Είμαι σταματημένος μπροστά στο κόκκινο φανάρι ενός κάθετου δρόμου σε κεντρικό, και θέλω να στρίψω αριστερά, έχοντας ανάψει φλας.
Ο οδηγός του λεωφορείου, από την αριστερή μου πλευρά, σιγά σιγά σταματά, διότι ανάβει κόκκινο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για καλή μου τύχη δεν έχω βάλει την πρώτη ταχύτητα στο κιβώτιο, ώστε να ξεκινήσω αμέσως μόλις ανάψει πράσινο. Αφού ξεκίνησα μετά από 2-3 δευτερόλεπτα, πέρασε μπροστά μου με ταχύτητα ένας μοτοσυκλετιστής, ο οποίος βγήκε σχεδόν στο αντίθετο ρεύμα, προσπέρασε το σταματημένο, στο κόκκινο φανάρι, λεωφορείο και λίγο έλειψε να συγκρουστούμε.
Αν είχα ξεκινήσει αμέσως πολύ φοβάμαι ότι η σύγκρουση θα ήταν αναπόφευκτη και ίσως με δυσάρεστα αποτελέσματα.
Γι’ αυτό και δεν ξεκινώ ποτέ αμέσως με το πράσινο, κι ας έχω ορατότητα, κι ας μου κορνάρουν μερικοί βιαστικοί από πίσω, ενώ και όταν ανάβει πορτοκαλί και δεν έχει μέτρα μπροστά μου, χαμηλώνω ταχύτητα ώστε να έχω σταματήσει μόλις ανάψει κόκκινο. Αυτό είναι κανόνας στον ΚΟΚ και πρέπει να γίνει συνήθεια, και όχι να πατάμε γκάζι να περάσουμε, διότι πιθανότατα όταν περάσουμε θα είναι κόκκινο και κάποιος θα έχει ξεκινήσει αμέσως με το πράσινο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι το μοναδικό φαινόμενο και δεν είναι μόνο από μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι παραβιάζουν το κόκκινο φανάρι. Καθημερινά, σε όλη τη χώρα, συμβαίνουν συχνά τέτοιες παραβάσεις και από οδηγούς αυτοκινήτων.
Σχετικό ρεπορτάζ στην τηλεόραση, κατέδειξε μπροστά στην κάμερα τέτοιες παραβάσεις, καθώς έχουν αυξηθεί τα τροχαία ατυχήματα.
Ο ρόλος της Αστυνομίας
Σε μια χώρα που ξέρει να σέβεται τους πολίτες της, αυτά τα πλάνα που κατέγραψε η τηλεοπτική κάμερα θα έπρεπε να τα είχε ζητήσει η Ελληνική Αστυνομία, όπως κάνει σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, αναζητώντας υλικό από μόνιμες κάμερες καταστημάτων, όταν συμβαίνουν τροχαία ατυχήματα.
Θα έπρεπε να το κάνει πριν συμβεί κάποιο κακό και όχι μετά. Να δει ποια οχήματα παραβίασαν το κόκκινο και να αποστείλει κλίσεις, με τις ποινές που προβλέπει ο ΚΟΚ (αφαίρεση άδειας οδήγησης και χρηματικό πρόστιμο). Να λειτουργήσει προληπτικά και όχι εκ των υστέρων.
Και μη μου πείτε για προσωπικά δεδομένα, διότι όταν πας να προλάβεις μη θρηνήσουμε θύματα, τίποτα δεν είναι προσωπικό.
Ο ρόλος του κράτους
Πριν λίγες ημέρες το ΙΟΑΣ συμπλήρωσε -και δεν θα πω γιόρτασε- τα 20 χρόνια λειτουργίας του. Το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς» ιδρύθηκε με αφορμή το θάνατο από τροχαίο δυστύχημα στην «Κορίνθου – Πατρών» του Πάνου Μυλωνά, φοιτητή που πήγαινε στην Πάτρα, στο πανεπιστήμιο όπου σπούδαζε. Γι’ αυτό και δεν λέω γιόρτασε το ΙΟΑΣ, διότι τι να γιορτάσεις όταν χάνεις το παιδί σου.
Η μητέρα του, Βάσω Δανέλλη – Μυλωνά, την οποία γνώρισα από τότε, σχεδόν, αφοσιώθηκε στην πρόληψη, διεθνοποίησε το Ινστιτούτο, πραγματοποιεί εκατοντάδες εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, εκπαιδεύει παιδιά, αλλά… το κράτος είναι ανύπαρκτο.
Εκεί που το κράτος θα έπρεπε να έχει αναλάβει αυτή τη δράση και μάλιστα ένα κράτος όπου χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές όσο μια κωμόπολη, έρχεται μια ιδιωτική πρωτοβουλία να υποκαταστήσει τη δουλειά του κράτους και να συμβάλει στο κοινωνικό έργο.
Περιμένουμε νέο Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας εντός του Μαϊου, και καλώς να τον έχουμε, όμως πόσο θα λειτουργήσει αποτρεπτικά; Από τα σχολεία και την εκπαίδευση πρέπει να ξεκινήσουμε.
Το γιατί δεν έχουμε μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής και οδικής ασφάλειας στα σχολεία, πρέπει να τεθεί εδώ και τώρα σε μια αναθεώρηση του εκπαιδευτικού συστήματος.
Να μου πεις, εδώ καλά καλά τα ολοήμερα σχολεία δε λειτουργούν και πληρώνουν οι γονείς «κέντρα μάθησης» που βρίσκονται ακριβώς έξω από τα σχολεία -δωρεάν Παιδεία λέμε, μετά- το μάθημα για την ασφάλεια στο δρόμο θα κοιτάξουν;
Δεν έχεις άδικο, γι’ αυτό και μίλησα για αναθεώρηση, από κάτω προς τα πάνω και όχι να στεκόμαστε αν και πόσα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα ιδρύσουμε -και καλά θα κάνουμε- αλλά πρώτα ας φροντίσουμε η Δημόσια Παιδεία να είναι σωστή και σε υψηλό επίπεδο.
Το κράτος οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αναλάβει δράση και οι ιδιώτες που θέλουν να βοηθήσουν θα λειτουργούν επικουρικά και συμπληρωματικά, όπου χρειάζεται.
Και για να κλείσω όπως ξεκίνησα, θυμάμαι τον αείμνηστο Χρίστο Χαραλαμπόπουλο, σπουδαίο, πολυτάλαντο συνάδελφο, ο οποίος με το καυστικό του χιούμορ σε μια ραδιοφωνική του εκπομπή, έλεγε: «Όταν βλέπω πράσινο σταματάω, διότι ο αδερφός μου με κόκκινο περνάει, μη σκοτωθούμε μεταξύ μας».
