– Έναν χρόνο μείνατε εκτός. Τι συμπεράσματα βγάλατε ως τηλεθεατής;
“Αποδιοργανώθηκα βλέποντας τηλεόραση. Από τον βομβαρδισμό των πληροφοριών και την καταστροφολογία. Ενιωσα ότι κάποιοι προσπάθησαν να αδράξουν την καταστροφή σαν ευκαιρία. Τη θεωρώ αναξιόπιστο μέσο την τηλεόραση, την αποστρέφομαι. Ξεκινάς να βλέπεις παλεύοντας με την κατάθλιψή σου και σε αποτελειώνει. Τουλάχιστον ήμουν εκτός και δεν έτρεχα σαν το ποντίκι”.
– Είναι δικαιολογημένα τα κανάλια τα οποία στην παρούσα φάση επενδύουν στο φτηνό και χαμηλής ποιότητας πρόγραμμα;
“Τα κανάλια επενδύουν σε εύκολο, γρήγορο και δοκιμασμένο προϊόν. Δανείζονται από βιβλιοθήκες προγραμμάτων. Αυτό σημαίνει λιγότερη φαντασία και διάθεση για πειραματισμό. Αυτό είναι το φτηνό. Εγινε στην Τουρκία, το δανείζομαι και το προβάλλω. Φυσικό είναι αυτά τα προϊόντα να είναι φασόν. Αρχίζει ένα αλισβερίσι, το οποίο σε πάει και πιο κάτω, γιατί και από τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη προσπαθείς να πάρεις το φθηνότερο δυνατό”.
– Επένδυσε η τηλεόραση λανθασμένα στο παρελθόν;
“Αυτή τη στιγμή πληρώνουμε πράγματα τα οποία δεν τα κάναμε επί κρίσης αλλά πριν. Η επένδυση μία δεκαετία πριν έγινε στο μη σημαντικό. Ηταν σαν να ήθελαν να εκδικηθούν τα σημαντικά πρόσωπα και πράγματα. Αυτό το αποτέλεσμα ζούμε πλέον. Σε μια πρωινή εκπομπή τις προάλλες άκουγα για μια παρέα την οποία δεν ήξερε κανείς, πρόσωπα τα οποία δεν έχουν προσφέρει το παραμικρό! Αφιερώθηκαν αμέτρητες τηλεοπτικές ώρες σε ασήμαντα πρόσωπα. Είτε είναι οι αδελφές Καρντάσιαν είτε η Τζούλια Αλεξανδράτου, ο χρόνος που κατασπατάλησαν είναι απίστευτος. Οταν όλος ο πολιτισμός πρεσβεύει πως ό,τι απασχολεί σε μάκρος και σε διάρκεια είναι σημαντικό και η Τζούλια Αλεξανδράτου απασχολούσε 200 ώρες την εβδομάδα, το σημαντικό δεν ήθελε να είναι δίπλα. Εγώ κάποτε βρέθηκα σε εκπομπή και μετά έβαλαν αντίστοιχο θέμα και ντράπηκα πολύ. Εδιωξαν ό,τι μπορούσε να δείξει μια ανθρωπιά”.