Σκέφτηκα αμέσως αυτό το τραγούδι όταν είδα την λεγόμενη «οικογενειακή φωτογραφία» της υπηρεσιακής κυβέρνησης.
Το τραγούδι αυτό, είναι όλο εικόνες. Εικόνες από εποχές δύσκολες που δεν έζησε κανείς μας αλλά το 1933 το να βγάλεις μια οικογενειακή φωτογραφία ήταν μεγάλο πράγμα. Και ο Γιάννης Ξανθούλης, από τους πιο ταλαντούχους χειριστές του λόγου – κατά την ταπεινή μου γνώμη – μεσα σε λίγες λέξεις – με την βοήθεια της Άλκηστις – κάνει όποιον ακούει το τραγούδι όχι μόνο να ταξιδεύει στο παρελθόν και να θυμάται δικές του οικογενειακές στιγμές αλλά και σε πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία γιατί θυμάσαι αυτούς που έφυγαν.
Κάντε την χαρη στον εαυτό σας και ακούστε ένα από τα πιο ωραία τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας…
Μια ευτυχισμένη Κυριακή του 33
κάναμε το αίσθημα σεμνή φωτογραφία
κι ύστερα κάτσαμε να φάμε
στο τραπέζι μας ψητό
σαλάτα, φρούτα και βανίλια παγωτό.
Ο Νίκος είχε άδεια απ’ τη μονάδα
υπηρετούσε κάπου στην Ορεστιάδα
κι ο φωτογράφος μας εφώναζε σε λίγο το πουλί
απ’ το φακό μου θα σας στείλει ένα φιλί.
Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία
και κρεμαστήκαμε μεσ’ την τραπεζαρία
και παν πενήντα τόσα χρόνια
απ’ αυτή τη Κυριακή
και τώρα όλοι είμαστε κάτω απ’ τη γη