Η φράση “η εικόνα δεν μπορεί να περιγραφεί” είναι ένα από τα (πολλά η αλήθεια είναι) κλισέ της δημοσιογραφίας. Όλες οι εικόνες μπορούν να περιγραφούν. Βλέπεις, γράφεις λέξεις, βάζεις και λίγη σάλτσα και έξω από την πόρτα.
Όλες; Όχι όλες. Τα κλισέ είναι κανόνας. Και όπως κάθε κανόνας, έχει εξαιρέσεις. Όπως οι φωτογραφίες του Γιάννη Παναγόπουλου για το πρακτορείο Eurokinissi.
“Γυναίκα δίνει ελεημοσύνη σε ζητιάνα σε δρόμο της Αθήνας” είναι ο τίτλος τους. Αλλά οι λέξεις αυτές, εννέα στο σύνολό τους, όσο “δυνατές” κι αν είναι, ε, δεν μπορούν να την περιγράψουν αυτή τη ρημάδα την εικόνα.
Τα χέρα ιδρώνουν. Το μυαλό “κολλάει”. Τι να πεις; Τη θλίψη, την περιγράφεις. Την οργή, τον πόνο, την αγάπη, την απόγνωση, κι αυτές.
Αλλά πως να περιγράψεις αυτό; Τη στιγμή που μια γυναίκα “χαμηλώνει” και, όχι δεν δίνει απλά ελεημοσύνη σε εκείνη που η ανάγκη την έχει κάνει να βγεί στη ζητιανιά, παίρνει στα χέρια της, τα χέρια της “ζητιάνας”. Και τα κρατά εκεί, ανάμεσα στα δικά της.
Κανείς, ούτε ο ίδιος ο φωτογράφος που είχε την τύχη να είναι μάρτυρας μιας τέτοιας υπέροχης στιγμής, δεν ξέρει τι είπε η γυναίκα με την κόκκινη τσάντα στην σκυμμένη και καθισμένη στο πεζοδρόμιο γυναίκα, με το μαντήλι στο κεφάλι. Και ποιον μπορεί να νοιάζει, εκτός από εκείνες τις δυο.
Η εικόνα της γυναίκας που δεν ζητιανεύει (λεφτά τουλάχιστον) να παίρνει στα χέρια της, τα χέρια της γυναίκας που ζητιανεύει (λεφτά τουλάχιστον) είναι απλά συγκλονιστική.
Τις υπόλοιπες λέξεις, ας τις βάλει όποιος τις δει. Αν χρειάζονται…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: EUROKINISSI / ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ