Με την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων να βρίσκεται στο 70% του μέσου όρου της Ευρωζώνης εξαιτίας της επίμονης ακρίβειας και της χαμηλής παραγωγικότητας, η χώρα δεν θα μπορούσε καν να ελπίζει σε μια σύγκλιση προτού περάσουν 15 με 20 χρόνια.
Σύμφωνα με αναλυτές, η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων προ κρίσης ανέρχονταν στο 85% του μέσου όρου της Ευρωζώνης, προτού «γκρεμιστεί» κατά 15 ποσοστιαίες μονάδες, υπογραμμίζοντας ότι για να επιστρέψει η χώρα στα πρότερα επίπεδα απαιτούνται πολλά χρόνια υπεραπόδοσης έναντι της Ευρωζώνης, με την ακρίβεια και με το έλλειμμα της ελληνικής παραγωγικότητας να είναι σημαντικά εμπόδια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Παρά την ενίσχυση της ιδιωτικής κατανάλωσης (βασικής συνισταμένης της ελληνικής ανάπτυξης) και ενώ τα μέτρα της ΔΕΘ αναμένεται να στηρίξουν την κατανάλωση και το 2026 με επίδραση κοντά στο 1,1%, η ώθηση αυτή δεν επαρκεί για να κλείσει το κενό αν δεν υπάρξει διατηρήσιμη αύξηση πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος.
Ωστόσο, όταν οι τιμές αυξάνονται ταχύτερα από τους μισθούς, η αγοραστική δύναμη υποχωρεί. Επί παραδείγματι, αν οι ονομαστικοί μισθοί ανέβουν κατά 2% και ο πληθωρισμός είναι 5%, το πραγματικό εισόδημα μειώνεται.
Η πίεση είναι εντονότερη όταν οι αυξήσεις εντοπίζονται σε βασικά αγαθά όπως τρόφιμα, ενέργεια και ενοίκια, όπου οι δαπάνες δύσκολα περικόπτονται. Έτσι μπορεί να συνυπάρχει υποτονική ζήτηση σε προαιρετικά αγαθά με επίμονες αυξήσεις στα αναγκαία, διατηρώντας χαμηλά την αγοραστική δύναμη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πόση ανάπτυξη χρειαζόμαστε;
Όπως σημειώνουν οι ίδιοι αναλυτές, η σύγκλιση στην αγοραστική δύναμη προϋποθέτει επί σειρά ετών υψηλότερη ανάπτυξη ανά κάτοικο από την Ευρωζώνη.
Με ανάπτυξη γύρω στο 1% δεν αλλάζει η εικόνα, καθώς για ουσιαστικό κλείσιμο της ψαλίδας χρειάζεται ρυθμός βελτίωσης πιο κοντά στο 2% επί πολλά χρόνια, με υπερβάλλουσα ανάπτυξη της Ευρωζώνης, η οποία προϋποθέτει την αύξηση της παραγωγικότητας, και αυτή με τη σειρά της προϋποθέτει περισσότερες επενδύσεις σε τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, ανθρώπινο κεφάλαιο, υποδομές, κλίμα που ενισχύει τις εξαγωγές και τη μέση προστιθέμενη αξία.
Ωστόσο, το πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης που είναι και βασικός μοχλός επενδύσεων τα τελευταία χρόνια, βαίνει προς ολοκλήρωση και δεν μπορεί να αποτελέσει μόνιμο υποκατάστατο χρηματοδότησης.
Η συνέχεια θα κριθεί από την ταχύτητα ωρίμανσης των έργων που έχουν ήδη αναληφθεί, το βάθος και ένταση της επενδυτικής δαπάνης στα επόμενα χρόνια αλλά και κατά πόσο οι επιχειρήσεις θα στραφούν σε επενδύσεις που θα οδηγούν σε αύξηση της παραγωγικότητας και σε καλύτερους μισθούς.
