Ασθενείς που δεν γνωρίζουν αν θα βγουν ζωντανοί από το νοσοκομείο, εξαντλητικά ωράρια, συνάδελφοι που νοσούν ο ένας μετά τον άλλο, ψυχοφθόρα περιστατικά. Αυτή είναι η εικόνα που επικρατεί ανάμεσα στους υγειονομικούς, στους ανθρώπους που καθημερινά δίνουν την μητέρα των μαχών ενάντια στον κορονοϊό και προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν σε ολοένα και πιο αντίξοες συνθήκες.
Οι προσωπικές τους μαρτυρίες στο Thesstoday.gr για όλα όσα βιώνουν στις βάρδιες των νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης είναι συγκλονιστικές: “Είναι πολύ δύσκολο γιατί ζούμε σε αυτό το περιβάλλον. Είναι οι σχέσεις μας από εκεί μέσα, οι φιλίες μας από εκεί μέσα. Ας πούμε έχω μια φίλη που αυτή τη στιγμή εφημερεύει. Με πήρε πριν τηλέφωνο για να μιλήσουμε λίγο και με το που αρχίσαμε την ακούω να λέει από μέσα: ‘Όχι, μην παραδίδεις τον νεκρό πριν βγει το δεύτερο τεστ‘. Για να δούμε πώς θα γραφτεί, αν ήταν από κορωνοϊό. Πώς μπορεί να έχεις καλή διάθεση στη δουλειά;”, διερωτάται η Ελένη Σιώτου, πρόεδρος εργαζομένων στο Παπανικολάου.
Και προσθέτει: “Υπάρχει μια ανησυχία, μια στενοχώρια. Χθες σε ένα γραφείο βρισκόμουν εγώ κι άλλες δύο. Φορούσαμε βέβαια τις μάσκες μας, είπαμε δύο κουβέντες. Εγώ πήγα να πάρω κάποια έγγραφα, συναντηθήκαμε και είπαμε να πούμε μια καλημέρα. Ήταν η ώρα 12:00. Στις 2:00 δέχομαι μήνυμα που έλεγε: ‘Η μαμά μου θετικοποιήθηκε μέσα στο νοσοκομείο, στην καρδιολογική κλινική και τώρα έχει πάει στην Covid‘. Και βγήκε θετική και η νοσηλεύτρια οπότε πρέπει να πάει σπίτι. Και η μαμά να μείνει μόνη της”.
Όσον αφορά τους υγειονομικούς που νοσούν και οι ίδιοι από κορωνοϊό, η κα. Σιώτου ανέφερε: “Κάποιοι από τους συναδέλφους που νόσησαν και επιστρέφουν, δεν μπορούν να είναι τόσο αποδοτικοί γιατί πέρασαν τη νόσο βαριά. Έχουν πολύ μεγάλη κόπωση. Η ασθένεια τούς άφησε κομμένες δυνάμεις. Μια φίλη μου που νόσησε, επέστρεψε στη δουλειά και μου έλεγε: ‘Μόλις πω να ανέβω πέντε σκαλοπάτια, πρέπει να ξεκουραστώ δεν μπορώ‘. Ενώ δεν έχει ούτε θετικό PCR, ούτε πυρετό. Έχει επιστρέψει, είναι γερή”.
“Οι άνθρωποι νοσηλεύονται μόνοι τους, απομονωμένοι, μακριά από τους δικούς τους. Και βλέπουν ένα ‘απρόσωπο’ προσωπικό, αφού μπαίνουν με τις μάσκες, τα σκουφιά και τις στολές για να κάνουν κάποια εργασία. Δεν υπάρχει ανθρώπινη επαφή. Δεν μπορούν να δούν το πρόσωπο του άλλου, το χαμόγελό του, να πουν μια κουβέντα συμπάθειας. Επειδή υπάρχει μεγάλος φόρτος εργασίας και είναι πολλά τα περιστατικά, ο χρόνος των εργαζομένων είναι πιεστικός. Πολλοί ασθενείς οδηγούνται έτσι σε παραίτηση από την προσπάθεια να βελτιωθούν. Λένε: ‘Με βάλατε εδώ μέσα ουσιαστικά για να πεθάνω‘”. Αυτή την κατάσταση περιγράφει ο κ. Παναγιώτης Τουχτίδης, πρόεδρος εργαζομένων στο Παπαγεωργίου.