Ο Γκλεν Κέιν μετέτρεψε σε ταινία μικρού μήκους τα λόγια αποχαιρετισμού του θρύλου των Λέικερς στη μεγάλη αγάπη του, το μπάσκετ! Και η Ακαδημία Κινηματογράφου των ΗΠΑ συμπεριέλαβε στη λίστα των υποψηφίων για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους το “Dear Basketball”.
O Κόμπι Μπράιαντ έγραψε στο Twitter, αμέσως μόλις πληροφορήθηκε πως η ταινία μικρού μήκους “Dear Basketball” είναι υποψήφια για Oscar: «Τι; Αυτό είναι πέρα από κάθε φαντασία! Σημαίνει πάρα πολλά που η Ακαδημία το συμπεριέλαβε στις υποψηφιότητες. Και αυτό χάρη στον Γκλεν Κέιν, ο οποίος πήγε το ποίημα μου σε αυτό το επίπεδο. Είναι τιμή μου να βρίσκομαι εκεί!».
Ο Κόμπι Μπράιαντ είχε ανακοινώσει πως θα έβαζε τελεία στην καριέρα του με την ολοκλήρωση της σεζόν 2015-16, με τα εξής λόγια:
«Αγαπημένο μου μπάσκετ,
από τη στιγμή που φόρεσα τις ψηλές κάλτσες του πατέρα μου και άρχισα να βάζω νοητά νικητήρια σουτ στο Great Western Forum, ένα πράγμα ήξερα για τα καλά:
Ότι σε έχω ερωτευτεί.
Η αγάπη μου ήταν τόσο μεγάλη που σου έδωσα τα πάντα. Από το μυαλό και το σώμα μου μέχρι το πνεύμα και την ψυχή.
Σαν 6χρονο αγόρι βαθιά ερωτευμένο μαζί σου, δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει από ένα τέτοιο. Κι έτσι έτρεξα. Έτρεξα πάνω κάτω το γήπεδο μετά από κάθε χαμένη μπάλα για σένα. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου, γιατί μου πρόσφερες πολλά παραπάνω.
Έπαιξα με ιδρώτα και πόνο, επειδή εσύ μου το ζήτησες. Έκανα τα πάντα για σένα, γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανός όπως με έκανες εσύ.
Έδωσες σε έναν 6χρονο το όνειρο να γίνει ένας Laker και θα σε αγαπώ για πάντα γι’ αυτό. Αλλά δεν μπορώ να σε αγαπώ εμμονικά για πολύ ακόμα. Αυτή η χρονιά είναι ό,τι μου έχει μείνει να δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μπορεί να το διαχειριστεί, αλλά το σώμα μου ξέρει ότι ήρθε η ώρα για το αντίο.
Και αυτό είναι ΟΚ, είμαι έτοιμος να σε αφήσω. Θέλω να το μάθεις τώρα ώστε να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας έμεινε. Και τις καλές και τις κακές. Δώσαμε ό,τι είχαμε ο ένας στον άλλο.
Ξέρουμε και οι δύο, πως ό,τι και να κάνω μετά, θα είμαι για πάντα αυτό το παιδί με τις ανεβασμένες κάλτσες, τον κάδο σκουπιδιών στη γωνία και με τα πέντε δευτερόλεπτα στο ρολόι. Η μπάλα στα χέρια μου. 5, 4, 3, 2, 1…
Θα σε αγαπώ για πάντα,
Kόμπι».