Φαντάζομαι κι εσύ θα απογοητεύτηκες με την υποχώρηση κατά μία θέση στην κατάταξη στην ανταγωνιστικότητα του World Economic Forum.
Τα μεγάλα ελαττώματα γνωστά. Είναι οι φορολογικοί συντελεστές, η κρατική γραφειοκρατία, οι φορολογικοί κανόνες, η πολιτική αστάθεια, η κυβερνητική αστάθεια και η πρόσβαση σε χρηματοδότηση και ακολουθεί η διαφθορά.
Αλλά και στα υπόλοιπα δεν μπορούμε να πούμε ότι διεκδικούμε δάφνες όταν βρισκόμαστε πέριξ της πεντηκοστής θέσης.
Αν, λοιπόν θέλουμε ανταγωνιστική οικονομία, που θα προσελκύσει και επενδυτές, ας μελετήσουμε το σουηδικό ή το φινλανδικό μοντέλο, δύο χωρών που είναι πληθυσμιακά στα κυβικά μας και ας εφαρμόσουμε, τουλάχιστον ένα μέρος, από εκείνα που κάνουν.
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Αντιγραφή θα κάνουμε. Αρκεί βεβαίως, να βγάλουμε τα γυαλιά της ιδεοληψίας και να αντιληφθούμε κάτι πολύ απλό και συνάμα πολύ δύσκολο όταν αρνούμαστε να το δούμε.
Να δούμε λοιπόν, ότι με τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί έχουν αλλάξει και οι αντιλήψεις για το τι είναι προοδευτικό, τι είναι αριστερό.
Σήμερα αριστερό είναι ότι είναι παραγωγικό και ανταγωνιστικό και παράγει περισσότερο πλούτο για τους πολίτες, για τον εργαζόμενο λαό για να χρησιμοποιήσω μία λέξη αγαπητή στην αριστερά όλων των χωρών.
Και ένας δημόσιος τομέας, όπως ο ελληνικός, είναι αντιπαραγωγικός και επομένως συντηρητικός και οπισθοδρομικός. Το κράτος έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να είναι παραγωγικός και ανταγωνιστικός επιχειρηματίας. Είναι σπάταλος, διεφθαρμένος, αναξιοκρατικός, γραφειοκρατικός και εν τέλει, όπως είναι σήμερα, λειτουργεί σε βάρος των πολιτών, του εργαζόμενου λαού, που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της σπατάλης και της αναποτελεσματικότητας καταβάλλοντας περισσότερους φόρους.
Επομένως όποιος υπερασπίζεται το σημερινό κρατικό μόρφωμα είναι συντηρητικός, οπισθοδρομικός. Εν κατακλείδι δεν μπορεί να είναι αριστερός.