Τους αντέγραψαν στη ρεμπετοεποχή και έγιναν μόδα. Όχι αυτοί, η φήμη τους. Όσοι τα έσπαγαν στα μαγαζιά, με το μπριγιάν και το νύχι στο μικρό δάχτυλο.
Προέκυψαν οι φτιασιδωμένοι πιτουρόμαγκες που με σαρκασμό τραγουδούσε ο Π. Τσαουσάκης.
Στο lifestyle μετατράπηκαν σε αθυρόστομους, ά-σεμνους, επιδειξίες της πίστας και θρασύδειλους μεγαλόστομους του γυαλιού..
Στη γειτονιά, το μαχαλά της κοινής αυλής, υπήρχαν συμμορίες και αρχηγοί.
Αψίκοροι, σκληροί, πονηροί, δυνατοί.Εκπαιδευόμενοι άντρες του τότε.
Στα χρόνια της μετεμφυλιακής φτώχιας έγιναν δυνάστες, καταδότες και προστάτες. Μαγαζιών και κοριτσιών.
Τους έφτυναν με το όνομα του μαχαλονταή, του ρεμαλιού.
Στο lifestyle μεταλλάχθηκαν σε εκπροσώπους συντεχνιών, συνδικάτων πάσης φύσεως. Έκαναν επάγγελμα την κραυγή, το θράσος, τον ενικό και την αμετροέπεια, την αμεσότητα του αλήτη, την έλλειψη στοιχειώδους, φυσικής ευγένειας.
Ο πολτός του lifestyle ούτε αθώος, ούτε εξωσυστημικός ήταν. Στο όνομα της κριτικής του συστήματος, ενίσχυε το κοινωνικό συμβόλαιο της ασυδοσίας, υπονοούσε σκάνδαλα και διέχεε υποψίες και συνωμοσίες. Συντηρούσε ψευδαισθήσεις και ροκάνιζε την αξιοπρέπεια, λοιδωρούσε την εντιμότητα. Για να συντηρήσει το ασήμαντο, τη λατρεία του περιττού έφτιαξε την ηθική του αποτελέσματος.
Για να υπάρχει ήθελε δημοσιογραφικούς εκπροσώπους, πολιτικούς ταγούς και ζηλευτούς νεόπλουτους . Τους απέκτησε εύκολα, τους ανέδειξε γρήγορα.
Έτσι ο δημόσιος έλεγχος έγινε κωδικό μήνυμα και απειλή, οι εκβιαστές και οι εκμαυλιστές των μέσων έγιναν εκδότες και η Μύκονος τόπος προσκυνήματος, πύλη εισόδου και βιτρίνα επιδεικτικής χυδαιότητας.
Αυτήν την κουλτούρα, διάχυτη από τα γηπεδικά χουλιγκάνια έως τα έδρανα της Βουλής την αναπνέουμε δύσοσμα σήμερα από εκπροσώπους και κόμματα.
Ο πρόεδρος της Βουλής ασχολείται με τα παντελόνια του για να μιλήσει για κατηγορίες , ενδεχομένως άδικες, που του απευθύνει νεο-εκδότης της τηλεοπτικής εποχής.
Η αξιωματική αντιπολίτευση μιλάει “στην τελική”, και διαδηλώνει με στιχάκια από τις θύρες των γηπέδων. Καμαρώνει τα μπινελίκια της νεολαίας που ανάθρεψε.
Ο Καμμένος καίει τη γλώσσα και τα μυαλά μας μιλώντας για προδότες, κατοχές και δοσίλογους.
Και δυο τρεις, αγανακτισμένοι, μα πολύ αγανακτισμένοι επώνυμοι συνδικαλιστές, ο ένας ζητά ρουκέτες, ο άλλος επικαλείται τανκς , ο τρίτος καλεί σε βία ανατροπής των μέτρων του επάρατου μνημονίου.
Αν σήμερα αυτά μοιάζουν μούχλα από τα παλιά είναι γιατί η εποχή αλλάζει. Οι εκπρόσωποι του θράσους ξενίζουν, οι δημοσιογράφοι της νύχτας οργίζουν, τα κόμματα του μίσους απωθούν.
Παλιά υλικά που κρατούν την κοινωνία κάτω , αιχμάλωτη φόβων, με διεξόδους μόνο μίσους.
Δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν για το αύριο.
Η φτώχεια, γιατί οι Έλληνες, οι πολλοί είναι σήμερα φτωχοί, έχει ηθική της στέρησης, της προσπάθειας, της σεμνότητας. Ο πόνος δεν χωρά επιπολαιότητες, ζητά καρτερία, απόφαση, τον στοχασμό του σαρκασμού.
Κι έτσι ήταν τον περισσότερο καιρό η Ελλάδα. Και οι Έλληνες με αυτή την ηθική ορθοπόδησαν, υπήρξαν, προόδευσαν.
Τώρα είναι καιρός να φτύνεται ένα,-ένα σαν τα κουκούτσια, το κάθε επώνυμο, αμετανόητο κουμάσι της εποχής του δήθεν.
Πλέον δεν πέπτονται.