Οφείλει να σταθεί στα πόδια του και να εξισορροπήσει την εικόνα του ως δημόσιου άνδρα με πράξεις και συντομία πολιτικού αναστήματος.
Για όσους ρωτούν μα πως είναι δυνατόν να φτάσαμε ως εδώ, η απάντηση βρίσκεται κατ’ αρχήν στην προσωπικότητα του ανδρός.
Δεν κυβερνά . Διαλογίζεται.
Φιλοσοφικά αντιεξουσιαστής, με υπερβατική αντίληψη, με κλίση στη γοητεία του ανορθολογισμού. Άρα πάντα επιρρεπής στην απόλαυση του καινούργιου, του πρωτότυπου, πάντα με απέχθεια στις δομές, στην τυπική οργάνωση, που θεωρεί βαρετή κάθε διαδικασία υλοποίησης, σχεδιασμού.
Ένα ελεύθερα κλειστό σύστημα, χαμένο στους δαίδαλους αναζητήσεων όπου το προσωπικό, το κοινό, οι φόβοι, τα πάθη συμπλέκονται και αγωνιούν να δομηθούν σε σύστημα απόφασης.
Δηλαδή δεν παράγουν απόφαση γιατί φρενάρουν οποιαδήποτε ορθολογική διαδικασία.
Τα πάντα ημιτελή.
Επάλληλοι κύκλοι ανθρώπων γύρω του, μαγεμένοι από τη φυσική ευγένεια και ηπιότητα του χαρακτήρα, τρελαμένοι από την ευκολία έλξης και άπωσης που συνυπάρχει κάθε στιγμή στη σχέση μαζί του, την ψευδαίσθηση απόλυτης ελευθερίας, τον χώρο που παρέχει.. Την μια ημέρα είναι κοντά του την άλλη σε φυσική αποξένωση. Δηλαδή Παμπούκης.
Και ένας κύκλος οικείων, ικανών να βιώνουν διαχρονικά την αντίφαση. Δοκιμασμένοι, λειτουργικά απαραίτητοι. Ο πυρήνας της ασφάλειας.
Ο εξορθολογισμός , η εκκοσμίκευση του ερημίτη.
Κι αντίστροφα, η καταστροφή του κυβερνήτη.
Αριστοκρατική απομόνωση, ελιτίστικη προσήνεια, όπου η δημοκρατική αντίληψη περιορίζεται στη μεταφυσική διατύπωση προθέσεων σωτηριολογικής υφής. Να είμαστε μαζί, να αγαπάμε αλλήλους, η ισχύς εν τη ενώσει, αγαπάμε την πατρίδα μας.
Ναι καταστροφή γιατί αυτό συνέβη. Το σύστημα των πιστών συναίνεσε στην παρόρμηση του απεγκλωβισμού από το αδιέξοδο, τον προδιαγεγραμμένο αργό θάνατο της καθημερινής φθοράς. Μετά και τα γεγονότα των παρελάσεων, αποφάσισε το δημοψήφισμα σαν λύση κάθαρσης, γιατί στην ουσία σκέφτεται με ποιητικούς όρους. Σαν Ατρείδης σε αρχαία τραγωδία. Και δυστυχώς έτσι αποφασίζει.
Χωρίς πίστη και σεβασμό στην τυπική , θεσμική λειτουργία της διακυβέρνησης και της δημοκρατίας. Άρα ανοχύρωτος απέναντι στον εαυτό του, αφού ο στενός πυρήνας των εκλεκτών , έχει πλέον ταυτισθεί ανεπανόρθωτα μαζί του και δεν σκέφτεται αυτόνομα.
Έτσι η παρόρμηση του δημοψηφίσματος, δεν πέρασε από το σουρωτήρι, την διήθηση των οργάνων και λοιπών διαδικασιών απόφασης των κοινών θνητών. Απλά ανακοινώθηκε.
Ο κος Παπανδρέου δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο επικίνδυνη είναι η απομόνωση, η αρχηγική άσκηση εξουσίας.
Πόσο ανήθικη καταντά. Γιατί τελικά τα κριτήρια απόφασης μεταβάλλονται και περνούν από το κοινό συμφέρον στην ατομική ανακούφιση των φόβων.
Δεν εκφράζει πλέον το κοινό συμφέρον.
Και όσο το επικαλείται οργίζει και συγκεντρώνει, ίσως άδικα, την μήνη επάνω του.
Καιρός να συγκεντρώσει το ήρεμο πείσμα του στην αναχωρητική πλευρά της προσωπικότητας του. Όχι ενοχικά. Φιλοσοφικά και πρακτικά, επιβιωτικά.
Γιατί πλέον αποκλίνει επικίνδυνα από τις ιδιότητες του κυβερνήτη, αλλά και αναγκών της χώρας, των περιστάσεων.