Συλλήψεις, δίκες και αποδράσεις τρομοκρατών βρίσκονται ουκ ολίγες φορές στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και ειδικά από το 2001, οπότε εξουδετερώθηκε ο επιχειρησιακός βραχίονας της “17Ν” της, στην ημερήσια ατζέντα της επικαιρότητας “σκεπάζοντας” η “θολώνοντας” έστω στιγμιαία τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι τα “χτυπήματα” των τρομοκρατών ή οι “επιτυχίες της ΕΛΑΣ” συμπίπτουν αρκετές φορές κατά διαβολική σύμπτωση με αρνητικές φάσεις της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής στρέφοντας αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και ιδίως στο μείζον θέμα της ασφάλειας που αποτελούσε μέχρι πρότινος και πριν από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το υπ΄αριθμόν 1 ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας με βάση και τις δημοσκοπήσεις.
Αναμφισβήτητα η σύλληψη τρομοκρατών ακούγεται ευχάριστα στα ώτα του συνόλου σχεδόν της κοινωνίας και αποτελεί ένα ισχυρό επικοινωνιακό όπλο για τη χώρα σε διεθνές επίπεδο και την εκάστοτε κυβέρνηση που αναζητά “απάνεμες” νησίδες από την σκληρή πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πραγματικότητα.
Οι περιπτώσεις Μαζιώτη και Ξηρού στο κατόπι των οποίων βρίσκονται οι αρχές ασφαλείας εδώ και βδομάδες αποτελούν σίγουρα χρήσιμες “μονάδες” επικοινωνιακής διαχείρισης της πολιτικής επικαιρότητας, καθώς το κυνήγι και η σύλληψη τους πέρα από από το ότι τροφοδοτεί με πλούσιο υλικό τους πάσης φύσεως επίδοξους “σεναριογράφους” και “συνωμοσιολόγους” (…σαν και μένα ίσως) μέσα και έξω από το χώρο των media, προσφέρει συνάμα και την ευκαιρία διεξόδου της κυβέρνησης από μια δύσκολη συγκυρία.
Πάντως η ιστορία (βλ. Σημίτης-17Ν) έχει δείξει ότι η σύλληψη τρομοκρατών, με ή χωρίς εισαγωγικά, έχει δείξει ότι δεν αρκεί για την πολιτική διάσωση μιας κυβέρνησης που βρίσκεται ήδη σε μεγάλη απόσταση από την κοινωνία εξαιτίας των πολιτικών που εφαρμόζει σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Πόσο μάλλον όταν οι πολίτες δεν μπορούν πια να ξεχωρίσουν τους τρομοκράτες από τους…”τρομοκράτες”!