Αυτό δεν είναι βέβαιο. Αλλά δεν αποκλείεται. Και τούτο διότι το ΠΑΣΟΚ έχει αρχίσει να υφίσταται τις συνέπειες του μεγαλύτερου ρήγματος της ιστορίας του, κατά τη γνώμη μας μεγαλύτερου κι από του 2007, όταν η αντιπαράθεση για την προεδρία ανάμεσα στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Βαγγέλη Βενιζέλο κόντεψε να το οδηγήσει στη διάσπαση.
Η κατάσταση της οικονομίας, η αδυναμία μεγάλου μέρους των συνδικαλιστών και των παλιών, ανδρεϊκών πασοκτζήδων να αντιληφθούν την αναγκαιότητα των κυβερνητικών μέτρων αλλά κυρίως η αδυναμία του πρωθυπουργού να δώσει πνοή και προοπτική σε μια κοινωνία, που βυθίζεται στο φόβο και την αβεβαιότητα, οδηγεί σε ένα βαθύ ρήγμα, που εκτείνεται από την κομματική του βάση και τους συνδικαλιστές μέχρι την ίδια την κοινοβουλευτική ομάδα, που είναι τελείως αμφίβολο αν θα συνεχίσει και για πόσο να προσφέρει κάλυψη στις κυβερνητικές επιλογές.
Είναι αλήθεια ότι μεγάλες αντιδράσεις προκαλούνται από τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που επί χρόνια όντας κράτος εν κράτει όριζαν τις τύχες του τόπου και βύθιζαν την οικονομία με τις συχνά παράλογες απαιτήσεις τους, που ικανοποιούντο από τις κυβερνήσεις με δανεικά. Τώρα που τα εύκολα δανεικά στέρεψαν κι η Ελλάδα καλείται να επιστρέψει τα τεράστια ποσά, που δανείστηκε, κυρίως τα τελευταία 30 χρόνια, οι αντιδράσεις εκείνων, που με την συμπεριφορά τους βύθισαν την ελληνική οικονομία είναι μεγάλες, επειδή βλέπουν τα προνόμια τους να χάνονται.
Αλλά δεν είναι οι μόνοι. Αντιθέτως, υπάρχουν μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ σοβαροί άνθρωποι, που διαπιστώνουν ότι η πολιτική του κ.Παπανδρέου και της κυβέρνησης του είναι αδιέξοδη. Η ανησυχία, που εκφράστηκε στο ΚΤΕ Οικονομικών του κυβερνώντος κόμματος είναι έκδηλη. Κι έμπειροι βουλευτές, όπως ο Γιώργος Φλωρίδης κι η Βάσω Παπανδρέου, δεν εστιάζουν τις αντιρρήσεις του στο ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να συντηρήσει τα προνόμια του πελατειακού και κομματικού κράτους, που πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκαθίδρυσε κι όλες οι κυβερνήσεις έκτοτε συντήρησαν κι εξέθρεψαν.
Αλλά στο ότι η πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου και του διευθυντηρίου, που σήμερα διοικεί τη χώρα δεν παρέχει προοπτική κι οποιαδήποτε εγγύηση γιά την έξοδο από το σημερινό αδιέξοδο. Και τούτο διότι τα μέτρα, που λαμβάνονται και που οδηγούν σε μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου των ελλήνων, δεν στρέφονται μόνον κατά δικαίων κι αδίκων. Αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου βέβαιο ότι θα βοηθήσουν στην αποφυγή της χρεοκοπίας στο μέλλον. Αντιθέτως, το ενδεχόμενο μιάς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», υπό την μορφή της αναδιάρθρωσης του τεράστιου χρέους μας, είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ πιθανή. Την ίδια ώρα, που ο πρωθυπουργός κι οι βασικοί του υπουργοί διαψεύδονται καθημερινά σε όλες τις διαβεβαιώσεις τους ότι δεν πρόκειται να ληφθούν και νέα οδυνηρά μέτρα, με αποτέλεσμα κι η ανοχή της κοινής γνώμης να εξαντλείται αλλά κι η πρωθυπουργική αξιοπιστία να δοκιμάζεται.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι εντός του 2011, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου θα κινδυνεύσει με κατάρρευση. Καθώς τα ρήγματα στην κοινωνία αλλά κυρίως στην ΚΟ του κυβερνώντος κόμματος θα βαθαίνουν, και τα ψυχικά αποθέματα του πρωθυπουργού και των υπουργών του θα εξαντλούνται, τόσο η συνοχή της κυβέρνησης θα δοκιμάζεται. Ενώ ταυτόχρονα θα φουντώνει η λαϊκή κατακραυγή, με απροσδιόριστες συνέπειες γιά το μέλλον της χώρας.