Ηταν Ιανουάριος του 2002. Ο ιρλανδός δηµοσιογράφος Πάτρικ Κόκµπερν βρισκόταν σε αποστολή της «Ιντιπέντεντ» στην Καµπούλ, όταν δέχθηκε τηλεφώνηµα από τη γυναίκα του. Εντροµη τον ενηµέρωνε πως ο 19χρονος γιος τους βούτηξε στα παγωµένα νερά του Νιουχέιβεν, στη Νότια Αγγλία, και θα πέθαινε αν δεν τον βοηθούσαν δύο ψαράδες, οι οποίοι τον µετέφεραν στο νοσοκοµείο. Η διάγνωση των γιατρών όµως ήταν πραγµατικά καταπέλτης: ο Χένρι τους έπασχε από παρανοϊκή σχιζοφρένεια.
Εκείνο το πρωινό, ο Χένρι είχε ξεκινήσει από το σπίτι του στο Μπράιτον, όπου σπούδαζε Τέχνες, µε σκοπό να διανύσει τη µεγάλη απόσταση ώς το πατρικό του µε τα πόδια. Ενώ περπατούσε αισθανόταν ότι θάµνοι, δένδρα και άγρια ζώα κατευθύνονταν κατά πάνω του. Ακόµη «έβλεπε» φυλακισµένους να κρύβονται και τους τραγουδούσε. Οταν πλέον έφθασε στο Νιουχέιβεν, κρύφτηκε πρώτα κάτω από κάτι σκάλες και µετά πήδηξε στο νερό.
Η είδηση ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία για τον ιρλανδό δηµοσιογράφο. Την τελευταία φορά που είχε δει τον γιο του, τα Χριστούγεννα, όλα φαίνονταν απολύτως φυσιολογικά. Ο Χένρι έκανε, όπως πάντα, τα έξυπνα και πνευµατώδη σχόλιά του. Στον πατέρα του µάλιστα είχε πει πως κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαµήνου στο πανεπιστήµιο ήταν πιο ευτυχής από ποτέ. Η µητέρα του ωστόσο που τον είχε επισκεφθεί στο Μπράιτον είχε πει στον Πάτρικ ότι ο γιος τους συµπεριφερόταν κάπως περίεργα. Εκείνος το απέδωσε στη λεγόµενη φοιτητική εκκεντρικότητα.
Ηταν πραγµατικά πολύ δύσκολο να πείσουν τον Χένρι να ακολουθήσει τη φαρµακευτική αγωγή – τις περισσότερες φορές έκρυβε τα χάπια του ή τα έφτυνε. Οι αρχικές ελπίδες του πατέρα του ότι επρόκειτο µόνο για µια παροδική κρίση πολύ γρήγορα διαψεύστηκαν.
Ο Χένρι µπήκε για πρώτη φορά σε νευρολογική κλινική το 2003. Εκεί πέρασε τα επόµενα επτά χρόνια, µε µερικά διαλείµµατα ωστόσο: 30 φορές δραπέτευσε και αρκετές κόντεψε να χάσει τηζωή του, όπως τότε που καθόταν γυµνός κάτω από ένα δένδρο,µέσα στο χιόνι, επί δύο ηµέρες.
Η κατάσταση του άρχισε να βελτιώνεται το 2007, όταν πλέον διακοµίστηκε στο Νοσοκοµείο Cygnet, στο Ανατολικό Λονδίνο. Και αυτό διότι από εκεί ήταν πολύ δύσκολο να δραπετεύσει και το νοσηλευτικό προσωπικό φρόντιζε ώστε ο Χένρι να παίρνει κανονικά τα φάρµακά του. Καθώς άρχισε σιγά σιγά να θεραπεύεται – σε καµία περίπτωση πλήρως – στον πατέρα του γεννήθηκε η ιδέα να καταγράψουν την εµπειρία τους αυτή σε ένα βιβλίο. Ο Πάτρικ πίστευε πως εάν ο Χένρι έγραφε για την πάθησή του, αυτό θα τον βοηθούσε να κοιτάξει κατάματα την αρρώστια και θα ακολουθούσε τη θεραπεία του οικειοθελώς.
Πρωτύτερα αισθανόταν ντροπή, όταν για παράδειγµα συναντούσε παλιούς συµµαθητές, που εργάζονταν, ήταν παντρεµένοι και είχαν παιδιά. Εκείνος το µόνο που µπορούσε να απαντήσει στην ερώτηση «Τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια;», ήταν πως µπαινόβγαινε σε ιδρύµατα. Ισως λοιπόν, θεώρησε ο πατέρας του, αν έλεγε πως γράφει ένα βιβλίο για όλα όσα έχει ζήσει να αναπτέρωνε το ηθικό του και να τόνωνε την τσακισµένη αυτοπεποίθησή του.
Πράγματι, µέρα µε τη µέρα, η κατάσταση του Χένρι βελτιωνόταν και η ενασχόλησή του µε το βιβλίο φαινόταν να του δίνει λόγο ύπαρξης. Ωστόσο, ο κίνδυνος πνευµατικής διαταραχής ήταν ακόµη υπαρκτός. Οι φωνές, τα οράµατα και οι αλόγιστες τύψεις δεν τον είχαν – ούτε τον έχουν – εγκαταλείψει.
Σταδιακά το µυαλό του άρχισε να καθαρίζει. Χειριζόταν ακόµη και ηλεκτρονικές συσκευές, τις οποίες επί χρόνια αντιµετώπιζε µε φόβο και καχυποψία. Φέτος,θα µετακοµίσει σ’ ένα διαµέρισµα όπου θα µπορεί να ζει ανεξάρτητος. Σε περίπτωση ανάγκης ωστόσο, στο κτίριο θα βρίσκεται και ολιγοµελές νοσηλευτικό προσωπικό.
Η εξοµολόγηση έκανε καλό στην ψυχική υγεία του Χένρι
Η αποτύπωση των βιωµάτων του Χένρι και της οικογένειάς του θα εξυπηρετούσε διπλό σκοπό, κατά την άποψη του πατέρα του και έµπειρου πολεµικού ανταποκριτή Πάτρικ Κόκµπερν. Αφενός θα βοηθούσε τον νεαρό να διώξει τους δαίμονες του και αφετέρου θα διαλεύκανε το τοπίο γύρω από τη σχιζοφρένεια και γενικά τις πνευµατικές αρρώστιες, για τις οποίες οι πάσχοντες και το περιβάλλον τους αισθάνονται ντροπή να µιλήσουν.
Ο Χένρι ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για να θίξει αυτό το θέµα ταµπού. Μπορούσε καλύτερα από τον καθένα να µεταφέρει στον κόσµο την εµπειρία του όπως εκείνος την έζησε εκ των έσω, όταν δέντρα και λεωφορεία που µιλούσαν τον έκαναν να το βάζει στα πόδια ή να βουτάει σε παγωµένα νερά.
Μόνο ο Χένρι µπορούσε να περιγράψει τον µακρινό πλανήτη στον οποίο ζούσε, µαζί µε όλους εκείνους που πάσχουν από την ίδια ασθένεια.
Πηγή: “Τα Νέα”