Δημοφιλή blog και site πολλές πήγαιναν χέρι – χέρι αναδημοσιεύοντας το ένα αναρτήσεις του άλλου ή παρέχοντας στοιχεία που έκαναν αίσθηση στην κοινή γνώμη.
Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει εδώ και καιρό και μια βεντέτα δημιουργήθηκε μεταξύ του Σωκράτη Γκιόλια και του indymedia το οποίο όμως ούτε χθες δεν κήρυξε ανακωχή, ημέρα κατά την οποία ο δημοσιογράφος οδηγείτο στην τελευταία του κατοικία.
«Στην έκρηξη βόμβας στα χέρια του μικρού Αφγανού είχες βγάλει σε ελάχιστο χρόνο τα συμπεράσματά σου και καταδίκαζες τους ΣΠΦ, τους αποκαλούσες ψευτοεπαναστάτες, χέσ…, άνανδρους, δολοφόνους. Οταν συλλήφθηκαν τα μέλη του “Επαναστατικού Αγώνα”, πανηγύριζες και μιλούσες με απαξιωτικά λόγια για αυτούς. Σχολίαζες την εμφάνιση μιας εγκύου γυναίκας και τη χλεύαζες. Σχολίαζες τα πρόσωπα και την εμφάνιση των άλλων μελών ενώ είχαν πρηστεί από τα χτυπήματα των αστυνομικών. Στους νεκρούς της Μarfin καταδίκασες όλο τον αντιεξουσιαστικό χώρο χωρίς στοιχεία. Ε, ΠΑΡΤΑΑΑ ΤΩΡΑ!».
Αυτή ήταν η ανάρτηση ανώνυμου συγγραφέα του Ιndymedia για τον Σωκράτη Γκιόλια.
Μέσα σε όλα αυτά ανοίγει και πάλι η συζήτηση για την ανωνυμία και μη των blog.
Διαβάζουμε στην ανάρτηση ανώνυμου χρήστη στο Press-gr.blogspot.com
“Από χτες ακούω και βλέπω σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, κάποιους να ζητάνε «νόμιμο υπεύθυνο» για τα «ενημερωτικά» ιστολόγια. Λες και θα άλλαζε κάτι, αν ο Γκιόλιας έβαζε το ονοματεπώνυμό του στο «Τρωκτικό».
Το επιχείρημά τους, ισχύει μόνο αντίθετα: θέλουν «υπεύθυνο» για να μπορούν να τον εκφοβίζουν με αγωγές, αφού το νομικό σύστημα στην Ελλάδα ελέγχεται από εκείνους.
Σε κάθε περίπτωση, προσπαθούν να αποκρύψουν πως ο ανώνυμος ή ψευδώνυμος ιστολόγος, έχει αποδεχτεί το νομικό πλαίσιο του φορέα που… φιλοξενεί το ιστολόγιό του.
Επειδή πολλοί έχουν ονειρώξεις για το διαδίκτυο, ας μάθουν πως οι «Times» έχασαν μέσα σε τρεις (3) εβδομάδες το 90% της αναγνωσιμότητάς τους, από τότε που έβαλαν πρόσβαση στο σύνολο του περιεχομένου της πύλης τους, με πληρωμή.
Ο πόλεμος όμως δεν είναι μόνο ανάμεσα στο Troktiko και το Indymedia. Αναρτήσεις δημοσιογράφων που αρθρογραφούν μέσα στο ίδιο site. Χθες η γνωστή δημοσιογράφος Ρίκα Βαγιάνη προκάλεσε τη μήνι και των συνεργατών του Σ. Γκιόλια οι οποίοι έχουν απαντήσει με πολλές αναρτήσεις σε αυτά που έγραψε, αλλά και του Αρη Δαβαράκη ο οποίος γράφει στο ίδιο site με την κα Βαγιάνη.
Αυτό που σχολιάστηκε επικριτικά ήταν η χρονική στιγμή που επέλεξε η δημοσιογράφος να γράψει όσα έγραψε.
Γράφει μεταξύ αλλων: Θα ξεράσω με τις αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε «ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε, έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας. Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;»
Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.
Κι ένα απόσπασμα από την σημερινή απάντηση του Αρη Δαβαράκη :
Ο τρόπος με τον οποίον ξεκινάς το κείμενό σου «Ενας απο μας» προδιαθέτει πολύ αρνητικά τον αναγνώστη – εμένα προσωπικά κυριολεκτικά με τρόμαξε. Χρειάστηκε να διαβάσω πολλές φορές αυτό που γράφεις για να “καθαρίσει” κάπως η εικόνα και να κατακάτσουν οι λέξεις “Θα ξεράσω με την αγιοποίηση”, την ώρα που δεν είχε προλάβει κάν να γίνει η κηδεία του δολοφονημένου συνανθρώπου. Ενός ανθρώπου που δεν είναι σαφές απο την αρχή, οτι όπως πολύ σωστά λες στο τέλος του κειμένου σου, ήταν “ένας από μας” – τελεία.
Καταλαβαίνω τί σε ενοχλεί τόσο πολύ σε κάποια μπλoγκ, τα παιχνίδια που παίζονται και η “ανωνυμία”. Στήλες όμως “έγκυρες” και κλασικές της “παλιάς δημοσιογραφίας” (ναι, της “σοβαρής”, ο Θεός να την κάνει) που αποφεύγω να τις κατονομάσω αλλά όλοι τις ξέρουμε, δεν κάνανε μήπως τεράστια σουξέ με υπογραφές σαν «Μέδουσα» ή «Επίορκος» ή «Κάπου έκατσα και ειδα κι έχω να σας διηγηθώ», χωρίς υπογραφές; Τόσα και τόσα δεν γράφονται στις εφημερίδες και τα περιοδικά χωρίς υπογραφή ή με ψευδώνυμα; Μπορεί εσύ και εγώ να μην το κάναμε ποτέ, άνθρωποι όμως για τους οποίους σήμερα θα “πενθούσε σύμπασα η δημοσιογραφική οικογένεια” αν ήταν στη θέση του Σωκράτη Γκιόλια, έχουν στηρίξει τις καριέρες τους στην έντυπη (και την τηλεοπτική- ραδιοφωνική “δημοσιογραφία”), σε εκβιασμούς, “κασέτες” και απειλές, σε πάρε-δώσε, διαπλοκές και καταγγελίες ανώνυμες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ : Σοκάρει το διαδικτυακό μήνυμα πρός τον Σωκράτη Γκιόλια