Γυναίκες όλων των ηλικιών, αποκαλύπτουν τις σκέψεις τους με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.
Για γυναίκες του πλανήτη που όλες τις ημέρες του χρόνου φέρνουν μέσα τους τη ζωή, που γεννούν τις ελπίδες της ανθρωπότητας, που πολεμούν, που αντιστέκονται στη βία, που αγαπούν και ελπίζουν για ένα πιο δίκαιο αύριο…
Μαρία Βαμβακά: Επικοινωνιολόγος
Ιδανικά δεν θα χρειαζόταν καν να γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας. Προφανώς όμως υπάρχουν πολλοί λόγοι ακόμη για να το πράττουμε. Αν και βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, η θέση της γυναίκας στο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι δεν θεωρείται δεδομένη. Από το δικαίωμα ψήφου, το δικαίωμα στη μόρφωση, το φεμινιστικό κίνημα έως την εμφάνιση του κινήματος #metoo τα τελευταία χρόνια, έχει διανυθεί μεγάλη απόσταση, αλλά ο δρόμος απλώνεται μακρύς ακόμη μπροστά μας.
Θεωρώ ότι αυτό που προέχει είναι να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας, κορίτσια και αγόρια, τον αλληλοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση, τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, τους κοινούς στόχους, το δικαίωμα στα ίδια όνειρα. Η ατομικότητα, η διαφορετικότητα, η αυτοδιάθεση, η απαλλαγή από βαθιά ριζωμένα κοινωνικά στερεότυπα είναι έννοιες οι οποίες θα πρέπει να αναδειχθούν και στις οποίες θα πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον της νέας γενιάς. Όταν φτάσει η στιγμή που πλέον δεν θα αισθανόμαστε την ανάγκη να γιορτάσουμε την ημέρα της γυναίκας, τότε ο στόχος θα έχει επιτευχθεί.
Σωτηρία Γκαλαμέλου: Blogger
Η γυναίκα του σήμερα πάνω από όλα οφείλει να σέβεται και να αγαπά τον εαυτό της, να διεκδικεί τα δικαιώματα της και να μην σκύβει το κεφάλι όταν απειλείται. Αυτά είναι κυρίως τα πρότυπα που θέλω και επιδιώκω να δείξω στην κόρη μου, ώστε όταν μεγαλώσει να γίνει μια ανεξάρτητη, δυναμική και δραστήρια γυναίκα!
Ως εργαζόμενη μαμά από το σπίτι και χωρίς εξωτερική βοήθεια για τα παιδιά, είναι πολλές οι φορές που δείχνω τις αδυναμίες μου και τις ατέλειες μου και δεν διστάζω να ζητήσω βοήθεια.
Δεν ξεχνώ, πως είμαι άνθρωπος και όχι ρομπότ. Η γυναίκα του σήμερα είναι πρότυπο για την κόρη της, την φίλη της, την ανιψιά της, την βαφτισιμιά της, ακόμη και την μητέρα της.
Γι’ αυτό η γυναίκα του σήμερα να μην ξεχνά πως οι σιωπηλές γυναίκες είναι πλέον παρελθόν!
Ρίτσα Καραουλάνη: Νοσηλεύτρια- μαμά τριδύμων
Η γυναίκα του σήμερα αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις, δυσκολίες και ευθύνες στην καθημερινότητά της. Εγώ είμαι μητέρα τριών κοριτσιών. Βίωσα τη χαρά μαζί με τον σύζυγό μου όταν μας ανακοίνωσε ο γιατρός για τα μωρά, αλλά παράλληλα βιώσαμε και την πιθανότητα να μην επιβιώσουν ή αν έπρεπε να διαλέξουμε. Η εγκυμοσύνη δεν ήταν εύκολη, πάλεψα, χρειάστηκε να νοσηλευτώ αρκετό διάστημα και γέννησα πρόωρα. Δεν το έβαζα κάτω όμως… με υπομονή και αισιοδοξία το ξεπέρασα.
Τώρα είμαι ευτυχισμένη βλέποντας τες. Θυσίασα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία αλλά δεν το μετανιώνω. Είμαι ευτυχισμένη που είμαι κοντά τους ανά πάσα στιγμή και μοιράζομαι τις εμπειρίες και τις αγκαλιές τους. Ονειρεύομαι να γίνουν γυναίκες που να μην χάνουν το δρόμο τους να παλεύουν για τα όνειρά τους και για αυτά που αγαπούν.
Το μυστικό μου, να χαμογελώ στα δύσκολα γιατί αυτά είναι μαθήματα ζωής… και στη συνέχεια να τα ξεχνώ. Έμαθα από τις δυσκολίες μου ότι η γυναίκα μπορεί να αντέξει όσα δεν πιστεύει ότι μπορεί και η υπομονή της είναι ανεξάντλητη.
Πόλυ Ψωμαδέλλη: Βρεφοκόμος
Κατάγομαι από την Μυτιλήνη και έζησα από κοντά το δράμα των προσφύγων. Αυτές τις μέρες βιώνω ξανά τα ίδια συναισθήματα βλέποντας τις εικόνες από την Ουκρανία. Νιώθω ανήμπορη μπροστά σε αυτές τις γυναίκες που σηκώνουν το δικό τους σταυρό αφήνοντας τους δικούς τους ανθρώπους, τη χώρα τους και μαζί με τα παιδιά φεύγουν. Που; Πόσο; Δεν ξέρει κανείς…
Οι γυναίκες πρόσφυγες πρέπει, μέσα σε όλο αυτόν τον αγώνα, να σταθούν σαν νοσοκόμες, δασκάλες, κάποια στιγμή εργαζόμενες και φυσικοί προστάτες των οικογενειών τους με μία μικρή αποσκευή που δεν ξέρω τι θα έβαζα αν ήμουν στην θέση τους… Νιώθω μόνο δέος για αυτές τις γυναίκες ηρωίδες. Υποκλίνομαι στη δύναμη της ψυχής τους!
Χαρά Νικολοπούλου: Τραπεζικός υπάλληλος
«Η πρωτόγνωρη πλέον τρίχρονη δοκιμασία του κορονοϊού, εκτός από τα αρνητικά στοιχεία που πλέον δεν θέλω να τα θυμάμαι, θέλω να πιστεύω ότι μας βοήθησε να εκτιμήσουμε τις χαρές και τις αξίες της ζωής, μας άφησε έναν δυναμισμό στην ιατρική επιστήμη και στο διαδίκτυο και μας ενθάρρυνε για μια γενικότερη προσπάθεια να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον!
Πάνω από όλα, βέβαια μας θύμισε το πιο πολύτιμο αγαθό που είχαμε ξεχάσει, την υγεία μας!
Την περίοδο της καραντίνας η γυναίκα στήριξε την οικογένειά της με όλες τις δυνάμεις μένοντας σπίτι με τα παιδιά. Πήγαμε βόλτες σε κοντινά πάρκα, γνωρίσαμε τους γείτονες μας, μάθαμε ισορροπία στα παιδιά μας, αξιοποιήσαμε τα 5 τμ κήπου μας, διαβάσαμε σκονισμένα βιβλία, είδαμε φωτογραφίες από τα παλιά, περάσαμε χρόνο μαζί.
Δυστυχώς τα δυσάρεστα νέα συνεχίζουν να υπάρχουν… αλλά εμείς οι γυναίκες πρέπει να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια με θετική σκέψη και προσευχή. Απλά θέλουμε ένα γλυκό χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά, εν συναίσθηση, και μπόλικη θετική σκέψη» λέει η Χαρά Νικολοπούλου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.