Προερχόμενος από την σχολή των σιωπηλών, των γκρίζων φυσιογνωμιών, που κινούν ή συμμετέχουν στην κίνηση των «νημάτων», δεν έχει ανεπτυγμένη την ικανότητα της έκθεσης, του κινηματικού στοιχείου, βγαίνω μπροστά και το παίρνω πάνω μου.
Το κακό είναι πως αυτό που χρειάζεται η χώρα, όχι για το μέλλον αλλά για τώρα, είναι εμπιστοσύνη. Σχέση εμπιστοσύνης, ηγέτη και κοσμάκη. Ξεπερνώντας , υπερβαίνοντας τις ενδιάμεσες κομματικές ηγεσίες.
Δεν τόχει ο κ. Παπαδήμος, δεν είναι από αυτή τη στόφα.
Όμως αυτόν έχουμε κι έτσι θα πορευθούμε.
Θα περιμέναμε λοιπόν από τις κομματικές ηγεσίες να συνδράμουν στον «ατελή» πρωθυπουργό.
Αν είναι να τον αντιπολιτεύονται ή να τονίζουν τις αδυναμίες του τη χώρα βλάφτουν και το κλαδί που κάθονται πριονίζουν.
Κι αν νομίζουν πως λέγοντας ότι ο Παπαδήμος είναι «λίγος» αυτοί γίνονται ισχυρότεροι, για ακόμη μια φορά ξαστοχούν.
Αν ο «λίγος» δεν στηριχθεί η Ελλάδα θα πέσει.
Τα παραπάνω κυρίως αφορούν τη ΝΔ και τον Α. Σαμαρά.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ αντικειμενικά έχει μείνει από πνοή και δύναμη.
Με ανοιχτά θέματα ηγεσίας, με δραματική ανυποληψία, με τους ικανότερους των ανθρώπων του συστηματικά να αυτογελοιοποιούνται, το ΠΑΣΟΚ απλά δεν μπορεί, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι θέλει.
Ο κ. Σαμαράς έχει λοιπόν τον κλήρο και την ευθύνη. Από την πραγματικότητα αλλά και τις δημοσκοπήσεις.
Δεν μοιάζει να τη σηκώνει.
Αντιπολιτεύεται συστηματικά και παιχνιδιάρικα, δηλαδή με επιπολαιότητα και αμετροέπεια.
Ημερομηνία εκλογών , όχι στη μείωση επικουρικών, διαρροές για δήθεν σοβαρές διαφωνίες σε ασήμαντα θέματα.
Τα σοβαρά, των εκσυγχρονισμών, της διαπραγμάτευσης του PSI, του ανύπαρκτου κυβερνητικού έργου, τα βάζει δεύτερα. Μας χαντακώνει.
Αναρωτιέται κανείς τι επιζητά. Να γίνει, αν μετά από πολλές εκλογικές αναμετρήσεις τα καταφέρει, πρωθυπουργός της δραχμής;
Να οδηγήσει σε νέο εθνικό απομονωτισμό τη χώρα , στη σύγχρονη Αλβανία του Χότζα;
Έχει, αν το θέλει κι αν το μπορεί, το απόλυτο άλλοθι να κάνει χωρίς κόστος την μεγάλη αλλαγή. Από τον τυχοδιωκτισμό της διετίας, στην υπεύθυνη αντιμετώπιση, μιας ηγετικά ορφανής χώρας.
Αν τας όνειρα του σταματούν στο Χότζα, τότε απομένει σε μας να αποφασίσουμε το αν θέλουμε, για τα μάτια του Αντώνη, να γίνουμε Αλβανία.