Η κοινή διαπίστωση των δημοσιογράφων που παραβρέθηκαν στην συνέντευξη τύπου μετά την συνάντηση Ερντογάν – Ζελένσκι πριν από λίγα 24ωρα στην Τουρκία, ήταν ότι ο ουκρανός πρόεδρος βρισκόταν σε κατάσταση… «υψηλής έντασης». Τόσο μάλιστα που για πρώτη φορά διάβασε κείμενο δήλωσης και δεν μίλησε ελεύθερα στους δημοσιογράφους. Για ερωτήσεις – απαντήσεις, διευκρινήσεις, ούτε να το συζητάμε…
Τα όσα δημοσιεύματα ακολούθησαν στα διεθνή αλλά και στα επίσημα τουρκικά ΜΜΕ «κατέληγαν» στο ότι ο ουκρανός πρόεδρος έγινε αποδέκτης προειδοποίησης (αμερικανικής) μέσω του Ερντογάν για την ανάγκη να ετοιμαστεί να αποδειχθεί συμφωνία με βάση την τετελεσμένη απώλεια του 20% περίπου των εδαφών της νοτιοανατολικής περιοχής της χώρας.
Με άλλα λόγια περιοχών που έχουν ήδη καταλάβει τα ρωσικά στρατεύματα, αλλά και άλλων επιπλέον που διεκδικούν ακόμα. Διαφορετικά η διατήρηση της «παρουσίας» του στην ουκρανική προεδρία – η θητεία του έχει λήξει εδώ και πάνω από ένα χρόνο – θα καταστεί… αμφίβολη. Το πως θα γίνει αυτό, απ’ ότι φαίνεται, δεν θα είναι και μεγάλο πρόβλημα, λόγω των διαστάσεων που έχει πάρει το σκάνδαλο της διαφθοράς με την κατάχρηση των κεφαλαίων της βοήθειας από την δύση, από τα πρόσωπα που μέχρι πρότινος αποτελούσαν το στενό προσωπικό και πολιτικό του περιβάλλον…
Από τουρκικής πλευράς ακόμα και στα πολύ φιλικά (δηλαδή ελεγχόμενα) στον Ερντογάν ΜΜΕ, τίποτα από αυτά δεν έχει επιβεβαιωθεί, αλλά και τίποτα δεν έχει διαψευστεί επισήμως μετά τα σχετικά δημοσιεύματα.
Από την Ουάσιγκτον πάλι τα μεγάλα ΜΜΕ, ακόμα και εκείνα που είχαν στηρίξει την πολιτική Μπάιντεν στην Ουκρανία, έχουν αρχίσει να καθιστούν σαφές ότι ο ουκρανός πρόεδρος «δεν μπορεί να εμποδίζει τις ενέργειες εκείνες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία ειρηνευτική συμφωνία…». Και αφορά βέβαια αυτό την πρόταση συμφωνίας των 28 σημείων που φαίνεται – σύμφωνα με τα αμερικανικά ΜΜΕ – να προωθεί πλέον με ειδικούς απεσταλμένους το επιτελείο του Τραμπ. Και η οποία έχει κοινοποιηθεί και έχει αρχίσει να συζητείται με το επιτελείο του Πούτιν.
Εδώ η προσοχή είναι ότι αφορά στο ενδεχόμενο «ειρηνευτικής συμφωνίας» και όχι «εκεχειρίας» με στόχο την ειρηνευτική συμφωνία, όπως επίμονα επιδιώκουν ευρωπαίοι ηγέτες όπως ο κ. Μακρόν ή ο κ. Μέρτς, για να μη συζητάμε για την κα φον ντερ Λάιεν ή τον κ. Τούσκ…
Στο «πεδίο» της μάχης στο μεταξύ οι πληροφορίες φαίνεται ότι δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για το τι ακολουθεί.
Η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της Μόσχας, παρά τις σπασμωδικές αντιδράσεις με πλήγματα εντός της Ρωσίας από τον στρατό του Κιέβου, οδηγεί σε επέκταση της κατοχής από το 19,4% του ουκρανικού εδάφους στο 20% που είναι ο αρχικός στόχος από την πλευρά Πούτιν, δηλαδή ολόκληρης της ρωσόφωνης περιοχής της Ουκρανίας.
Αν αυτή είναι η προσωρινή τουλάχιστον εικόνα για την κατάσταση στην Ουκρανία, τότε τίθεται ένα ουσιώδες ερωτηματικό.
Τι ακριβώς επιδιώκουν οι ευρωπαίοι ηγέτες που δηλωμένα αντιδρούν στις κινήσεις αυτές και επιμένουν στον πόλεμο;
Πολύ περισσότερο μάλιστα που όπως μαθαίνουμε από τις Βρυξέλλες, η συνέχιση του πολέμου θα πρέπει να κοστίσει μέσα στο 2026 περί τα 70 δις ευρώ τουλάχιστον την ΕΕ για την στήριξη της Ουκρανίας, επιπλέον της συνδεδεμένης με αυτή, προοπτικής της «γραμμή» του πολεμικού επανεξοπλισμού της ΕΕ, με ένα κόστος που κυμαίνεται, ανάλογα τις προσδοκώμενες προδιαγραφές, ανάμεσα στο 800 δισ. βραχυ μεσοπρόθεσμα και 3 – 4 τρισ. ευρώ μεσομακροπρόθεσμα…
Τα οποία θα πρέπει να προκύψουν από την συνθετική προσπάθεια δημοσιονομικής «λιτότητας» σε εθνικό επίπεδο και διεύρυνσης του δανεισμού επίσης σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο από τις χώρες μέλη της ΕΕ.
Και όλα αυτά σε καθεστώς ενεργειακής κρίσης διαρκείας για τις οικονομίες τους…
Για την Ελλάδα κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθεί ως προς τις συνέπειές του υπό τις παρούσες συνθήκες, αν σκεφτεί κανείς ότι χωρίς αυτό ήδη προβλέπεται «δημοσιονομική πειθαρχία» που θα αποδίδει από 3,5% έως και 4% του ΑΕΠ πρωτογενή πλεονάσματα ετησίως στους ετήσιους προϋπολογισμούς.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον, να δούμε το πως θα απαντήσουν οι πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα σ’ αυτόν τον χρονικό ορίζοντα, όταν θα κληθούν να επιλέξουν το που θα «ξοδέψουν» αυτό το πλεόνασμα, στην μείωση του χρέους ή στον «πόλεμο»;
Αν βέβαια καταφέρουν μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες να «μαζέψουν» ένα τέτοιας κλίμακας πρωτογενές πλεόνασμα, που από μόνο του μοιάζει … τρομακτικό.
