«Ήταν το πρωινό της επίθεσης με χημικά στην ανατολική Γκουτα. Όταν έφτασα στο νεκροταφείο, είδα κόσμο να ψάχνει για πτώματα. Δε μπορούσαν να πιστέψουν τι είχε συμβεί στη διάρκεια της νύχτας. Έψαχναν συγγενείς ανάμεσα στο σωρό από πτώματα που είχαν φτάσει από τη Ντούμα, τη Ζαμάλκα και την Εϊν Τάρμα, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τους παράσχουν φροντίδα πριν πεθάνουν. Αυτός ο άνδρας κρατά ένα μικρό κορίτσι. Δεν έμοιαζε νεκρή, έμοιαζε σα να κοιμόταν. Σήκωσε το σώμα της και προσπάθησε να καταλάβει αν όντως ήταν νεκρή. Μετά, άφησε το σώμα της εκεί που ήταν, κοντά στα πτώματα του πατέρα και του αδερφού της που επίσης είχαν πεθάνει από τη χημική επίθεση στα περίχωρα της Δαμασκού».
«Καταρρακτώδεις βροχές προκάλεσαν κατολισθήσεις στην πόλη Yingxiu στις 10 Ιουλίου. Ο δρόμος είχε κλείσει. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους είχαν πάρει εντολή να εκκενώσουν την περιοχή αλλά ένας ηλικιωμένος άνδρας, στο κέντρο της φωτογραφίας, αρνήθηκε να φύγει εξαιτίας των γουρουνιών του. Η βροχή γινόταν όλο και πιο δυνατή. Τα σωστικά συνεργεία κατάφεραν να πείσουν τον ηλικιωμένο να φύγει. Ήταν ένας από τους λίγους που είχαν απομείνει στην περιοχή. Ο εκσκαφέας ήταν το καλύτερο και πιο αξιόπιστο μέσο για να μεταφέρει τους κατοίκους μακριά από την πλημμυρισμένη περιοχή. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης αισθάνθηκα πως η γη κινούνταν, ήταν ένα φρικτό συναίσθημα».
«Ο βιασμός αυτός σόκαρε τους πάντες στη Βομβάη, ειδικά τους δημοσιογράφους γιατί το θύμα ήταν ένας από εκείνος. Έμαθα το νέο νωρίς το πρωί. Πήγα στο ελαιοτριβείο όπου έγινε ο βιασμός και βρήκα μερικούς αστυνομικούς να περιφέρονται. Υπήρξε απόλυτη σιωπή και το ελαιοτριβείο έδειχνε σαν στοιχειωμένο μέρος. Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία γιατί ήθελα να δείξω πόσο τρομακτικό έδειχνε αυτό το μέρος, ακόμη και την ημέρα. Για μένα, η φωτογραφία μιλάει από μόνη της».
«Φωτογράφησα δυο άνδρες που προσπαθούσαν να καλυφθούν σε ένα τοίχο, 50 μέτρα από το στόχο τους. Φορούσαν τζιν, αθλητικά και μπουφάν. Στόχος τους ήταν να περιμένουν τους συντρόφους τους να χτυπήσουν τη θέση του στρατού με χειροβομβίδες και μετά να γαζώσουν τους στρατιώτες με τα καλάσνικόφ τους. Στους έρημους δρόμους υπήρχε ησυχία και οι δυο αντάρτες ψιθύριζαν μεταξύ τους. Και τότε ακούστηκαν δυο πυροβολισμοί. Ο ένας από τους αντάρτες ούρλιαξε από τον πόνο. Ο άνδρας πέθανε μέσα σε μερικά λεπτά. Αλλά δεν υπήρχε χρόνος να πένθος. Ο στρατός είχε καταλάβει την παρουσία των ανταρτών και επιτέθηκε στο εγκαταλελειμμένο κτίριο».
«Εκείνο το πρωί έλαβα ένα τηλεφώνημα από μια πηγή που είχα στην κοινότητα των Ορθόδοξων που μου είπε ότι θα γινόταν μια διαμαρτυρία στη Beit Shemesh. Αποφάσισα να πάω. Βρήκα μια ομάδα Ορθόδοξων Εβραίων να προκαλούν τις δυνάμεις ασφαλείας σε μια οικοδομή όπου πίστευαν ότι βρίσκονταν τάφοι που ανήκαν σε Εβραίους. Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται βίαια. Όμως οι αστυνομικοί δεν ήταν έμπειροι σε τέτοια περιστατικά και στην αποφασιστικότητα των Ορθόδοξων Εβραίων, έχασαν την ψυχραιμία τους και έφτασαν στο σημείο να χάσουν την ψυχραιμία τους και να τραβούν κάποιους από τους διαδηλωτές στο δρόμο».
«Έβγαζα φωτογραφίες από την καθημερινότητα στη Σομαλία όταν είδα ένα παιδί να παίζει. Αγόρασα ένα αναψυκτικό και κάθισα στην αίθουσα όπου παιδιά έπαιζαν, κολυμπούσαν και έκαναν ποδήλατο. Έπινα το αναψυκτικό μου και κοιτούσα σε κάθε κατεύθυνση. Εντόπισα παιδιά που βρίσκονταν μπροστά από ένα υπέροχο φόντο. Έπιασα την κάμερά μου και τράβηξα την εικόνα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα παιδιά να παίζουν και να απολαμβάνουν τις στιγμές εδώ και περισσότερο από δυο δεκαετίες».
«Κάθεσαι φορώντας σμόκιν σαν κομμάτι ντόμινο σε ένα δωμάτιο που μοιάζει να αναποδογυρισμένο πίνακα. Λέγεται Photo Room όπου έρχονται οι νικητές των Όσκαρ να ποζάρουν στους φωτογράφους. Καθώς είχε βραβευτεί για την ερμηνεία της στο Silver Linnings Playbook στην 85η τελετή των Όσκαρ, η Jennifer Lawrence ήρθε στη μικρή μας σκηνή. Λίγο πριν είχε σκοντάψει και ένας φωτογράφος της φώναξε «πρόσεξε». Η αντίδρασή της ήταν άμεση και κατά τη γνώμη μου κατάλληλη σε ένα δηκτικό σχόλιο».
«Αυτή τη φωτογραφία τραβήχτηκε από την κορυφή ενός αμμόλοφου στην έρημα. Το ράλι Παρίσι – Ντακάρ δίνει την ευκαιρία να δεις ποικίλα και εντυπωσιακά τοπία και στις τρεις νοτιοαμερικανικές χώρες – Αργεντινή, Βολιβία και Χιλή. Ο συνδυασμός του φωτός με το ανώμαλο έδαφος, καθώς οι αναβάτες και οι μηχανές τους περνούν, προσφέρει στους φωτογράφους μια πραγματική ευκαιρία να τραβήξουν ασυνήθιστες φωτογραφίες».
«Ένας άνδρας με παραδοσιακή λευκή φορεσιά εξαφανίστηκε από το παράθυρο φλεγόμενου κτιρίου. Ένα λεπτό μετά, ένας μαυροντυμένος άνδρας εμφανίστηκε από το εσωτερικό του κτιρίου αλλά έμοιαζε σαν κάποιος να κρατούσε το άψυχο σώμα του. Το κορμί αφέθηκε σιγά από το περβάζι του παραθύρου και τότε κατάλαβα. 20 δευτερόλεπτα μετά, ο άνδρας με τη λευκή φορεσιά εμφανίστηκε ξανά. Κάθισε ήρεμος για μερικά λεπτά στο ανοιχτό παράθυρο με την πλάτη γυρισμένη έξω και ξαφνικά, έπεσε. Δυο άνδρες νεκροί σε λιγότερο από ένα λεπτό. Μετά από ώρες μάχης με τη φωτιά, η ιστορία τελείωσε όπως είχα φοβηθεί από την αρχή, με το χειρότερο τρόπο. Τράβηξα φωτογραφίες ανθρώπων να πέφτουν στο κενό και να σκοτώνονται, άλλους να κλαίνε ή από απεγνωσμένους και αβοήθητους άνδρες των σωστικών συνεργείων».
«Ήμουν επτά ετών όταν πέθανε ο πατέρας μου. Περίπου στην ίδια ηλικία με τον Ronnie Chambers Jr., που θρηνούσε το χαμό του δικού του πατέρα. Ο Ronnie Chambers δολοφονήθηκε με πυροβολισμό στο κεφάλι. Η μητέρα του, Shirley έχει χάσει και τα τέσσερα παιδιά της σε ανάλογα περιστατικά βίας. Η κατάσταση ήταν ήδη συναισθηματική για μένα, είχα γνωρίσει την κυρία Chambers μια εβδομάδα πριν κατά τη διάρκεια συνέντευξης. Κοιτώντας την στα μάτια ένιωσα ανήμπορος, ξέροντας πως δε μπορούσα να κάνω τίποτα για να αντιμετωπίσω το πένθος της εκτός από το να προσφέρω παρηγοριά και σιωπή».