έχοντας μάλιστα, μεγαλύτερη διάρκεια και πλήττοντας μεγαλύτερο ποσοστό έκτασης. Αυτό προκύπτει από τα αποτελέσματα μελετών του Εργαστηρίου Υδρολογίας και Ανάλυσης Υδατικών Συστημάτων στη Θεσσαλία.
Μεταξύ άλλων, η ίδια έρευνα εντοπίζει σημαντική αύξηση της δριμύτητας της ξηρασίας για την μελλοντική περίοδο 2070-2100 και προβλέπει εμφανέστατη μετάβαση από τις μικρές έως μέσες τιμές ξηρασίας στις υψηλές τιμές ξηρασίας.
Επισημαίνεται, όμως, από τους επιστήμονες ότι όλα αυτά αποτελούν μέσες ενδείξεις των παγκόσμιων κλιματικών μοντέλων και τα αποτελέσματα δεν μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστα, λόγω της μεγάλης αβεβαιότητας που υπεισέρχεται στους υπολογισμούς των παραμέτρων του μελλοντικού κλίματος.
Πρόσφατη μελέτη των υδατικών αποθεμάτων της Θεσσαλίας, όπως σημειώνουν οι ίδιοι ερευνητές επιβεβαιώνει ότι, το υδατικό δυναμικό της Θεσσαλίας δέχεται εδώ και σαράντα χρόνια τη μεγαλύτερη ανθρωπογενή πίεση για την κάλυψη αρδευτικών αναγκών συγκριτικά με τα υπόλοιπα διαμερίσματα της χώρας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η κάλυψη της αρδευτικής ζήτησης κατά τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο, κατά τους οποίους οι ανάγκες των καλλιεργειών είναι υψηλές και οι διατιθέμενες ποσότητες μειωμένες.
Η Θεσσαλία έχει βιώσει τα τελευταία χρόνια- σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία- δριμεία, ακραία και παρατεταμένης διάρκειας φαινόμενα ξηρασίας, ιδιαίτερα από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και την περίοδο των ετών 1986 έως και 1992.
Χαρακτηριστικά, η μείωση των βροχοπτώσεων τα έτη 1980-1990, σε σχέση με την περίοδο 1958-1973, ήταν της τάξης του 30%, ενώ κατά τη περίοδο 1989-1990 “άγγιξε” το 50%.
Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή, η περιοχή που επηρεάστηκε περισσότερο από το γεγονός της ξηρασίας ήταν η δυτική ορεινή περιοχή, απ’ όπου πηγάζουν ο Πηνειός ποταμός και οι σημαντικότεροι παραπόταμοί του.