Χάρη στα μνημόνια και τις κυβερνητικές επιλογές των τελευταίων ετών κατακτήσεις δεκαετιών πήγαν περίπατο.
Μπορεί η κυβέρνηση να επιδιώκει την αύξηση του κατώτατου μισθού, ωστόσο μια αύξηση χωρίς ταυτόχρονη επαναφορά των συμβάσεων θα είναι δώρο άδωρο καθώς οι εταιρίες επιλέγουν τις ατομικές συμβάσεις και ειδικά εκείνες που αφορούν σε part time εργασία με μισθούς όχι της τάξης των 586 που είναι ο κατώτατος μισθός σήμερα αλλά μισθούς της τάξης των 440 ευρώ.
Ποσά δηλαδή που αντιστοιχούν σε ένα ενοίκιο και κάθε άλλο παρά καλύπτουν τις ανάγκες των εργαζόμενων.
Αντίθετα η επαναφορά των συμβάσεων είναι εκείνη που θα εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας καθώς ακόμη και εργαζόμενοι που υποχρεώθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις θα επανέλθουν υπό το καθεστώς της συλλογικής σύμβασης, ακόμη και εάν η ατομική που έχουν υπογράψει έχει μεγάλη διάρκεια.
Η κυβέρνηση υπόσχεται πως θα ρίξει το βάρος της στην αποκατάσταση των συμβάσεων με κοινωνικό διάλογο και σε συζήτηση με τους κοινωνικούς εταίρους…
Το άνοιγμα του παραθύρου για την επί της ουσίας κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων έγινε ωστόσο μέσα σε μια νύχτα με μια ρύθμιση, η αποκατάστασή τους άραγε πόσο θα διαρκέσει και προς όφελος ποιών;
Μάλιστα οι εταιρίες έχουν έτοιμη και την απάντηση στις κινήσεις της κυβέρνησης. Απόλυση των εργαζόμενων που απασχολούν και άμεση επαναπρόσληψη με μπλοκάκι, έτσι ώστε να εξοικονομήσουν χρήματα από την ασφάλιση και ταυτόχρονα να αποφύγουν όσα προβλέπουν οι συμβάσεις.
Μήπως αντί να σπεύδει η κυβέρνηση να αποκαταστήσει με νομοσχέδιο τους απολυθέντες του Δημοσίου να ξεκινήσει (χθες) τη διαδικασία αποκατάστασης των δικαιωμάτων εκατομμυρίων εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα;