Η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι στην πρώτη γραμμή της κυβερνητικής επικοινωνιακής τακτικής. Αλλά δυστυχώς, ακόμα μέχρι τώρα παραμένει στη σφαίρα της επικοινωνίας.
Και μην μας πείτε για τη δραστηριοποίηση του Σ.ΕΠ.Ε.. Γιατί είναι μεν υπαρκτή, αλλά μόνη της δεν μπορεί να αναιρέσει τη διαπίστωση ότι οι δηλώσεις είναι πολύ περισσότερες από τις πράξεις.
Και για να αλλάξει η πραγματικότητα απαιτούνται πράξεις κυρία Αχτσιόγλου. Αν είναι σωστή η εκτίμησή μου ότι κι΄ εσείς το επιθυμείτε, είναι καιρός να αναλάβετε δράση συγκεκριμένη για την προστασία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να αλλάξει η κατάσταση και να μην αντιμετωπίζονται σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Ηρθε η στιγμή η φροντίδα σας, κύριοι της κυβέρνησης, να μην περιορίζεται στην προστασία των δημοσίων υπαλλήλων, στην προσπάθεια για την συνεπή καταβολή των μισθών τους. Πολύ καλά κάνετε και εξαντλείτε κάθε μέσο για να πληρώνονται κανονικά, να είναι συνεπές το Δημόσιο με τις υποχρεώσεις του προς τους εργαζόμενους.
Ομως, δεν κάνετε καθόλου καλά όταν δεν φροντίζετε με την ίδια ζέση και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Αν το μεγάλο αίσχος της ελληνικής κοινωνίας είναι η καταδίκη στην ανεργία 1,2 εκατομμυρίων πολιτών, το δεύτερο στη λίστα του αίσχους είναι η εργασία χωρίς αμοιβή. Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν, πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι, που πληρώνονται με πολλούς μήνες καθυστέρηση και η κυβέρνηση, που σε όλους τους τόνους υποστηρίζει ότι εργάζεται για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, να παραμένει απαθής θεατής. Εκτός κι΄ αν αναφερόμενη στους εργαζόμενους εννοεί όσους εργάζονται στο Δημόσιο.
Αν όντως εννοεί και τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα δεν έχει παρά να ξεκινήσει η αρμόδια υπουργός, η κυρία Αχτσιόγλου, να αναλάβει χωρίς καθυστέρηση συγκεκριμένη δράση.
Και όταν μιλάμε για συγκεκριμένη δράση αναφερόμαστε στην ποινικοποίηση της καθυστέρησης στην καταβολή των μισθών, όπως γίνεται για το δώρο. Τολμήστε κυρία Αχτσιόγλου και θεσπίστε την ποινικοποίηση όταν η καθυστέρηση υπερβαίνει, ας πούμε, αρχικά τους δύο μήνες και δώστε ένα χρονικό περιθώριο για να προσαρμοστούν οι επιχειρήσεις στην προφανή υποχρέωση να πληρώνουν τους εργαζόμενους στην ώρα τους.
Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι στο Ντουμπάι (που τόση απέχθεια προκαλεί στην αριστερή σκέψη) η καθυστέρηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ξεπεράσει τις 5 μέρες, γιατί τότε πέφτει βαρύς ο πέλεκυς του νόμου.
Εμπρός κυρία Αχτσιόγλου, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα που οδηγεί στην προστασία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
Και να τονίσω κάτι ακόμα. Η συνεπής πληρωμή των εργαζομένων, συμβαδίζει με την ενίσχυση της οικονομίας και τις κυβερνητικές επιδιώξεις, αφού θα πέσει ρευστό στην αγορά και μεταξύ άλλων θα ενισχυθεί και η ανάπτυξη.