Photos

Βλέποντας αυτό το κτίριο να χτίζεται κομμάτι κομμάτι τα τελευταία χρόνια, ήταν ίσως μια από τις καλύτερες και πιο διασκεδαστικές αποστολές που έχω αναλάβει. Κάθε λίγους μήνες γινόταν και κάτι το οποίο θεωρείτο σημείο καμπής για το χτίσιμο του One World Trade Center. Όμως η πιο σημαντική στιγμή ήταν η τοποθέτηση της κορυφής. Είχε πάρα πολύ κόσμο. Όλα τα ΜΜΕ ήταν εκεί και όλοι είχαν το νου τους στο να απαθανατίσουν την κορυφή να ανεβαίνει ψηλά. Όμως εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ένας εργάτης. Ο άνθρωπος που κρατούσε την κορυφή σταθερή. Η κορυφή του One World Trade Center θα έφτανε εκεί ψηλά με την δύναμη του γιαγαντιαίου γερανού αλλά και την θέληση αυτού του ανθρώπου.

Εκείνο το πρωινό ξύπνησα από αστραπές και βροντές. Έβρεχε καταρρακτωδώς. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και αναρωτήθηκα πως θα έφτανα στο γραφείο χωρίς να γίνω μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Μετά από λίγα λεπτά όταν ξανακοίταξα έξω από το παράθυρο η κατάσταση είχε γίνει δραματική. Είδα τα νερά να παρασύρουν ένα αυτοκίνητο. Πήρα τις φωτογραφικές μηχανές μου και βγήκα στον δρόμο. Προσπάθησα να φτάσω κοντά στο αυτοκίνητο. Μπήκα σε ένα παρκάκι αλλά έπεσα πάνω σε συρματοπλέγματα. Είδα μια γυναίκα να προσπαθεί να κρατηθεί από την πόρτα του αυτοκινήτου της ενώ τα νερά της είχαν φτάσει μέχρι τη μέση! Το πόδι της είχε εγκλωβιστεί μέσα σε κλαδιά και ήταν ζήτημα χρόνου να την πάρουν τα νερά. Ήταν πανικόβλητη. Τότε εμφανίστηκε ένας άντρας. Ανέβηκε στην σκεπή του αυτοκινήτου της και προσπάθησε να την βοηθήσει. Την έσωσε . Μέχρι να συμβεί αυτό εγώ προσπαθούσα να φτάσω κοντά τους και το αίμα μου είχε παγώσει. Αισθάνθηκα άβολα την ώρα που απαθανάτιζα την σκηνή…

Γνώρισα τον Νέλσον Ταβάρες τυχαία. Η γειτονιά του στα προάστια της Λισαβώνας ήταν από εκείνες που ήθελαν να αλλάξουν πρόσωπο οι αρχές. Έτσι επικοινώνησαν με πολλούς γκραφιτάδες και τους ζήτησαν να κάνουν ό,τι μπορούσαν. Χαζεύοντας σε έναν δρόμο της γειτονιάς του Ταβάρες τον βρήκα να δουλεύειε ένα εκπληκτικό γκράφιτι του Νέλσον Μαντέλα. Η γειτονιά αυτή κατοικείται περισσότερο από ανγκολέζους και μετανάστες από το Πράσινο Ακρωτήρι έτσι το Ταβάρες θεώρησε ότι απέτιε φόρο τιμής στους κατοίκους της γειτονιάς. Όλοι οι κάτοκοι ήταν τρισευτυχισμένοι που είχαν έναν χαμογελαστό Μαντέλα στην γειτονιά τους. Την ώρα που έβαζε τις τελευταίες πινελιές ρώτησα έναν από τους κατοίκους την γνώμη του. Εκείνος είπε ότι η δουλειά του Ταβάρες φώτισε την γειτονιά του.

Ήταν μια τη νύχτα και οδηγούσαμε στο Σαν Πέδρο Σούλα όταν δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα από έναν συνάδελφο. Μας είπε για το πτώμα μιας γυναίκας η οποία έπεσε νεκρή όταν την πυροβόλησαν στην πλάτη και στο κεφάλι. Φορούσε μια κίτρινη μπλούζα και φαινόταν σα να επέστρεφε από ένα πάρτι. Ένα αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο δίπλα στο άψυχο κορμί της. Η στάση του σώματός της ήταν σαν να ικέτευσε για την ζωή της λίγο πριν το τέλος.

Προσπαθώντας να ανακαλύψω τον τρόπο που ζουν και ερωτεύονται στην Κϊνα, βρέθηκα σε έναν μαζικό γάμο σε ένα mall. Αυτό που ήθελα να δείξω είναι πως είναι να είσαι νέος στην Κίνα και να μπορείς να ανταπεξέλθεις στην πίεση που υπάρχει από τον περίγυρό σου να παντρευτείς νωρίς. Δεν είναι μόνο οι γονείς στην Κίνα που ανυπομονούν να δουν τα βλαστάρια τους παντρεμένα αλλά και η ίδια η κυβέρνηση. Ο μαζικός γάμος διοργανωνόταν από την κυβέρνηση της Σανγκάης για να προωθήσει τον θεσμό του γάμου. Γυρνούσα γύρω γύρω για να βρω μια εικόνα που να δείξει γιατί οι Κινέζοι δυσκολεύονται τόσο πολύ να βρουν το έτερόν τους ήμισι. Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι οι νέοι άνθρωποι είχαν τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας μεταξύ τους.
Περπατώντας εδώ κι εκεί είδα ένα ζευγάρι που περίμενε να αρχίσει ένας ομαδικός γάμος. Καθόντουσαν σε μια έκθεση επίπλων. Περίμενα αρκετή ώρα περιμένοντας να τους δω να επικοινωνούν μεταξύ τους. Μετά από πέντε λεπτά κατάλαβα ότι η φωτογραφία, η στιγμή που έψαχνα ήταν ήδη μπροστά στα μάτια μου.

Αυτός ο νεαρός άνδρας είναι ένας από τους εκατοντάδες που ζητούν άσυλο στη Μάλτα. Και έχω φωτογραφήσει εκατοντάδες τα τελευταία χρόνια. Κάποιες φορές βγαίνουν από διασωστικές βάρκες αφού τους έχουν σώσει από βέβαιο πνιγμό την ώρα που προσπαθούν να περάσουν τη Μεσόγειο.
Άλλες φορές σε λεωφορεία την ώρα που περιμένουν να τους μεταφέρουν στα αστυνομικά τμήματα.
Όμως αυτή η φωτογραφία ήταν το κάτι άλλο. Ο νεαρός με κοίταξε στα μάτια και το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο που νόμιζα ότι θα σπάσει ο φακός της κάμεράς μου και θα μου τρυπήσει το μυαλό.
Τον ακολούθησα και του πήρα συνέντευξη ένα μηνα αργότερα. Ήταν 17 ετών ο Μωχάμεντ από το Μογκαντίσου της Σομαλίας. Ήρθε στην Ευρώπη για να βρει τους γονείς του οι οποίοι έφυγαν κυνηγημένοι όταν ήταν μικρό παιδί. Δεν θυμόταν ότι τον είχα τραβήξει φωτογραφία αλλά χάρηκε γιατί πίστεψε ότι ίσως αν την έβλεπαν οι γονείς του να τον αναγνώριζαν…

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε με πρωταγωνιστή τον Hans van ‘t Woud, έναν γεωλόγο χαρτογράφο, από την Γερμανία. Ακολούθησα εκείνον και άλλους επιστήμονες σε μια αποστολή στην έρημο της Γιούτα όπου κάνουν προσομοίωση του πλανήτη Άρη, στον Ερευνητικό Σταθμό στη Νότια Γιούτα. Σε πλείστες περιπτώσεις ο Hans σκαρφάλωνε σε βράχια με την διαστημική στολή του και πόζαρε. Η αλήθεια είναι ότι τις καλές φωτογραφίες δεν χρειάζεται να είσαι επαγγελματίας για να τις καταλάβεις...

Εκείνη η ημέρα με είχε βρει από νωρίς στο δρόμο. Επέστρεφα στο γραφείο μετά από μια μικρή έκρηξη σε μια γειτονιά του Ναϊρόμπι. Τότε με κάλεσε ένας συνάδελφός μου να μου πει για συναγερμό που είχε σημάνει στο Westgate Shopping Mall . Λίγα λεπτά αργότερα μου τηλεφώνησε να μου πει ότι ήταν σοβαρό. Πήρα ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, δυο κράνη και μια αντιασφυξιογόνα μάσκα. Φτάνοντας εκεί, αυτό που αντίκρυσα ήταν σοκαριστικό. Όταν είδα αυτή την γυναίκα γονάτισα και την διαβεβαίωσα ότι σελίγο θα ερχόταν βοήθεια και ταυτόχρονα την φωτογράφιζα. Αυτή η φωτογραφία απεικόνιζε για μένα όλο τον τρόμο και ήταν η πρώτη που έστειλα.