Αναφερόμενος στο ευρώ δύο ταχυτήτων, ουσιαστικά είπε πως ο Σόιμπλε έχει ως στόχο έναν κεντρικό πυρήνα στην ευρωζώνη με τη Γερμανία και τους δορυφόρους της (Φινλανδία, Ολλανδία, Σλοβακία, Σλοβενία ίσως και Πολωνία), ενδεχομένως ακόμα και χωρίς τη Γαλλία και σίγουρα χωρίς τις χώρες του Νότου και άλλους ταραξίες.
Νομίζουν ορισμένοι γερμανικοί κύκλοι (όχι όλοι Γερμανοί) πως με αυτό τον τρόπο η Γερμανία θα ηγεμονεύσει σε μία ζώνη των …προθύμων, λέγοντας για να θυμηθούμε και μία λέξη που μπήκε εσχάτως στο πολιτικό μας λεξιλόγιο.
Βλέπετε, για να παραμείνει η Ευρώπη όπως είναι σήμερα η Γερμανία οφείλει να αλλάξει πολλά για να ευθυγραμμιστεί με τον πυλώνα της αλληλεγγύης, άλλους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται η ευρωζώνη και προπαντός να κάνει πολύ περισσότερα αν θέλει η Ευρωζώνη να λειτουργήσει σαν μία ολοκληρωμένη και όχι ατελής ένωση, που είναι σήμερα.
Να λειτουργήσει για παράδειγμα οι ΗΠΑ στο σκέλος της μεταφοράς πόρων από τη μία πολιτεία στην άλλη στην άλλη, να ενισχύσει την εσωτερική αγορά της, όπως ζητούν ΔΝΤ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να μην λειτουργεί σε βάρος όλων των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών, συσσωρεύοντας απίστευτα πλεονάσματα από το εξωτερικό εμπόριο και να συγκεντρώνει τις καταθέσεις των άλλων χωρών που βρίσκονται σε κατάσταση αβεβαιότητας, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία παλαιότερα και η Ιταλία προσφάτως.
Ομως, οι κύκλοι που εκπροσωπεί ο Σόιμπλε δεν θέλουν μία μεγάλη Ευρώπη ισότιμων κρατών, μία Ευρώπη δημοκρατική, της αλληλεγγύης και των δομών που εξασφαλίζουν τη συνοχή της. Προτιμούν μία μικρότερη μεν αλλά αμιγώς γερμανική Ευρώπη, διότι έχουν πλέον διαπιστώσει ότι δεν είναι δυνατόν για μεγάλο χρονικό διάστημα να κυριαρχεί η Γερμανία σε μία Ευρώπη με τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και άλλες χώρες που αμφισβητούν το τέταρτο, οικονομικό προς το παρόν, Ράιχ.
Βεβαίως, πίστευαν ότι τιμωρώντας την Ελλάδα και χρησιμοποιώντας τη χώρα μας σε ρόλο Ιφιγένειας θα συνετίσουν τους υπόλοιπους. Ομως, οι εξελίξεις στην Ιταλία έδειξαν και δείχνουν, πως το σενάριο αυτό δεν έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας και επομένως αναπροσαρμόζουν τις επιδιώξεις.
Επιπλέον, υπάρχουν κύκλοι που μαζί με το σχέδιο για ευρωζώνη δύο ταχυτήτων και παράλληλο ευρώ (ας θυμηθούμε το σχέδιο που υπήρχε στο παρελθόν για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και ακόμα βρίσκεται στα συρτάρια ορισμένων), θέλουν να τεθεί σε εφαρμογή πάλι και το σχέδιο της Ιφιγένειας.
Που σημαίνει ότι για τη χώρα μας τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από τυχόν καπρίτσια του Σόιμπλε, και τις αντιδράσεις για το επίδομα προς τους συνταξιούχους δεν είναι παρά το ¨φύλλο συκής¨ πίσω από το οποίο κρύβονται οι μεγαλογερμανικές φαντασιώσεις του υπουργού Οικονομικών και των συνοδοιπόρων του.
Το σχέδιο έχει μεγαλύτερο βάθος και η εμπειρία με το επίδομα αποκαλύπτει, πως οι κύκλοι που επιδιώκουν την ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, δεν πρόκειται να καταθέσουν τα όπλα μέχρι να ηττηθούν ολοκληρωτικά. Και είναι αυτοί ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρώπη, αφού έχουν την ισχύ να παραβιάζουν τους κανόνες και να μην τιμωρούνται.