Ο θρύλος του μπάσκετ, Παναγιώτης Γιαννάκης “ξετύλιξε” την ιστορία της ζωής του, συγκινώντας με την αναφορά στον θάνατο του πατέρα του.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μίλησε για όλα σε εκπομπή “ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ” του Τάσου Τρύφωνος, αναφέρθηκε -μεταξύ άλλων- στα παιδικά του χρόνια στην Νίκαια, τις πρώτες του εμφανίσεις στα γήπεδα του μπάσκετ, στον πρόωρο χαμό του πατέρα του, Δημήτρη, αλλά και στην ιστορική -για το ελληνικό μπάσκετ- συνύπαρξη του στον Νίκο Γκάλη.
Μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια αναφέρθηκε στο γεγονός πως ήταν το χαϊδεμένο παιδί της οικογένειας αλλά την ίδια στιγμή ήταν και ο πιο ατίθασος.«Ήμασταν 5 αδέλφια, όλοι αγόρια. Εγώ ήμουν ο πιο μικρός, ο Βενιαμίν, το χαϊδεμένο παιδί. Ήμουν μαχητικός, άτακτος. Δε θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια με στέρηση. Σίγουρα δεν ξεχνάω ότι είχε υγρασία στο σπίτι, έτρεχε όταν έβρεχε, ή ότι κοιμόμασταν όλοι μαζί με τα αδέλφια μου και οι γονείς μου στο δωμάτιο που είχαμε για να τρώμε», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
Στη συνέχεια της κουβέντας ο Γιαννάκης αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, προκειμένου να ασχοληθεί με το άθλημα που λάτρευε.
«Στην αρχή οι γονείς μου δεν ήθελαν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Εκείνη την εποχή όλοι είχαν στο μυαλό τους ως αθλητισμό το ποδόσφαιρο. Δεν ήθελα να έρχονται στο γήπεδο. Ερχόντουσαν κρυφά κι έβλεπαν από την πόρτα στο τέλος του παιχνιδιού κάποια στιγμιότυπα. Δεν ήθελα να ανησυχούν και να αισθάνονται άβολα» εξομολογείται ο πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής.
Παναγιώτης Γιαννάκης δεν δίστασε να αναφερθεί και στον πρόωρο χαμό του πατέρα του, σε ηλικία μόλις 55 ετών. Χαρακτηριστικά εξιστόρησε την αλησμόνητη για εκείνον ιστορία με τον θάνατο του πατέρα του.
«Είχα την ατυχία να χάσω τον πατέρα μου, όταν ήμουν μικρός. Η τελευταία εικόνα που έχω από εκείνον είναι, όταν ήταν να παίξουμε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ως Ιωνικός Νίκαιας, να μου λέει: τι θα κάνουμε Παναγιώτη το Σάββατο; Εγώ πάντα ως αισιόδοξο παιδί του έλεγα ότι θα κερδίσουμε. Για κακή μου τύχη τον έχασα μέσα στη βδομάδα, την Τετάρτη. Την Παρασκευή κάναμε την κηδεία και το Σάββατο πήγα κι έπαιξα για εκείνον, γιατί ήξερα πόσο ήθελε να δει αυτό το ματς».
Για την συνύπαρξη του με τον Νίκο Γκάλη και εάν θα μπορούσε ο ένας να.. λάμψει χωρίς τον άλλο: «Για να γίνει κάτι σημαντικό, δεν φτάνει κανείς μόνος του. Αν ήταν ο καθένας μόνος του, μπορεί να μην έφερνε τα ίδια αποτελέσματα. Μπορεί κάποιος παίκτης να κάνει συγκλονιστικά πράγματα, αλλά το αποτέλεσμα να μην συνάδει με την τεχνική του αξία. Το αποτέλεσμα που φέραμε, από μόνος του ο καθένας δεν θα μπορούσε να το φέρει”.
Για το τι ήταν για τον ίδιο ο Νίκος Γκάλης: «Συγκλονιστικός. Έκανε πράγματα απίστευτα. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος συνεργαστήκαμε, ζήσαμε από κοινού και κάναμε πράγματα που μπορεί να μην τα ονειρευόμασταν καν. Μου άρεσε που τον βρήκα στον δρόμο μου. Με τον Νικ συνεργαστήκαμε με τέτοιο τρόπο που έκανε καλό σε όλο το μπάσκετ. Εγώ τον θαύμαζα. Θεωρώ ότι αυτά που έκανε στο μπάσκετ ήταν συγκλονιστικά, ελκυστικά για τον απλό θεατή, για να γνωρίσει το παιχνίδι. Νομίζω, ότι συνεργαστήκαμε και ότι υπήρχε αλληλοσεβασμός αποδεικνύει κάτι».
Για το εάν “θυσίασε” τον ρόλο του για να δημιουργηθεί κάτι εκπληκτικό εντός παρκέ, το κορυφαίο ντουέτο στην Ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ: «Δεν ξέρω εάν είναι το κορυφαίο ντουέτο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Έκανα ένα παρόμοιο ρόλο με αυτόν του Νικ στη συνέχεια της καριέρας του, πριν πάω στον Άρη. Το ίδιο και στην Εθνική. Είναι αλήθεια. Τώρα, εάν έβαλα εγώ περισσότερο τον εγωισμό μου ή όχι, θα το κρίνει κάποιος άλλος. Πριν πάω με τον Νικ, σκόραρα περισσότερο».
Για την διαφορετική κουλτούρα που μπορεί να είχαν και το εάν ήταν ο ίδιος ήταν πιο πειθαρχημένη προσωπικότητα: «Εγώ αυτό το έκανα και στο Παιδικό, στον Ιωνικό. Μου άρεσε ο συμπαίκτης μου να αισθάνεται καλά μαζί μου. Ήταν η νοοτροπία μου από μικρός. Το πρώτο που σκέφτηκαν όλοι όταν έμαθαν πως θα πάω στον Άρη, ήταν πως εκεί θα χρειαστούν δυο μπάλες. Ότι, όλοι θέλουν να συμμετάσχουν στο μπάσκετ, έχοντας την μπάλα, για να σκοράρουν. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε με τον Γκάλη ήμασταν αντίπαλοι. Ο Ιωνικός δεν ήταν από τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού μπάσκετ, αλλά οι ομάδες κινδύνευαν απέναντι του. Περιμέναμε -όλος ο κόσμος- να παίξουμε αντίπαλοι, για να δούμε πως θα παίξει ο ένας εναντίων της ομάδας του άλλου. Η σύγκριση δεν με απασχολούσε. Προσπαθούσα να παίξω για να φτάσω στη ν΄ίκη».
Μάλιστα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανέφερε για την παραφιλολογία που τον ήθελε να βρίσκεται σε κόντρα με τον Νίκο Γκάλη. «Ήταν υπερβολική, κυρίως γιατί παίξαμε τόσα πολλά χρόνια μαζί. Δεν κάναμε παρέα, αλλά μέσα στο γήπεδο προσπαθούσαμε να νικήσει η ομάδα μας. Αυτό μας συνέδεε. Όλοι νομίζουν ότι κάνουμε όλοι παρέα μεταξύ μας. Αυτό γίνεται κυρίως όταν όλα τα παιδιά είναι ελεύθερα ή κοντά ηλικιακά και έχουν τις ίδιες συνήθειες. Εγώ ήμουν ήδη παντρεμένος.»