Για μια πορσελάνινη τουαλέτα.
Τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων που παράγουν γνώση, καινοτομία και φτιάχνουν επιστήμονες δεν τους ξέρουμε.
Οξφόρδη, Σορβόννη, Κέμπριτζ, Άαχεν, Γέηλ, Στάνφορντ, Χάρβαρντ έτσι για να αναφέρουμε μερικά.
Ούτε και της Πολυτεχνικής σχολής Κρήτης.
Αν το ευρύ κοινό έμαθε τον Γ. Μυλόπουλο της Θεσσαλονίκης και τον Θ. Πελεγρίνη του Καποδιστριακού στην Αθήνα είναι γιατί πρωτοστάτησαν σαν συνδικαλιστές με διάφορα ανείπωτα τερτίπια στην μη εφαρμογή του άρθρου του νόμου Διαμαντοπούλου περί αλλαγής εκλογής διοικήσεων στα ΑΕΙ.
Ανέχθηκε ο Γ. Μυλόπουλος αν δεν υπέθαλψε κιόλας, τους προπηλακισμούς πανεπιστημιακών, βιαιότητες φοιτητοπατέρων, παρανομίες διοικητικές.
Με δικολαβίστικη άνεση, με την αμετροέπεια που χαρίζει η αλαζονεία του ισχυρού, λοιδόρησε την κοινή λογική και πρόσβαλλε αξίες βασικές, το κοινό αίσθημα. Ματαιώνονταν οι εκλογές από 100 τραμπούκους κι ο πρύτανης Μυλόπουλος εξηγούσε πως η παράγραφος τάδε του άρθρου δείνα στο πέμπτο εδάφιο, απαγόρευε στον πρύτανη και τη σύγκλητο να περιφρουρήσει τις διαδικασίες εκλογής και κυρίως την αξιοπρέπεια και φήμη του ιδρύματος.
Ο πρύτανης κορόιδευε με θράσος. Εξηγώντας με ευφράδεια γιατί λιώνει για την πρόοδο και την επιστήμη, πως το πανεπιστήμιο και ο ίδιος προσωπικά συμπάσχουν με τον χειμαζόμενο συνταξιούχο και τον αναξιοπαθούντα μισθωτό.
Και πάλι οι εκλογές αναβάλλονταν.
Με το ίδιο νόμισμα πληρώνεται. Λαμβάνει τη μάχαιρα που έδωσε και κοιμάται όπως έστρωσε.
Όχι σαν πρύτανης δηλαδή, αλλά σαν ένας ακόμη δημόσιος υπάλληλος ύποπτος ατασθαλιών στη διαχείριση δημοσίου χρήματος.
Δεν τίμησε το αξίωμα, είναι ευτελέστατη η αποκαθήλωσή του.
Καλείται ως οιονεί κατηγορούμενος στο γραφείο του Υπουργού να απολογηθεί.
Τα δημοσιεύματα επικεντρώνονται στην ανακαίνιση της τουαλέτας του γραφείου του.
Ξεφτίλα. Και πραγματικά να είναι τα περιστατικά η λάσπη της παρουσίασης τους περισσεύει.
Η διαφωνία με τον Γ. Μυλόπουλο δεν ήταν για τη γνώμη του αλλά για τις μεθόδους που χρησιμοποίησε για να την υποστηρίξει, καταχρώμενος των προνομίων της θέσης του.
Η ίδια διαφωνία υπάρχει για το πως τον αντιμετωπίζουν τώρα τα Μέσα.
Προβάλλοντας λεπτομέρειες υπαρκτές ή ανύπαρκτες, κατασκευάζοντας συναισθήματα και υπονοώντας ατεκμηρίωτα.
Όχι δεν χρειάζεται να γίνουμε Μυλόπουλοι για να απαλλαγούμε από τους Μυλόπουλους.
Όποτε ο σκοπός αγίασε τα μέσα, όταν το “καλά του έκαναν” έκρυψε το “πώς το έκαναν”, η δημοκρατία έχασε και οι αξίες μας φτώχυναν.
Το χειρότερο; Σε αυτή την κατηφόρα δεν ξέρεις που να σταματήσεις.
Η τηλεοπτική δίκη του Μυλόπουλου δεν χρειάζεται, είναι διαδικασία τόσο απεχθής και επαχθής όσο και η πρυτανική του θητεία