Απόσπασμα από όσα αναφέρει ο Γιώργος Πρίντεζης στο περιοδικό της ΚΑΕ Ολυμπιακός
Για το πώς έγινε Ολυμπιακός: «Στην οικογένειά μου είναι όλοι Παναθηναϊκοί! Ο πατέρας μου ήταν Παναθηναϊκός, τα ξαδέλφια μου επίσης. Όλη η οικογένεια, παππούδες, θείοι… Αλλά η ομάδα που επιλέγεις να αγαπάς έχει να κάνει συνήθως με την γειτονιά και με ποια ομάδα σου κάνει… κλικ όταν είσαι μικρός. Εγώ έβλεπα πολύ μπάσκετ και έτυχε τότε να είναι μια περίοδος που ο Ολυμπιακός είχε πάρα πολύ καλούς παίκτες, μια πολύ όμορφη ομάδα… Έβλεπα τον Σιγάλα, τον Τόμιτς, τον Τάρλατς, όλους αυτούς τους παίκτες και τους θαύμαζα. Θυμάμαι πως προσπαθούσα να κάνω στις μπασκέτες της γειτονιάς, αυτά που έκαναν εκείνοι στο παρκέ».
Για τη συμβουλή που δε θα ξεχάσει: «Θυμάμαι πως επειδή ήμουν αδύναμος, αδύνατος και δεν μπορούσα να σταθώ, η πρώτη κουβέντα που μου είχε πει ο Ζούρος ήταν: ‘Βλέπεις πως χρειάζεσαι πολλή δουλειά για να καταφέρεις να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο’. Και αυτό το κράτησα. Το είχα στο μυαλό μου. Ήξερα πως έπρεπε να δουλέψω πολύ για να μπορέσω να παίξω».
Για τις άσχημες στιγμές της καριέρας του: «Να τα παρατήσω εντελώς, όχι δεν το σκέφτηκα. Άλλα είχα φτάσει πάρα πολλές φορές κοντά στο να πω πως δεν πήγαινε άλλο. Κι αυτό γιατί τίποτα δεν είχε έρθει εύκολα. Είχα περάσει πάρα πολλές φάσεις απαξίωσης. Αν κάτσεις και τα βάλεις κάτω, τα στάδια απαξίωσης είναι πολύ περισσότερα από εκείνα των καλών συνθηκών. Όλα ήρθαν σιγά σιγά. Και στην Μάλαγα είχα περάσει πολύ δύσκολα, αλλά και στον Ολυμπιακό ήταν δύσκολα σε μικρότερη ηλικία που υπήρχε αμφισβήτηση και πάντα προσπαθούσα μέσω της προπόνησης να βρω ψυχολογία και να βελτιωθώ όσο περισσότερο γίνετε. Ένα πράγμα κοινό, που σκεφτόμουν από τα δεκαπέντε μου μέχρι τώρα και είχα πάντα στο μυαλό μου είναι το εξής… Πως όταν τελειώσω, ότι καριέρα και να έχω, είτε καλή, είτε ‘κακή’, είτε τα καταφέρω, είτε όχι, να ξέρω πως έκανα ότι καλύτερο μπορούσα από θέμα δουλειάς. Γιατί ξέρω πως ως άνθρωπος θα ένιωθα πολύ άσχημα αν έφτανα τα τριάντα και δεν έπαιζα το μπάσκετ που μπορούσα να παίξω επειδή δεν δούλεψα όσο πραγματικά μπορούσα».
Για το αν αισθάνεται τυχερός: «Καμία φορά όλα είναι τεντωμένα σε ένα λεπτό σχοινί. Πολλές φορές το να καταφέρεις να προχωρήσεις από το να μην καταφέρεις τίποτα τελικά, δεν έχει πολύ μεγάλη απόσταση. Θυμάμαι πως υπήρχαν φορές που επτά παίκτες ήταν τραυματίες και πάλι έμενα εκτός. Πήγαινα στα βάρη και έκανα προπόνηση μόνος μου. Είναι πολύ δύσκολο αυτό, γιατί πολλές φορές δεν σου δίνεται η δυνατότητα να δείξεις τί μπορείς να κάνεις. Επιπλέον είναι σα να χάνεις ένα τρίωρο από την ζωή σου, από την καθημερινότητά σου, μη μπορώντας να δουλέψεις. Ερχόσουν, έβλεπες την προπόνηση και δεν σε υπολόγιζε κανείς, ενώ θα μπορούσες να δουλέψεις και να βελτιωθείς. Δεν είναι εύκολο, όπως βέβαια δεν είναι εύκολο και στον Ολυμπιακό να παίξουν όσοι έρχονται. Είναι μεγάλη ομάδα και το καταλαβαίνεις πως είναι λίγοι αυτοί που θα έχουν την τύχη να παίξουν. Εγώ δεν ξέρω… Ήμουν τυχερός, δούλεψα παραπάνω; Δεν ξέρω».
Για το αν θυμάται κάποιο αστείο περιστατικό: «Θυμάμαι και ένα περιστατικό… Όταν ήμουν στην Λάρισα είχε πει ο Γκέρσον για μένα ‘μου αρέσει αυτός ο παίκτης’. Και του είπαν από την ομάδα πως εσύ τον έδωσες δανεικό! Δεν το ήξερε καν. Απλά εκείνος ήθελε να πορευτεί τότε με πιο έμπειρους παίκτες και είναι κατανοητό. Είχε πει: ‘Πόσο είναι; 21; Καλύτερα να δοθεί δανεικός’. Όταν με είδε, λοιπόν, στη Λάρισα και του άρεσα, του εξήγησαν πως είχε η κατάσταση και είπε: ‘Ωραία θα τον έχουμε του χρόνου».
Για τον Ολυμπιακό: «Μετά από 18 χρόνια είναι η οικογένειά μου. Έχω περάσει πιο πολλές ώρες εδώ από ότι έχω περάσει στο σπίτι μου. Οπότε αν πρέπει με μια λέξη να πω τι σημαίνει για εμένα η ομάδα θα πω: οικογένεια».