Πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για το περίφημο «μαξιλάρι» που θα μας σώσει από την αϋπνία μας και την αγωνία μας για το «μετά».
Γίνεται καθημερινά μεγάλος «τσακωμός» για αυτό το μαξιλάρι. Ο ένας λέει δώστο, ο άλλος λέει δεν το δίνω. Ο μεν ένας λέει ότι είναι δικό του, ότι εκείνος το έφτιαξε και το άφησε «προίκα» στον άλλο. Ο άλλος πάλι επιμένει ότι το μαξιλάρι φτιάχτηκε από το άρμεγμα του λαού.
Μύλος!
Σαστισμένος ο λαός – όλοι οι πολίτες της «μένουμε-στο-σπίτι» χώρας – παρακολουθεί αυτή τη διελκυστίνδα, το «μαλλιοτράβηγμα» των ηγετών του, άφωνος πίσω από την προστατευτική μάσκα που μόλις αγόρασε 10 ευρώ το κομμάτι. Κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, δεν μπορεί να έχει γνώμη και αδυνατεί να καταλάβει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.
Η δουλειά του βρίσκεται σε αναστολή εργασίας στην πληττόμενη επιχείρηση που τον απασχολούσε προ κορωνοϊού. Ούτε που ξέρει εάν και πότε θα ξαναπάει πίσω στη δουλειά του, εάν θα υπάρχει δουλειά όταν θα τελειώσει κάποτε αυτή η κρίση.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακούει στις ειδήσεις ότι το «μετά» θα είναι πολύ δύσκολο. Η χώρα, αντί για μπροστά θα πάει προς τα πίσω. Πάλι. Και αυτό τον σκοτώνει. Μόλις είχε αρχίσει να αισιοδοξεί ότι σιγά-σιγά θα υπάρξει πρόοδος από φέτος. Και τώρα βλέπει ότι αυτή η πανδημία θα τον φέρει πάλι πίσω στην απόγνωση.
Ξαφνικά, ακούει ότι εκεί έξω γίνεται «μαξιλαροπόλεμος»!
Χωρίς να καταλαβαίνει και πολλά, καταφέρνει να «πιάσει» ότι κάπου «υπάρχουν λεφτά». Το έχει ξανακούσει αυτό, πιο παλιά, να του το λένε κάποιοι άλλοι ηγέτες του, αλλά θυμάται ότι είχε αποδειχθεί «τζίφος» τελικά. Γι’ αυτό και είναι επιφυλακτικός στο άκουσμα της ίδιας κουβέντας από τους καινούργιους. Δεν πιστεύει κανένα!
Ο πόλεμος μεταφέρεται στα κανάλια. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί μιλούν για δισεκατομμύρια, πολλά λεφτά διαθέσιμα για να σωθεί ο κόσμος. Ακούγονται διάφορα ποσά. Άλλα μεγαλύτερα και άλλα μικρότερα. Άλλα που μπορούν να μοιραστούν και άλλα που δεν μπορούν. Πάντως, τα λεφτά είναι πολλά, έτσι λένε.
Βγαίνουν και κάποιοι διεθνείς «Οίκοι» που μαυρίζουν την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Είναι εκείνοι οι Οίκοι που για δέκα ολόκληρα χρόνια ανέβαζαν και κατέβαζαν τη βαθμολογία της χώρας στις Αγορές. Και τώρα επανέρχονται. Προβλέποντας καταστροφή, μας δίνουν πάλι χαμηλή βαθμολογία. Πάλι προς τα κάτω.
Εμφανίζεται και εκείνο το εφιαλτικό «Δου-Νου-Του» με τις δικές του εκτιμήσεις για το αύριο. Και αυτό μας βαθμολογεί προς τα κάτω. Μιλάει πάλι για μνημόνια και λιτότητα διαρκείας. Μας λέει ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα από «τότε», την εποχή που συμμετείχε στην επάρατη «τρόϊκα». Ανατριχίλα!
Και απ’ έξω, ο μαξιλαροπόλεμος συνεχίζεται.
Ο ένας τραβάει το μαξιλάρι από δω και ο άλλος το βαστάει σφιχτά από την άλλη. Δεν μπορεί! Κάποια στιγμή το μαξιλάρι θα σκιστεί. Τα πούπουλα θα πεταχτούν έξω και θα στροβιλίζονται στον αέρα. Δισεκατομμύρια πούπουλα για να «φάει» όλος ο κόσμος. Εικόνα γελοιότητος. Εικόνα δράματος.
Η σοβαρότητα της κατάστασης είναι τέτοια που θα έπρεπε όλοι να αφήσουν κατά μέρος τις «κόντρες» και να δουν πώς πρέπει να γίνει και κυρίως τι πρέπει να κάνουν για να μην καταστραφεί πάλι ο τόπος. Αντ’ αυτού, σηκώνονται οι τόνοι από όλους την ώρα που οι πολίτες ασφυκτιούν εσώκλειστοι στις εστίες τους, περιμένοντας να περάσει ο κίνδυνος της επιβίωσης για να δουν πώς θα αντιμετωπίσουν τον επόμενο κίνδυνο της διαβίωσης.
Η ευθύνη όλων αυτές τις ώρες είναι τεράστια. Η κοινωνία αντιμετώπισε τα σκληρά υγειονομικά μέτρα με πειθαρχία και καρτερία. Όμως, δεν θα αντιδράσει το ίδιο ψύχραιμα εάν μετά την πανδημία του ζητηθεί να σηκώσει και πάλι το βάρος μιας νέας σκληρής λιτότητας. Θα υπάρξουν άσχημες καταστάσεις που θα μας πάνε πίσω στις πλατείες των αγανακτισμένων.
Και τότε θα είναι αργά για μαξιλαροπόλεμο.