“Μπαμπά το φεγγάρι!”, μου φώναξε η μόλις δυο ετών κόρη μου από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. ‘Που είναι το φεγγάρι;” την ρώτησα. “Εκεί, εκεί!” μου είπε και έδειχνε με τα χεράκια της ψηλά. Είχε πανσέληνο και δεν ήμουν σίγουρος αν την ώρα που είμασταν καθηλωμένοι στην κίνηση έπρεπε ν’ ανοίξω το πορτ μπαγκάζ και να βγάλω την φωτογραφική μου μηχανή.
Όμως η μικρή μου είχε δίκιο. Την πήγα σπίτι και έφυγα αμέσως για να βρω το κατάλληλο σημείο για να “παγιδεύσω” στη μηχανή μου αυτό το υπέροχο φεγγάρι.
Έφτασα κοντά στο Χίθροου και μετά από 15 λεπτά βρήκα ένα κενό ανάμεσα στα δέντρα και έστησα καρτέρι.
Και τότε είδα ένα αεροπλάνο να περνάει μπροστά από το φεγγάρι και τώρα το βλέπετε εσείς…
