 Μαΐου αρχίζουν οι διαδικασίες για να ελαφρύνει το ελληνικό χρέος
