Η χρονική συγκυρία των ευρωεκλογών του Μαΐου και το ενδεχόμενο να συμπέσουν με τις εθνικές εκλογές – διότι ουδείς… πιστεύει τον Αλέξη Τσίπρα ότι θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας – πυροδοτεί τις συζητήσεις για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα «μετακομίσει» από την Ευρωπαϊκή Αριστερά στους Σοσιαλιστές.
Υπό αυτό το πρίσμα, όμως, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η θέση της ΝΔ στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη και συγκεκριμένα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Αν είναι κάτι που θα δείξουν οι ευρωεκλογές αυτές, είναι τη στροφή της Ευρώπης προς τα δεξιότερα, για λόγους που έχουν να κάνουν κυρίως με το προσφυγικό, αλλά και άλλα επιμέρους ζητήματα που στρέφουν τον κόσμο σε ακραία συντηρητικές επιλογές.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως, προς τα… πολύ δεξιά. Η ακροδεξιά ήδη κάνει κουμάντο σε Ουγγαρία, Πολωνία κι έχει πάρει κεφάλι στην Αυστρία, ενώ η επιρροή της αυξάνεται απειλητικά σε Γαλλία και Γερμανία. Κι ας μην ξεχνάμε, βέβαια, το ετερόκλητο κυβερνητικό σχήμα στην Ιταλία με Λέγκα του Βορρά και Πέντε Αστέρια.
Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό, η κεντροδεξιά έκφραση της ΝΔ μοιάζει μάλλον… όαση. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο στο εσωτερικό ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να τραβήξει διαχωριστική γραμμή και να χρεώσει τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ακροδεξιά, επικαλούμενος το παρελθόν κορυφαίων στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο «μεσαίος χώρος», άλλωστε, και η επιρροή του σ’ αυτόν είναι το ζητούμενο άλλης μίας εκλογικής αναμέτρησης, όμως οι αιτιάσεις του ΣΥΡΙΖΑ κατά της ΝΔ περί ακροδεξιάς στροφής θα πρέπει να ιδωθούν ξεκάθαρα και υπό αυτό το πρίσμα. Της γενικότερης, δηλαδή, κατάστασης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και τον κίνδυνο αυτό που θα προκύψει από τις ευρωεκλογές να είναι ένα έκτρωμα.
Στρατηγικά, από τη δική του πλευρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπαιξε έξυπνα σε δύο επίπεδα. Πρώτον, στήριξε τις κυρώσεις του Ευρωκοινοβουλίου κατά του Όρμπαν. Και δεύτερον, στήριξε τον Μάνφρεντ Βέμπερ ως επικεφαλής του ΕΛΚ για τις ευρωεκλογές, ο οποίος διαθέτει ένα ξεκάθαρα πιο μετριοπαθές και κεντρώο προφίλ. Τόνισε δε το ίδιο στοχευμένα κατά τις συναντήσεις μαζί του πως η ΝΔ αποτελεί εξαίρεση σε σύγκριση με άλλες λαϊκίστικες συντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη, φροντίζοντας να διαχωρίσει τη θέση του από όσους ρέπουν προς την ακροδεξιά. Κι ας παραμένει ευάλωτος στη σχετική κριτική στο εσωτερικό, καθώς πράγματι όχι τόσο το παρελθόν, αλλά οι τοποθετήσεις συγκεκριμένων στελεχών του τον εμποδίζουν να κάνει πράξη αυτό το διαχωρισμό.
Ίσως και άθελά της, λοιπόν, η Ελλάδα, με αφορμή τη μάχη εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, έχει μετατραπεί σε βασικό πεδίο ιδεολογικών αντιπαραθέσεων εν όψει ευρωεκλογών. Μπορεί να μην το κατανοούμε, κλεισμένοι – όπως πάντα – στο δικό μας μικρόκοσμο, αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια που οι άλλοι ασχολούνται μαζί μας δίχως ο λόγος γι’ αυτό να είναι το μνημόνιο.