Πέντε χρόνια πέρασαν από την ημέρα που ο 29χρονος Γιάννης Δαμιανός βούτηξε για τον Σταυρό στην Εύβοια και καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο, σε ένα ατύχημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Το 2020, ο Γιάννης Δαμιανός έσπασε τον αυχένα του βουτώντας στον Αμάρυνθο στην Εύβοια ανήμερα των Φώτων για να πιάσει τον Σταυρό. Σήμερα, ο Γιάννης που είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, λέει ότι από την πρώτη στιγμή είχε καταλάβει ότι είχε παραλύσει, συμπληρώνοντας πως «ο Θεός δεν είναι τιμωρός».
Στα 24 χρόνια του, ο Γιάννης είχε κάνει τάμα να βουτήξει για τον Σταυρό για χάρη του αδελφού του που έπασχε από λευχαιμία. Όμως, η βουτιά στη θάλασσα είχε τραγική κατάληξη, αφού ο νεαρός χτύπησε τον αυχένα του -τα νερά ήταν ρηχά στο σημείο που βούτηξε- με αποτέλεσμα να μείνει τετραπληγικός.
«Ήταν μία άτυχη στιγμή»
«Ήταν μία άτυχη στιγμή», περιγράφει ο Γιάννης Δαμιανός μιλώντας την Τρίτη (25.11.2025) στον ΣΚΑΪ.
«Τα νερά ήταν θολά, έπεσα με το κεφάλι και έσπασα τον αυχένα μου. Μένω 11 δευτερόλεπτα στο νερό σε σοκ. Εκείνη τη στιγμή έκανα εισρόφηση θαλασσινού νερού γιατί ήμουν μπρούμυτα μέσα στο νερό, θυμάμαι και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Δεν ένιωσα πόνο, ένα μούδιασμα ένιωσα σε όλο μου το κορμί και απλά κάποια στιγμή ήρθε ο πατέρας μου και με γύρισε και στη συνέχεια μαζεύτηκαν κι οι φίλοι μου και με βγάλανε. Δεν υπήρχαν αίματα, δεν είχα χτυπήσει σε κάποιον βράχο γιατί ακούστηκε κι αυτό. Άμμος ήταν κάτω, απλά ήταν ρηχά και από τον κραδασμό χτυπώντας το κεφάλι μου έσπασε ο αυχένας», λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Κατάλαβα εξ αρχής ότι παρέλυσα. Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τα χέρια μου ούτε τα πόδια μου».
Ο νεαρός ήθελε να εκπληρώσει ένα τάμα που είχε κάνει για τον αδελφό του, Γιάννη που έδινε μάχη τότε με τη λευχαιμία. «Είχα κάνει κι ένα τάμα για τον αδελφό μου, ήταν η συνολική πίεση που είχα… Ήταν να γίνει αυτό το πράγμα», δηλώνει.
Σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, έναν χρόνο αργότερα, ήταν ο αδελφός του αυτός που βούτηξε για να πιάσει τον Σταυρό, αυτή τη φορά για τον Γιάννη.
Ο μεγαλύτερος αγώνας για τη ζωή του
Για 55 ημέρες, ο Γιάννης έδινε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του στη ΜΕΘ. «Έπαθα χημική πνευμονία με αποτέλεσμα να μείνω 2 μήνες στην εντατική και συνολικά στο νοσοκομείο έναν χρόνο. Ήταν πολύ επικίνδυνο αυτό που είχα πάθει, λόγω της εισρόφησης του θαλασσινού νερού», λέει.
Με αφορμή τα σχόλια που υπήρχαν τότε ο Γιάννης απαντά: «Δεν είπα ποτέ γιατί Θεέ μου. Γιατί μου το έκανες εμένα; Ήταν να γίνει ήταν μια άτυχη στιγμή. Δεν είναι κριτής ο Θεός, ούτε τιμωρός, ο θυμός είναι αυτός που σε στενοχωρεί. Έλεγα στην αρχή γιατί να το πάθω σε τόσο μεγάλο βαθμό. Σκεφτόμουν γιατί να μην μπορώ να κουνάω λίγο το ένα μου χέρι, θα ήταν μία διευκόλυνση για μένα».
Στο πλευρό του, πιστή φίλη και σύντροφος η γυναίκα του Μαρία, με την οποία παντρεύτηκαν δύο χρόνια μετά το ατύχημα. «Όταν ένας άνθρωπος είναι σε σχέση και παθαίνει τέτοιον τραυματισμό, το σοκ είναι ίδιο και για τους δύο. Εγώ είμαι στο αμαξίδιο, η Μαρία το περνάει όλο αυτό. Ο πόνος είναι και για τους δύο βαρύς. Είναι δυνατή η Μαρία», τονίζει.
Αναφορικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ο Γιάννης δηλώνει: «Το κράτος δίνει ένα επίδομα αναπηρίας το οποίο δεν φτάνει ούτε για τις πρώτες δέκα μέρες. Η βοήθεια που έλαβα τον πρώτο καιρό και τους ευχαριστώ γι’ αυτό ήταν από τον κόσμο».
