15 Νέοι καλλιτέχνες για τα 175 χρόνια της Εθνικής Τράπεζας

Τα συγκεκριμένα έργα θα εκτεθούν στην αίθουσα του παλαιού Χρηματιστηρίου, στην οδό Σοφοκλέους, οπού θα γίνει την Πέμπτη και η εκδήλωση επιβράβευσης των 15 καλλιτεχνών. Η Έκθεση θα διαρκέσει έως τις 30 Ιουνίου 2017.
Στο διαγωνισμό συμμετείχαν 950 νέοι καλλιτέχνες, αριθμός πραγματικά εντυπωσιακός. Η Επιτροπή που είχε ορισθεί, επέλεξε σύμφωνα με τους όρους του διαγωνισμού, 15 έργα τέχνης που αποκτά η Εθνική Τράπεζα για εμπλουτισμό της καλλιτεχνικής της συλλογής.

Πρόκειται για έργα των:

• Αβόρα Έμις, ακρυλικό και λάδι σε καμβά, 75×55 εκ., με τίτλο «Όνειρα μηχανικών διαμερισμάτων» (2016).
• Αλαβάνου Λουκίας, μονοκάναλο ψηφιακό βίντεο με ήχο, διάρκειας 5΄, με τίτλο «Geppetto’s clocks» (2005).
• Βασμουλάκη Αλέξανδρου, λάδι και ακρυλικό σε καμβά, 150×115 εκ., με τίτλο «Οι φίλοι» (2016).
• Βρατσάνου Μυρτούς, μελάνι σε χαρτί, 70×50 εκ., (3 τμχ.) με τίτλο «My own private psycho» (2016), (τρίπτυχο).
• Ευσταθίου Ειρήνης, λάδι και ακρυλικό σε ξύλο, 20×20 εκ., (5 τμχ.) με τίτλο «We Are Not (Just) an Image on T.V.» (2013).
• Κάττου Λητούς, χαλκός, 100×100×0.6 εκ., (2 τμχ.) με τίτλο «Suns» (2016), (δίπτυχο).
• Κοτρέτσος Γεωργίας, αρχειακή inkjet εκτύπωση, 50×60 εκ. (3 τμχ.), με τίτλο «Being seeing by another is the truth of seeing the other» (2011).
• Κουμιανάκη Χρυσάνθης, ακρυλικό σε ξύλο, σιδεροτυπία σε πανί, 200×100 εκ. (δίπτυχο), με τίτλο «Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο» (2012).
• Μπέλλου Ράνιας, μολύβι σε γιαπωνέζικο χρωματιστό χαρτί, 50×70 εκ., με τίτλο «Days of Childhood» (2016).
• Μώρη Πέτρου, ψηφιακή εκτύπωση UV σε μονωτικό λάστιχο, μάρμαρο, ατσάλι, 150×120×40 εκ., με τίτλο «Snake Eater (Illissos)» (2015).
• Πολυχρονίδη Λυσίμαχου, ψηφιακές φωτογραφίες τραβηγμένες σε στερεοσκόπιο, πασπαρτού, ξύλινη κορνίζα, τζάμι, 70×83×3 εκ., με τίτλο «Eye on the money III» (2016).
• Προδρομίδη Θοδωρή, Βίντεο υψηλής ευκρίνειας/ HD video, διάρκειας 7′ 40”, με τίτλο «Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος» (2013).
• Σπύρου Έφης, λάμπες φθορισμού, ιμάντες πρόσδεσης και συρματόσχοινο, 150×182×2,5 εκ., με τίτλο «Flight and Fight» (2016).
• Στρούζα Στεφανίας-Ανδριανής, μεταξοτυπία σε ύφασμα και κουτί plexiglas, 190×127 εκ., με τίτλο «Medea» (2013).
• Τουλιάτου Ίριδος, collage, μεικτή τεχνική, αρχειακό υλικό, μελάνι, εκτυπώσεις σε διαφάνειες, καθαρό ασήμι, 50×70 εκ. (6 τμχ), με τίτλο «Αίθρια» (2016).

Καλλιτεχνικός ∆ιαγωνισµός 2016

Η Εθνική Τράπεζα, η παλαιότερη τράπεζα της χώρας, έχει από την ίδρυσή της επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καλλιτεχνική δηµιουργία, την οποία διαχρονικά στηρίζει µε ποικίλους τρόπους. Είναι ένας από τους πρώτους οργανισµούς που συγκρότησαν συλλογή έργων τέχνης, αλλά και καθιέρωσε, παράλληλα µε την τραπεζική της δραστηριότητα, παρεµβάσεις σε θέµατα κοινωνικά και πολιτιστικά.

Στο πλαίσιο αυτό, µε την ευκαιρία του εορτασµού των 175 χρόνων από την ίδρυσή της, η Εθνική Τράπεζα, συνεχίζοντας τη µακρά της παράδοση στη στήριξη του πολιτισµού και των τεχνών, προκήρυξε καλλιτεχνικό διαγωνισµό για τη δηµιουργία εικαστικών έργων. Στόχος ήταν αφενός ο εµπλουτισµός της καλλιτεχνικής συλλογής της τράπεζας, αφετέρου η στήριξη, η ενθάρρυνση, η ανάδειξη και η προβολή νέων καλλιτεχνών.

Η δράση αυτή, βρήκε µεγάλη και ενθουσιώδη ανταπόκριση από το καλλιτεχνικό κοινό, γεγονός που αποδεικνύεται από τις 900 συνολικά συµµετοχές που κατατέθηκαν. Η Εθνική Τράπεζα, µε τη συνδροµή κριτικής επιτροπής που συγκρότησε, επέλεξε να αγοράσει 15 έργα από συµµετέχοντες δηµιουργούς, τα οποία καλύπτουν διάφορες εκφράσεις της καλλιτεχνικής δηµιουργίας, από τη ζωγραφική και τα γλυπτά έως την ψηφιακή τεχνολογία και τα βίντεο. Τα έργα που επιλέχθηκαν θα εµπλουτίζουν πλέον την καλλιτεχνική συλλογή της τράπεζας και θα εκτεθούν σε χώρους της.

Η Εθνική Τράπεζα, θα συνεχίζει να στέκεται αρωγός στην ανάδειξη του ανεκτίµητου πολιτιστικού κεφαλαίου που έχει η χώρα µας, µε έµφαση στη στήριξη και ανάδειξη της νέας καλλιτεχνικής δηµιουργίας, των ανθρώπων και των φορέων της.

Παναγιώτης (Τάκης) Θωµόπουλος Λεωνίδας Φραγκιαδάκης
Πρόεδρος του ∆ιοικητικού Συµβουλίου ∆ιευθύνων Σύµβουλος
της Εθνικής Τράπεζας της Εθνικής Τράπεζας

Συνέχιση της παράδοσης που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα

Η πρόσφατη προσθήκη 15 έργων σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών στη συλλογή της Εθνικής Τράπεζας αποτελεί σηµαντική επιβεβαίωση µιας παράδοσης που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα και παγιώθηκε το 1966 µε την ίδρυση του Μορφωτικού Ιδρύµατος της Τράπεζας. Σήµερα, αφού η Ελλάδα πέρασε 50 και πλέον χρόνια µεταπολεµικής αισιοδοξίας και ανάπτυξης, η χώρα αντιµετωπίζει εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Η οικονοµική κρίση επηρέασε σηµαντικά το καλλιτεχνικό τοπίο στην Ελλάδα και τα πολιτιστικά ιδρύµατα της χώρας. Έχει επηρεάσει τη διαβίωση των καλλιτεχνών, δηµιουργώντας αβεβαιότητα και επισφάλεια σε ένα πεδίο εργασίας στο οποίο ο βιοπορισµός ήταν ήδη δύσκολος, ιδίως σε µια χώρα µε µικρή περιφερειακή καλλιτεχνική αγορά. Γι’ αυτό η πρωτοβουλία της Εθνικής Τράπεζας αποτελεί αξιέπαινη κίνηση στήριξης της αναδυόµενης σύγχρονης καλλιτεχνικής δηµιουργίας σε µια περίοδο κατά την οποία κάτι τέτοιο είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ.

Η κίνηση αυτή οφείλεται στο πραγµατικό ενδιαφέρον, τη φιλοπεριέργεια και τη µακροχρόνια ενασχόληση του κ. Λεωνίδα Φραγκιαδάκη µε τη σύγχρονη τέχνη. Τα 15 έργα που επιλέχθηκαν ανάµεσα σε περισσότερα από 900 έργα τέχνης, συνολικά, φιλοτεχνήθηκαν από ορισµένους εκ των πλέον ελπιδοφόρων νέων καλλιτεχνών στην Ελλάδα, από τους οποίους αρκετοί έχουν ήδη υπερβεί τα ελληνικά σύνορα και παρουσιάζουν τη δουλειά τους σε διεθνείς εκθέσεις.

Ευελπιστώ, ειλικρινά, ότι η πρωτοβουλία αυτή θα συνεχιστεί και θα εξελιχθεί, και µάλιστα ότι θα αποτελέσει παράδειγµα προς µίµηση και για άλλα χρηµατοπιστωτικά ιδρύµατα. Σε µια εποχή γενικής απαξίωσης, η τέχνη και ο πολιτισµός είναι δύο από τις σηµαντικότερες πηγές άντλησης νοήµατος και πνευµατικής ανάτασης. Αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της ανάπτυξης του πνεύµατος και της συνείδησης του ανθρώπου. Ως εκ τούτου, η στήριξη της τέχνης και του πολιτισµού εξακολουθεί να είναι ζωτικής σηµασίας, τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δηµόσιο επίπεδο.

Κατερίνα Γρέγου
Βρυξέλλες, Μάιος 2017

Η Συλλογή της Εθνικής Τράπεζας ανάµεσα στο Χθες και το Σήµερα

Η σηµασία των συλλογών νεοελληνικής τέχνης των µεγάλων δηµόσιων ή ιδιωτικών οργανισµών και ιδρυµάτων αλλά και των ιδιωτών συλλεκτών, δεν µπορεί να αµφισβητηθεί αφού οι συλλογές αυτές, µαζί µε εκείνες της Εθνικής Πινακοθήκης, δίνουν τη δυνατότητα να οριοθετηθεί το ξεκίνηµα της καλλιτεχνικής δηµιουργίας στη νεότερη Ελλάδα και να διαγραφεί η εξελικτική της πορεία. Παρόλο που οι συλλογές αυτές συγκροτούνται µε διαφορετικά κριτήρια από εκείνα των Μουσείων ωστόσο, το περιεχόµενό τους αλληλοστηρίζεται και αλληλοσυµπληρώνεται, µε αποτέλεσµα να δηµιουργείται µια στενή σχέση µεταξύ όλων των φορέων που συµβάλλουν στην ανάδειξη του προσώπου της νεοελληνικής τέχνης.

Στην Εθνική Τράπεζα, ήδη στα τέλη του 19ου είχε δηµιουργηθεί ένας µικρός πυρήνας έργων τέχνης, που είχαν συγκεντρωθεί για τη διακόσµηση των χώρων που στέγαζαν τη διοίκηση στο µεγαλοπρεπές µέγαρό της. Παράλληλα για να τιµηθούν οι άνθρωποι που συνετέλεσαν στην ίδρυση και την ανάπτυξή της, δόθηκαν παραγγελίες στους πλέον αναγνωρισµένους καλλιτέχνες της εποχής για να φιλοτεχνήσουν τις προσωπογραφίες τους ή τις προτοµές τους, πρακτική που συνεχίζεται έως σήµερα. Έτσι στο πέρασµα των εκατόν εβδοµήντα πέντε χρόνων λειτουργίας της, οι προσωπογραφίες των διοικητών που έχουν συγκεντρωθεί, συγκροτούν µια ολοκληρωµένη portrait gallery, η οποία εκτός από το ότι περιέχει έργα των επιφανέστερων καλλιτεχνών κάθε εποχής, παράλληλα καταγράφει την ιστορία της ελληνικής προσωπογραφίας.

Η καλλιτεχνική συλλογή της Εθνικής Τράπεζας καλύπτει σχεδόν όλες της περιόδους της ιστορίας της ελληνικής τέχνης του 19ου και του 20ού αιώνα. Έργα σηµαντικών καλλιτεχνών κάθε εποχής πλουτίζουν τη συλλογή, µε αποτέλεσµα να καλύπτεται ένα ευρύ φάσµα της νεοελληνικής τέχνης. Τα τελευταία χρόνια η Εθνική Τράπεζα απέκτησε µερικά µοναδικά έργα που αναδεικνύουν τον µουσειακό χαρακτήρα της συλλογής. Βασικό κριτήριο για τον εµπλουτισµό της τίθεται η συνειδητή επιλογή έργων, που είτε καλύπτουν κενά συγκεκριµένων δηµιουργών, είτε καλλιτεχνικών ρευµάτων, είτε ορισµένων εποχών µε γνώµονα πάντα, εκτός από την ιστορική σπουδαιότητα, την άριστη καλλιτεχνική ποιότητα. Αριστουργήµατα της νεοελληνικής τέχνης προστίθενται στη συλλογή η οποία, αν και δεν φιλοδοξεί να δώσει µε πληρότητα την εξελικτική πορεία της νεοελληνικής τέχνης, ωστόσο διασώζει έργα µοναδικά, αποκαλυπτικά για ξεχωριστές στιγµές της δηµιουργίας των καλλιτεχνών.

Μελετώντας τη συγκρότηση της συλλογής διαπιστώνεται ότι υπήρξαν εποχές µε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την απόκτηση έργων τέχνης, ενώ κατά τη διάρκεια άλλων το ενδιαφέρον ήταν περιορισµένο. Σηµαντικό ρόλο παίζει η προσωπικότητα του εκάστοτε διοικητή και η ενασχόλησή του µε την τέχνη, η οποία καθορίζει τους στόχους, ενώ οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες συχνά επιβάλλουν τις επιλογές.

Η σηµερινή εποχή, µια εποχή ιδιαίτερα κρίσιµη, τόσο από την οικονοµική ύφεση όσο και από την κρίση αξιών, είναι σίγουρα µια σηµαντική πρόκληση για τον σύγχρονο καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης, γόνιµος δέκτης των προβληµατισµών του καιρού του επεξεργάζεται τα µηνύµατα και αναπαράγει στοχασµούς, σχολιάζει µε το έργο του και καταθέτει µαρτυρίες, αναλαµβάνει να διηγηθεί την προσωπική ιστορία του καθενός, µε ευαισθησία, ποίηση, γνώση, πολλές φορές µε χιούµορ. Το έργο τέχνης, ως φορέας µιας «έννοιας» µιας «ιδέας», δεν είναι πια το απλό υποκατάστατο της πραγµατικότητας που έχει συλληφθεί µόνο µε τις αισθήσεις. Απελευθερωµένο από την εξειδίκευση της οπτικής απεικόνισης, λειτουργεί υπαινικτικά, προσφέροντας τη µέγιστη δυνατή ελευθερία στην τέχνη, επιτρέποντας άπειρες αναγνώσεις. Για τη δηµιουργία του µπορεί να χρησιµοποιηθεί οτιδήποτε µπορεί να υποβάλει το περιεχόµενό του. Παλιές τεχνικές – τελάρο, χρώµατα – που συνυπάρχουν µε δράσεις, περιβάλλοντα, κατασκευές, φωτογραφίες, βίντεο, αποτελούν την κοινή γλώσσα που χαρακτηρίζει πολύτροπους καλλιτέχνες. Η ανθρώπινη «δραστηριότητα» µέσα από ποικίλους δρόµους µετατρέπεται σε εικαστικό γεγονός.

Η Εθνική Τράπεζα, συνδεδεµένη ιστορικά µε την εξέλιξη και την ανάπτυξη, όχι µόνο στον οικονοµικό αλλά και στον πολιτιστικό τοµέα, µε τη προκήρυξη αυτού του διαγωνισµού και την απόκτηση έργων σηµαντικών καλλιτεχνών της νεότερης γενιάς, πραγµατοποιεί ένα άνοιγµα στις πλέον σύγχρονες και µοντέρνες τάσεις της νεοελληνικής τέχνης, επεκτείνοντας χρονικά και ιστορικά τη συλλογή. Παράλληλα, µε θετικούς τρόπους αντίδρασης απέναντι στην πρόκληση της οικονοµικής ύφεσης, η αναζήτηση του αντίβαρου στη σφαίρα της γνώσης, της δηµιουργίας, της ευαισθησίας συµβάλλει στην αποτίναξη της µιζέριας, την ανατροπή της αθλιότητας, την τόνωση της ψυχικής ευεξίας, την καλλιέργεια πνευµατικής ευφορίας και ανάπτυξης.

∆ρ Όλγα Μεντζαφού-Πολύζου
Καλλιτεχνική Σύµβουλος

Αβόρα Έµι (Ερασµία Στραβοράβδη)
Όνειρα µηχανικών διαµερισµάτων, 2016
Ακρυλικό και λάδι σε καµβά, 75 x 55 εκ.

Έχοντας το Αθηναϊκό τοπίο ως κύριο θέµα του, το έργο «Όνειρα µηχανικών διαµερισµάτων» δεν στοχεύει µόνο στην απεικόνιση των κλασσικών µπαλκονιών µίας κοινής πολυκατοικίας αλλά διερωτάται για τις σιωπηλές φιλοδοξίες και τα κερδισµένα ή χαµένα όνειρά των κατοίκων της. Η χρωµατική γκάµα και οι λαζούρες καθώς και η χρήση του φωτός δηµιουργούν ένα χάσµα ανάµεσα στην πραγµατικότητα και τη φαντασία, αφήνοντας µία ακτίδα ελπίδας να περάσει µέσα από την τετριµµένη καθηµερινότητα.
Έµι Αβόρα

Η Έµι Αβόρα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979 και µεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης και στη Βασιλική Ακαδηµία του Λονδίνου. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Έχει οργανώσει ατοµικές εκθέσεις και έχει συµµετάσχει σε οµαδικές στο Whitechapel Gallery, Λονδίνο, Greenberg van Doren, Νέα Υόρκη, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα, Μακεδονικό Μουσείο Τέχνης, Θεσσαλονίκη, The Apartment Gallery, Αθήνα. Η δουλειά της βρίσκεται σε συλλογές παγκοσµίως.

Αλαβάνου Λουκία
«Geppetto’s Clocks» [«Τα ρολόγια του Τζεπέτο»], 2005, αρ. αντίτυπου 3/5
Μονοκάναλο Ψηφιακό Βίντεο µε ήχο

Στο «Geppetto’s Clocks» βλέπουµε µία συνηθισµένη οικογενειακή φωτογραφία να µεταµορφώνεται σταδιακά. ∆ύο ηλικιωµένοι µένουν σ΄ ένα µπανάλ δωµάτιο, γεµάτο αδιάφορα έπιπλα και ενθύµια. Οι χτύποι των ρολογιών εισάγουν ζωντανές µορφές, οι οποίες έχουν αντληθεί από τον «Πινόκιο» του Disney. Τα ρολόγια είναι τα τρία ρολόγια από το σπίτι του Τζεπέτο, όπου το κάθε ρολόι κτυπάει µε µία παράδοξη ενορχήστρωση προσώπων: µία γυναίκα τις βρέχει σ’ ένα µωρό, κάποιος πυροβολεί µε αεροβόλο, κι ένας άντρας προσπαθεί να κόψει το κεφάλι µίας γαλοπούλας. Επαναλαµβάνονται ξανά και ξανά, κάνοντας µας να αναρωτηθούµε τι σχέση µπορούν να έχουν µε το ηλικιωµένο ζευγάρι της φωτογραφίας. Μήπως τα γηρατειά µετατρέπονται σε κάποιες µονάχα µινιµαλιστικές σκηνές της παιδικής ηλικίας; Καθώς η οθόνη µαυρίζει βαθµιαία, και το µόνο που φαίνεται είναι οι κινούµενες σεκάνς, η συµβολική διάσταση του χρόνου αρχίζει να εξατµίζεται: αντ’ αυτού ο χρόνος και η θνησιµότητα, η επανάληψη και η βία µοιάζουν να συνδέονται µ΄ έναν αναπόσπαστο δεσµό.

Darian Leader
Tεχνοκριτικός, συγγραφέας και ψυχαναλυτής

Η Λουκία Αλαβάνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Ζει και εργάζεται στο Εδιµβούργο, στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες. Σπούδασε Καλές Τέχνες και οπτικοακουστικά µέσα στο Royal College of Art του Λονδίνου το 2005, κάτω από την εποπτεία του Βρετανού καλλιτέχνη John Stezaker. Υπήρξε υπότροφος του Ιδρύµατος Ωνάση. Το 2007 κέρδισε το Βραβείο ∆ΕΣΤΕ. Έχει προκριθεί για σηµαντικά βραβεία όπως το Paul Hamlin Award for Visual Artists, Μ. Βρετανία (2008), το Kino Der Kunst Project Award, Γερµανία (2013) και το Ιkob International Award, Βέλγιο (2015). Τα έργα της Αλαβάνου έχουν εκτεθεί σε σηµαντικές ατοµικές και οµαδικές εκθέσεις και κινηµατογραφικά φεστιβάλ διεθνώς και αποτελούν µέρος συλλογών όπως: The Dakis Ioannou Collction, Heiner Bastian Collection, The APT Collection, Dimitris Pierides Museum of Contemporary Art.

Βασµουλάκης Αλέξανδρος
Οι φίλοι, 2016
Λάδι και ακρυλικό σε καµβά, 150 x 115 εκ.

Το παρόν έργο είναι µέρος της σειράς µε τίτλο «The Development of Curiosity» η οποία ερευνά τη σχέση µεταξύ παραστατικότητας και αφαίρεσης.

Αλέξανδρος Βασµουλάκης

Ο Αλέξανδρος Βασµουλάκης γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα, σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ Αθήνας (2002-2007) και στο VSUP Academy of Arts της Πράγας. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε ατοµικές και οµαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πιο πρόσφατες είναι οι ατοµικές: The Eaters and The Eaten, The Breeder Gallery / Αθήνα, το 2016, Figures Le Basse Projects / Λος Άντζελες, το 2013, It felt like a kiss Gallery Nosco / Λονδίνο, το 2012, I’ve got you a date with Botticelli’s niece A. Antonopoulou. Art / Αθήνα, το 2011, και οι οµαδικές: Surface – Allouche Gallery / Νέα Υόρκη, το 2015, No Country for Young Men – Bozar Centre of Fine Arts / Βρυξέλλες, το 2014, ARENA Center of Contemporary Art / Τόρουν, το 2014, Inaugural exhibition – Allouche Gallery / Νέα Υόρκη, το 2014

Βρατσάνου Μυρτώ
My own private psycho, 2016, τρίπτυχο
Μελάνι σε χαρτί, 50 x 70 εκ.

Η σειρά σχεδίων διαπραγµατεύεται την έννοια της µίµησης µε σκοπό την κατανόηση, µε αφετηρία την ποπ κουλτούρα, όπως αυτή εκφράζεται στον κινηµατογράφο. Τα σχέδια απεικονίζουν σκηνές από ταινίες και το remake τους, όπου αυτές ταυτίζονται και αγγίζουν τα όρια της «αντιγραφής». ∆ηµιουργείται µία τρίτη, ενδιάµεση εικόνα, χωρίς να ακυρώνονται οι αρχικές δύο. Με αναφορές στην τέχνη της οικειοποίησης του ‘90, αλλά και νέες µόδες οικειοποίησης και επεξεργασίας προ-υπάρχοντος υλικού µε βίντεο στο You tube, µε τη σειρά µου ως καλλιτέχνης, σχεδιάζω κι έτσι οικειοποιούµαι αυτές τις εικόνες, διαλέγοντας το στυλό ως εργαλείο διαµεσολάβησης.
Μυρτώ Βρατσάνου

Η Μυρτώ Βρατσάνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Α΄ Εργαστήριο Γλυπτικής µε τον Ν. Τρανό και Βιντεοτέχνη – Πολυµέσα µε τον Μ. Σαντοριναίο και την Β. Μπέτσου. Παρακολούθησε ένα χρόνο σπουδών στο Atelier de Sevres στο Παρίσι και µε υποτροφία Έρασµος στην Akademie der Bildende Kunste στη Βιέννη. Έχει συµµετάσχει στο σεµινάριο Vice-Versa Portraits του Michael Brynntrup το 2015, στο πρόγραµµα ανταλλαγής Survival Kit σε συνεργασία µε την Ακαδηµία Καλών Τεχνών του Μονάχου (τάξη του S. Dillemuth) και είναι µέλος της οµάδας του Circuits and Currents το 2014. Έχει παρουσιάσει πρόσφατα την εργασία της: Be my guest: Animal Of the State, Lenbachhaus, Μόναχο, 2016, Kodra Fresh 2016: Mind The Gap, Action Field Kodra, Θεσσαλονίκη, 2016, My Own Private Psycho, Current Room, Αθήνα, 2016, Rundgang 2016, Akademie der Bildende Kuenste Βιέννη, 2016, Reality Through Fiction, Circuits & Currents, Αθήνα, 2015, Electric Nights vol.3, Palais de Paris, Tokyo, Japan, 2015.

Ευσταθίου Ειρήνη
We Are Not (Just) and image on T.V., 2013, πεντάπτυχο
Λάδι και ακρυλικά σε ξύλο, 20 x 20 εκ.

Τα έργα έχουν αφετηρία τη δηµιουργία αρχείων πρωτογενούς αρχειακού υλικού, σε συνδυασµό µε υλικό που συλλέγω από τις περιηγήσεις µου στο αστικό τοπίο, µε στόχο την εκ νέου αφήγηση ελάσσονων ιστοριογραφιών. Με την χρήση αρχειακού υλικού επιδιώκω να εξετάσω διαύλους εξερεύνησης του τρόπου µε τον οποίο υπάρχουσες εικόνες µπορούν να µεταδώσουν καταστάσεις, πέρα από τα αυστηρά όρια της ειδησεογραφίας και της ιστορίας, και του τρόπου µε τον οποίο οι µικρές αυτές ιστοριογραφίες είναι αποτυπωµένες στο αστικό τοπίο, εκτελώντας έτσι µία ανεπίσηµη, ιδιόµορφη και ανθρωποκεντρική αρχαιολογία του παρόντος και του πρόσφατου παρελθόντος.
Ειρήνη Ευσταθίου

Η Ειρήνη Ευσταθίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε ζωγραφική στο School of the Museum of Fine Arts, Βοστώνη, Μασαχουσέτη, ΗΠΑ και στο Πανεπιστήµιο Tufts, απ’ όπου και πήρε το πτυχίο της στις Καλές Τέχνες το 2003. Το 2004 η Σχολή του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστώνης την βράβευσε µε το Albert Henry Whiten Travelling Scholars Grant. Υπήρξε υπότροφος του Ιδρύµατος Ωνάση. Το 2010 ολοκλήρωσε µεταπτυχιακές σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου είναι υποψήφιος διδάκτωρ. Έχει συµµετάσχει σε εκθέσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, µε πιο σηµαντικές µεταξύ αυτών τις πρόσφατες: Memories of the Present, Mot International, Βρυξέλλες, (2013), Customer/Value/Service στο Project Room του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα, (2010), The Equilibrists, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2016), Reverb, New Art From Greece, Grossman Gallery School of the Museum of Fine Arts Boston, Βοστώνη, (2014), No Country for Young Men, BOZAR, Βρυξέλλες, (2014), The System of Objects, Ίδρυµα ∆ΕΣΤΕ, Αθήνα, (2014), Το 2009 κέρδισε το βραβείο ∆ΕΣΤΕ που οργανώνει το Ίδρυµα ∆ΕΣΤΕ στην Αθήνα.

Κάττου Λητώ
Suns, 2016
Xαλκός, 100 x 100 x 0.6 εκ. το καθένα

Κατοικώντας τον µεταιχµιακό χώρο µεταξύ γλυπτικής και ζωγραφικής διαχείρισης, το έργο Suns αποτελείται από δύο επιτοίχια χάλκινα κυκλικά σχήµατα, διαµέτρου 100 εκ. το καθένα. Οι επίπεδες χάλκινες επιφάνειες υποβάλλονται σε θερµοχηµική επεξεργασία, αξιοποιώντας τις φυσικές ιδιότητες του µετάλλου και µετασχηµατίζοντάς τες µέσα από τόσο αφαιρετικές, όσο και αλληγορικές χειρονοµίες σε κοσµικά σώµατα ή πολιτισµικά σηµεία. Με άλλα λόγια, σε εδάφη δυνητικών περιπλανήσεων και επικοινωνίας, τοπία όπου ξεδιπλώνονται διαλεκτικές σχέσεις µεταξύ υλικών εκφάνσεων της ενέργειας, του πολιτισµού και της οικονοµίας.
Λητώ Κάττου

Η Λητώ Κάττου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1990. Ζει και εργάζεται µεταξύ Λονδίνου και Αθήνας. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (2013) της Αθήνας, ενώ παρακολούθησε και µαθήµατα στη Akademie der Bildenden Kunste του Μονάχου. Υπήρξε υπότροφος του ΙΚΥ. Τώρα παρακολουθεί το µεταπτυχιακό πρόγραµµα Γλυπτικής στο Royal College of Art στο Λονδίνο (2015 – 2017). Έχει λάβει µέρος σε εκθέσεις, πρότζεκτς και εργαστήρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στις πρόσφατες εκθέσεις συµπεριλαµβάνονται “Solar Love for the Rapid Felines”, Pierre Poumet, Μπορντό (ατοµική), “The Surf Club”, Fotopub, Λιουµπλιάνα, “The Equilibrists”, New Museum, Νέα Υόρκη, σε συνεργασία µε το ίδρυµα ∆ΕΣΤΕ, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα.

Κοτρέτσος Γεωργία
Being seeing by another is the truth of seeing the other, 2011, τρίπτυχο
Αρχειακή inkjet εκτύπωση, 50 x 60 εκ.

Aφετηρία του έργου ήταν η λήψη ενός θεατή, ενώ κοίταζε τη φωτογραφία του Thomas Struth µε τίτλο “Art Institute of Chicago ΙΙ, το Σικάγο, το 1990”, στη σύγχρονη πτέρυγα του AIC. Η κυρία – θεατής επίσης στη φωτογραφία Thomas Struth κοιτάζει του Gustave Caillebotte το έργο µε τίτλο “Street Paris: Rainy Day”, το οποίο επίσης είναι έργο της συλλογής του Μουσείου αλλά σε διαφορετική πτέρυγα. Εκείνη η πρώτη φωτογραφία που τυπώθηκε περίπου το ίδιο µέγεθος όπως του Struth, εκτέθηκε στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα. Όταν η δεύτερη φωτογραφία τραβήχτηκε µε ένα πρόσθετο ζευγάρι θεατών, τυπώθηκε και περαιτέρω εκτέθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Μέσα από το έργο µου συνεχώς ερευνώ και επιχειρώ µια νέα τοµή και κριτική πάνω στο κατασκεύασµα του βλέπειν, µέσω µιας προσέγγισης άναρχης και απελευθερωµένης, ώστε να υπογραµµίσω ότι το θεωρείν είναι in-situ και αποτελεί µια αδιάρρηκτη σχέση διαδικασίας ανάγνωσης του έργου.

Γεωργία Κοτρέτσος

Η Γεωργία Κοτρέτσος γεννήθηκε το 1978, Θεσσαλονίκη. Είναι εικαστικός και ερευνητής µε έδρα την Αθήνα. Η Κοτρέτσος είναι κάτοχος MFA από τη Σχολή του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγο µε πλήρη υποτροφία αριστείας (2004) στις Ηνωµένες Πολιτείες και BFA από το Durban Institute of Technology, στο KwaZulu Natal, (2000), στη Νότια Αφρική. Πιο πρόσφατα έγινε επίσης δεκτή ως υποψήφια διδάκτωρ στο Ευρωπαϊκό Graduate School, Τµήµα Φιλοσοφίας, Τέχνης & Κριτικής Σκέψης. Η Κοτρέτσος το 2015 µε επιχορήγηση του NEON οργάνωσε ατοµική έκθεση στο C9 Maximilians Forum στο Μόναχο σε συνεργασία µε το «Τέχνες & Πολιτισµός Τµήµα της πόλης του Μονάχου. Έχει εκθέσει τα έργα της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στο: Onassis Art Center, Νέα Υόρκη, the Asian Society, Νέα Υόρκη, 4η Biennale Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκη, the Tinguely Museum, Βασιλεία, La Kunsthalle Mulhouse, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, και στο Contemporary Art Museum St. Louis.

Κουµιανάκη Χρυσάνθη
Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο, 2012, δίπτυχο
Ακρυλικό σε ξύλο, σιδεροτυπία σε πανί, 200 x 100 εκ.

Στο έργο Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο προτείνονται δυνητικές πραγµατικότητες και εν δυνάµει χώροι. Προκαλώ µια συσσώρευση και συµπίεση του χώρου και του χρόνου, του βιώµατος και της ανάµνησής µου σε µια εικόνα. Πιο συγκεκριµένα προσανατολίζω το ενδιαφέρον µου στον κήπο και τον ερευνώ ως πέρασµα- άνοιγµα µέσα στην πόλη αλλά και ως χώρο στάσης και αναψυχής. Παρατηρώ τα στοιχεία της δοµής και τη χρήση του. Μελετώ τον χώρο, όχι σαν κάτι αυτόνοµο, αλλά σε συνάρτηση µε τις σχέσεις που παράγονται σε αυτόν και που τελικά τον παράγουν. Μ’ ενδιαφέρει ο περίπατος, η περιπλάνηση και η θέαση ως µια διαδικασία κατανόησης, οικειοποίησης και σε συνέχεια συνδιαµόρφωσης του χώρου. ∆ιαγράφω µια πορεία, κατά την οποία συλλέγω εικόνες, τις επεξεργάζοµαι, τις σχεδιάζω, τις αποδοµώ και ανακατασκευάζω. Όπως κατά την περιπλάνηση το υποκείµενο επινοεί και ανακατασκευάζει το χώρο, έτσι και εδώ διαλύω την εικόνα και δηµιουργώ µια νέα δοµή από αυτήν. Τελικά διηγούµαι την ανάµνηση του χώρου, η οποία είναι ένα νέο κατασκεύασµα. Κάθε φορά που ανακαλείται επαναλαµβάνεται και αναδοµείται διαφορετικά.
Χρυσάνθη Κουµιανάκη

Η Χρυσάνθη Κουµιανάκη γεννήθηκε το 1985 στο Ηράκλειο Κρήτης. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε εικαστικά και γραφιστική στο Τµήµα Πλαστικών Τεχνών και Επιστηµών της Τέχνης του Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων, MA Design (Visual Communication and Interactive Media), University of Derby, Σχολή Βακαλό, Αθήνα, MA Fine Art, University of the Arts London, Wimbledon College of art, London. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ατοµικές και οµαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πιο πρόσφατα: Χροαχίµ (2016), ατοµική έκθεση, Μέντης, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, The Equilibrists (2016), οµαδική έκθεση σε οργάνωση του Ιδρύµατος ∆ΕΣΤΕ και του New Museum της Νέας Υόρκης, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, Through the Fog (2016), οµαδική έκθεση, State of Concept, Αθήνα, Από την απαισιοδοξία της νόησης στην αισιοδοξία της πράξης – 5η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2015), Εκ Νέου (2013), στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, AGORA – 4η Μπιενάλε της Αθήνας (2013). Είναι συνιδρύτρια του ανεξάρτητου καλλιτεχνικού χώρου 3 137 στην Αθήνα, τον οποίο διευθύνει από κοινού µε την Πάκυ Βλασσοπούλου και τον Κοσµά Νικολάου.

Μπέλλου Ράνια (Ουρανία)
Days of Childhood, 2016
Μολύβι σε γιαπωνέζικο χρωµατιστό χαρτί, 50 x 70 εκ.

Το προτεινόµενο έργο, είναι η απεικόνιση της σχολής µόδας της Σµύρνης σε µορφή σχεδίου µε µολύβι επάνω σε µια σύνθεση από πολύχρωµα γιαπωνέζικα χαρτιά. Η ποικιλία στην πυκνότητα του χρώµατος του χαρτιού, µου επιτρέπει να σκαλίζω το φως και να παίζω µε την διαφάνεια του υλικού. Σε γενικότερο πλαίσιο, το κεντρικό αντικείµενο της έµπνευσής µου και ως εκ τούτου της δηµιουργίας του προτεινόµενου έργου «Days of Childhood» είναι ένα ηµερολόγιο, ενός άνδρα συγγραφέα, όπου καταγράφει (µεταξύ 1950 και 1952) ερωτικά ποιήµατα και γραπτά, όλα αφιερωµένα στην πρώτη του παιδική αγάπη (έχασαν ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και ξαναβρέθηκαν 35 χρόνια µετά).Θέτοντας ως στόχο την ανάπλαση του κόσµου που περιβάλλει τον πρωταγωνιστή, οπτικοποιώ τα γεγονότα, τους χαρακτήρες και τις στιγµές της ζωής του. Ανακατασκευάζοντας αυτές τις στιγµές, τους φέρνω στη ζωή µέσα από µια σειρά τεχνικά εκλεπτυσµένων σχεδίων, ένα από το οποία είναι το «Days of Childhood»
Ράνια Μπέλλου

Η Ράνια Μπέλλου γεννήθηκε το 1982 στη Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνογραφία στο Central Saint Martins College of Art and Design, Λονδίνο και στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου, Θεσσαλονίκη. Ενδεικτικά αναφέρονται οι πιο πρόσφατες ατοµικές της εκθέσεις στην Taymour Grahne Gallery Νέα Υόρκη (2015), Πεδίο ∆ράσης Κόδρα Θεσσαλονίκη, Γκαλερί Kalfayan Αθήνα (2014), Europe House, Λονδίνο (2012), ενώ αντίστοιχα οι πιο πρόσφατες οµαδικές της συµµετοχές περιλαµβάνουν εκθέσεις και παρουσιάσεις διεθνούς βεληνεκούς όπως: MMOMA Μόσχα, ArtCurial Παρίσι 2016, Miami Art Basel (Film selection), Can Gallery (2015), Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2014), Ε.Μ.Σ.Τ. Αθήνα (2013), III Moscow Biennale for Young Artists (2012), Ex-Teresa Museum of Contemporary Art, Mexico, National School for the Arts, Mexico (2011).

Μώρης Πέτρος
Snake Eater (Ilissos), 2015
Ψηφιακή εκτύπωση UV σε µονωτικό λάστιχο, µάρµαρο, ατσάλι, 150 x 120 x 40 εκ.

Το έργο Snake Eater (Ilissos) αποτελεί µέρος µιας γλυπτικής ενότητας που διαπραγµατεύεται έννοιες εργασίας και οικονοµίας, σχέσεις δοµικότητας και διακόσµησης, αφαίρεσης και αναπαράστασης. Σχεδιαστικές αποτυπώσεις επιδαπέδιων ψηφιδωτών, προερχόµενων από διαφορετικές αρχαιολογικές περιόδους και περιοχές γύρω από την Μεσόγειο, εκτυπώνονται ψηφιακά πάνω σε µαύρο µονωτικό λάστιχο. Οι συνθέσεις ανακατασκευάζονται µερικώς από µαρµάρινες ψηφίδες, επανασυνδέοντας τα διαγραµµατικά µοτίβα της ψηφοθέτησης µε τις υλικές και χειρωνακτικές πτυχές των αρχαίων ευρηµάτων στα οποία αναφέρονται. Οι επιφάνειες συνδέονται πάνω σε ατσάλινες κατασκευές ενισχύσεως σκυροδέµατος, δοµικές µορφές που συγκροτούν µια µεταβατική χρονική συνθήκη: ένα τοπίο µεταξύ ερείπωσης και εξέλιξης, µνήµης και προόδου.

Πέτρος Μώρης

Ο Πέτρος Μώρης γεννήθηκε το 1986 στη Λαµία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (βραβείο πρώτης θέσης), MFA in Curating, Goldsmiths University of London (distinction), Accademia di Belle Arti di Brera, Μιλάνο (πρόγραµµα Erasmus). Εκπονεί ∆ιδακτορική διατριβή, Τµήµα Αρχιτεκτόνων, Πανεπιστήµιο Θεσσαλίας. Υπήρξε υποψήφιος για τα βραβεία ∆ΕΣΤΕ 2015 και έχει βραβευτεί µε το 1ο Έπαθλο Γ. Σπυρόπουλου 2012. Έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε ατοµικές εκθέσεις στο Point Center for Contemporary Art (Λευκωσία 2016), Duve Berlin (Βερολίνο 2014), Project Native Informant (Λονδίνο 2013) και Αίθουσα Τέχνης Καππάτος (Αθήνα 2010). Έχει πάρει µέρος σε οµαδικές εκθέσεις όπως: The Equilibrists (Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2016), Plexus (Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα 2015), LLOCS COMUNS (Centre Cívic Can Felipa, Βαρκελώνη 2014), Εκ Νέου (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα 2013).

Πολυχρονίδης Λυσίµαχος
Eye on the money III, 2016
Ψηφιακές φωτογραφίες τραβηγµένες σε στερεοσκόπιο,
πασπαρτού, ξύλινη κορνίζα, τζάµι 70 x 83 x 3 εκ.

Το κύριο αισθητήριο σύστηµα στον άνθρωπο είναι η όραση. Το 40% των αισθητήριων συνδέσεων στο φλοιό του εγκεφάλου ανήκει σε αυτό το σύστηµα, γεγονός που αποδεικνύει ότι κρίνουµε τις καταστάσεις στο περιβάλλον µας κυρίως βάσει οπτικών ερεθισµάτων.
Τα χαρτονοµίσµατα είναι προϊόντα της τέχνης της χαρακτικής και κάποια από αυτά είναι πραγµατικά αριστουργήµατα. Σπουδαίοι Έλληνες χαράκτες όπως οι Φώτης Μαστιχιάδης, Αλέξανδρος Κορογιαννάκης, Γεώργιος Βελισσαρίδης και άλλοι παρήγαν έργα τα οποία, ενώ κυκλοφορούσαν παντού, περνούσαν εν πολλοίς απαρατήρητα. Παρότι µεταχειριζόµαστε χαρτονοµίσµατα σχεδόν καθηµερινά, σπάνια τα εξετάζουµε ως αντικείµενα (εκτός αν έχουµε αµφιβολίες για τη γνησιότητά τους) και ακόµη σπανιότερα θαυµάζουµε την οµορφιά και την αισθητική τους.
Η δραχµή ως εθνικό νόµισµα καταργήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2002. Στα ελληνικά χαρτονοµίσµατα εµφανίζονταν συνήθως µορφές από την αρχαιότητα (ιστορικές ή µυθικές) καθώς και πρόσωπα που έδρασαν µε κάποιον τρόπο στην επανάσταση του 1821.
Στα τραπεζογραµµάτια του νοµίσµατος που αντικατέστησε τη δραχµή δεν απεικονίζονται πρόσωπα. Τα «απρόσωπα» αυτά χαρτονοµίσµατα φέρουν στις όψεις τους ανύπαρκτες αρχιτεκτονικές δοµές και αποτελούν δείγµατα πολιτισµικής οµογενοποίησης και πολιτικής ορθότητας.
Η νοσταλγία που αισθάνεται µια µερίδα του εγχώριου πληθυσµού σχετικά µε τη δραχµή ίσως να µην οφείλεται µόνο σε πολιτικές πεποιθήσεις ή ιδεολογικούς προσανατολισµούς. Αυτή η νοσταλγία θα µπορούσε δυνητικά να αποδοθεί εν µέρει και στην έλλειψη ταύτισης µε το νέο αντικείµενο. Στην απώλεια της εσωτερικής εµπιστοσύνης που κάποτε µπορούσε κάποιος να αισθανθεί κοιτώντας στα «µάτια» τα χρήµατα που κρατούσε στα χέρια του

Λυσίµαχος Πολυχρονίδης

Ο Λυσίµαχος Πολυχρονίδης είναι φοιτητής στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει σπουδάσει θαλάσσια βιολογία και είναι διπλωµατούχος ταριχευτής. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Προδροµίδης Θοδωρής
Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος, 2013
Βίντεο υψηλής ευκρίνειας / HD video, διάρκεια 7.40

Το έργο «Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος» είναι ένας σύντοµος κινηµατογραφικός στοχασµός στην καλλιτεχνική και πνευµατική δηµιουργία και την σχέση της µε την ιστορία και την πολιτική, υπό το φως του µοντερνισµού της ποίησης του Καβάφη –την «εκτοπισµένη ιστορικότητα της µορφής, όπου το αχρονικό συγκρούεται µε το ιστορικό». Το έργο παράχθηκε µετά από ανάθεση του Ιδρύµατος Ωνάση και του Αρχείου Καβάφη για την έκθεση “Εικαστικοί ∆ιάλογοι 2013” µε την υποστήριξη του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας, του Μουσείου Μπενάκη και του Νοµισµατικού Μουσείου.

Θοδωρής Προδροµίδης

Ο Θοδωρής Προδροµίδης, γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Contemporary Media Practice στο University of Westminster και αποφοίτησε από το MFA in Fine Art στο Goldsmiths το 2007, στο Λονδίνο, Ηνωµένο Βασίλειο. Έχει εκθέσει σε διεθνή µουσεία, γκαλερί και ιδρύµατα µερικά από τα οποία είναι η 5η κα