Το newsit.gr παρουσιάζει τις καταθέσεις της μητέρας, της γιαγιάς και της συντρόφου στην υπόθεση του αδελφοκτόνου στη Νέα Σμύρνη οποίος μετά την απολογία του κρίθηκε προφυλακιστέος.
Συγκλονιστικές είναι καταθέσεις της μητέρας, της γιαγιάς και της συντρόφου του 18χρονου αδελφοκτόνου στη Νέα Σμύρνη ενώπιον της 10ης τακτικής ανακρίτριας που αποκαλύπτει το newsit.gr.
Οι τρεις γυναίκες, που είδαν το ματωμένο σκηνικό που έστειλε τον 16χρονο μαθητή στο χώμα και τον 18χρονο αδερφό του στη φυλακή, συνοδευόμενες από τον δικηγόρο του κατηγορούμενου κ. Ανδρέα Θεοδωρόπουλο, περιγράφουν σε δραματικούς τόνους όλα όσα συνέβησαν την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στο διαμέρισμα της Νέας Σμύρνης, όταν τα δύο παιδιά τσακώθηκαν για μια μπλούζα και ο άγριος καυγάς κατέληξε σε τραγωδία.
Η μητέρα: «Ο μικρός μου γιος είχε νοσηλευτεί για ψυχολογική απεξάρτηση από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια…»
Στην κατάθεση της η μητέρα ανέφερε τα εξής «Ζούμε χωριστά με τον πατέρα των παιδιών τα τελευταία πέντε χρόνια. Υπήρχε ασυμφωνία χαρακτήρων και συνεχείς καυγάδες που είχαν αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχολογία των παιδιών. Συμφωνήσαμε για το διαζύγιο που βγήκε πριν τρία χρόνια, να αναλάβω την επιμέλεια του μικρότερου γιου μας και την επιμέλεια του μεγαλύτερου γιου μας ο πατέρας του. Ο μεγάλος μας γιος έμεινε με τον πατέρα του για μικρό χρονικό διάστημα και ξαναγύρισε σε μένα.
Ήταν πάντα ένα ζωηρό παιδί, υπερκινητικό, με διάσπαση προσοχής και χρειάστηκε να νοσηλευτεί πριν τέσσερα χρόνια στο παιδιατρικό τμήμα του Τζάνειου νοσοκομείου για ψυχική απεξάρτηση, από την προσκόλληση που είχε αποκτήσει στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ο μεγάλος μου γιος τελείωσε το γυμνάσιο αλλά δεν συνέχισε το λύκειο. Ξεκίνησε μαθήματα σε μία σχολή μαγειρικής αλλά την άφησε και εργαζόταν περιστασιακά σε διάφορες δουλειές σε αναψυκτήριο ως ταμίας, ντελίβερι κλπ. Προσπαθούσε να με βοηθήσει οικονομικά γιατί ο πατέρας του έδινε μόνο 350 ευρώ το μήνα για το μικρό γιο και 120 για τον μεγάλο μέχρι που ενηλικιώθηκε, οπότε σταμάτησε του δίνει διατροφή.
Εγώ εργάζομαι ως καθαρίστρια παλιότερα ξενοδοχείο και τώρα σε κολυμβητήριο και σε διάφορα σπίτια. Επειδή δεν τα έβγαζα πέρα τον Ιούνιο του 2023 άφησα το διαμέρισμα που μιλήσαμε στο Παλαιό Φάληρο που εμένα με τα παιδιά μου και έκτοτε φιλοξενούμασταν στο ιδιόκτητο διαμέρισμα του πατριού μου στη νέα Σμύρνη επί της οδού Σταδίου μαζί με τη μητέρα μου».
«Ο μικρός είχε μείνει στην ίδια τάξη. Έκανε μποξ, είχαν μαλώσει στη μέση του δρόμου. Οι γείτονες κάλεσαν την Αστυνομία»
Στις επόμενες γραμμές, η μητέρα αναφέρεται στο μικρό της γιο, οποίος όπως λέει ήταν ένα παιδί με παραβατική συμπεριφορά, έκανε box και χτυπούσε τον μεγάλο του αδερφό, ενώ τον Αύγουστο του 2022, είχε τσακωθεί με τον μεγαλύτερο αδερφό του και μετά από τηλεφώνημα των περιοίκων τα δύο παιδιά οδηγήθηκαν στην αστυνομία. «Ο μικρότερος γιος μου είχε εμφανίσει παραβατική συμπεριφορά στο σχολείο και λόγω απουσιών έμεινε στην ίδια τάξη. Από το Σεπτέμβριο του 2023 παρακολουθούσε τα μαθήματα σε νυχτερινό γυμνάσιο.
Ο μικρός μου γιος ήταν πιο εξωστρεφής. Ο μικρός μου ξέφυγε μετά το διαζύγιο με τον πατέρα του. Μέχρι τότε είχαμε καλή επικοινωνία. Μετά γνώρισε τον μεγάλο μου γιο τις παρέες του και ξέφυγε και ο μεγάλος. Ο μικρός πήγαινε σε μαθήματα box και ταεκβοντό και δε φοβόταν επιτεθεί στον μεγάλο γιατί αισθανόταν ότι έχει μια υπέροχη. Τον Αύγουστο του 2022 τα παιδιά μου μάλωναν στη μέση του δρόμου μπροστά απ’ το σπίτι μας και οι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία γιατί ο μικρός είχε ρίξει στο μεγάλο κάτω από ένα αυτοκίνητο και τον χτυπούσε στο κεφάλι και στο σώμα. Όταν πήγα στο Αστυνομικό Τμήμα τα παιδιά μου ήταν μονιασμένα και ζητούσε συγνώμη το ένα από το άλλο».
«Ο μεγάλος μου γιος είναι ότι μου έχει απομείνει, χρειάζεται ψυχολογική βοήθεια. Φοβάμαι μην κάνει κακό στον εαυτό όταν μπει στη φυλακή»
Αναφερόμενη στον μηραίο καβγά η μητέρα περιγράφει τα εξής: «Για το τωρινό περιστατικό που έχει βυθίσει στο πένθος όλη μας την οικογένεια, θέλω να προσθέσω ότι οφείλεται στην κακιά στιγμή δεν ήταν προμελετημένο, ούτε ο μεγάλος μου γιος είναι δολοφόνος. Διαπληκτίστηκαν για τα ρούχα στην κρεβατοκάμαρα. Ο μικρός γιος έστησε τον μεγάλο στον τοίχο και τον χτυπούσε με γροθιές στα πλευρά και στο αριστερό του χέρι στο οποίο είχε πρόσφατα χειρουργηθεί και είχαν τοποθετηθεί βίδες από ατύχημα που είχε με το μηχανάκι μου.
Μου το είχε ζητήσει και του έδωσα για μικρή απόσταση χωρίς να έχει άδεια οδήγησης. Στις 9 Ιανουαρίου 2024 έχει προγραμματιστεί χειρουργείο για το αφαιρεθούν οι βίδες και να αρχίσει τις φυσιοθεραπείες. Ο μεγάλος μου γιος φώναζε στον μικρό τον αφήσει και να μην τον χτυπάει άλλο. Προσπάθησα να τους χωρίσω, αλλά ο μικρός γιος με έσπρωξε δυο φορές και έπεσα στο κρεβάτι. Την τρίτη φορά έπεσα στο πάτωμα και δεν μπορούσα να σηκωθώ.
Στην γιαγιά και την σύντροφό του μεγάλου που άκουγα τις φωνές και έτρεξαν τους είπα να μην μπουν στο δωμάτιο. Δεν είδα που και πως χτύπησε ο μεγάλος τον μικρό. Δεν υπήρχε αίμα στο χωλ αλλά μερικές σταγόνες τραπεζάκι του σαλονιού μπροστά την μπαλκονόπορτα. Τραυματισμένος ο μικρός μου γιος πήγε στην κουζίνα, κάθισε λίγο στην καρέκλα και μετά έπεσε κάτω. Ο μεγάλος τον παρακαλούσε να συνέλθει, του έριχνε νερό και του έκανε μαλάξεις. Νομίζω ότι λιποθύμησε και του τράβηξε τη γλώσσα για να μην γυρίσει.
Η σύντροφος του μεγάλου που είχε διανυκτέρευσει το προηγούμενο βράδυ στο σπίτι μας κάλεσε το ΕΚΑΒ και εγώ τηλεφώνησα στον πατέρα τους. Ο πατριός μου δεν ήταν σπίτι. Δεν ήξερα ποιο από τα παιδιά μου να συνεφέρω, γιατί μετά από λίγο κατέρρευσε και ο μεγάλος. Μαζί με το ΕΚΑΒ ήρθε αστυνομία και ο πατέρας τους. Έμαθα το παιδί μου πέθανε στις πέντε το πρωί της 27ης Δεκεμβρίου 2023 μέχρι τότε δε μου το έλεγαν. Ο μεγάλος μου γιος είναι ότι μου έχει απομείνει, είναι το στήριγμα μου, χρειάζεται ψυχολογική βοήθεια και ιατρική περίθαλψη για το χέρι του. Φοβάμαι μην κάνει κακό στον εαυτό όταν μπει στη φυλακή. Τίποτα άλλο δεν έχω να προσθέσω».
Η γιαγιά: «Το τραύμα ήταν σαν κόκκος φακής. Ο εγγονός μου είπε «αδερφέ τι σου έκανα;»
Πονάω πολύ για το θάνατο του εγγονού μου που έφυγε τόσο πρόωρα από την ζωή. Αλλά δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε επιτεθεί πρώτος στον αδερφό του για μια μπλούζα που ήθελε ο μικρός να την κρατήσει για τον εαυτό του. Όταν άκουσα τις φωνές της μάνας του που προσπαθούσε να τα χωρίσει, πλησίασα στο υπνοδωμάτιο και είδα τον μικρό να έχει κολλήσει τον μεγάλο στον τοίχο και να τον χτυπάει με γροθιές στο πρόσωπο. Ο μεγάλος είχε το αριστερό του χέρι στο γύψο και το σήκωνε στο πρόσωπο του για να αμυνθεί. Φώναζα στον μικρό να μην τον χτυπήσει στο χέρι για να μην το χειροτερέψει. Ο μικρός έσπρωξε τρεις φορές τη μάνα του που προσπαθούσε να τους χωρίσει.
Την τρίτη φορά η κόρη μου έπεσε στο πάτωμα. Και τότε τα παιδιά βγήκαν απ’ το δωμάτιο, πρώτος ο μικρός και τον ακολούθησε ο μεγάλος. Ο μικρός έκλεισα την πόρτα του χωλ και κατευθύνθηκε προς την τραπεζαρία του σαλονιού μπροστά στην μπαλκονόπορτα. Ο μεγάλος άνοιξε την πόρτα και τον ακολούθησε κρατώντας ένα ψαλίδι που είχε ξεχάσει η μάνα τους μέσα στην κρεβατοκάμαρα. Πλησίασε τον μικρό και τον χτύπησε με αυτό στην αριστερή πλευρά μια φορά. Το έκανε για τον φοβερίσει. Δεν ήθελε να τον σκοτώσει. Αγαπιόντουσαν μεταξύ τους παρά τους τσακωμούς τους. Ζητούσαν συγγνώμη ο ένας από τον άλλον και μόναζαν πάλι. Όταν ο μικρός σήκωσε την μπλούζα έτρεξαν σταγόνες από εμάς στο δάπεδό του σαλονιού. Τότε ο μεγάλος κατάλαβε τον τραυμάτισε και είπε «Αδερφέ τι σου έκανα;» Πήγανε μαζί μέχρι την κουζίνα. Ο μικρός κάθεται σε μια καρέκλα και μετά έπεσε στο πάτωμα. Ο μεγάλος νομίζω ότι λιποθύμησε και του έριχνε νερό στο πρόσωπο και του έκανε μαλάξεις. Του άνοιξε το στόμα και του τράβηξε τη γλώσσα για να μην γυρίσει. Η σύντροφος του μεγάλου που ήταν στο σπίτι κάλεσε το ΕΚΑΒ. Η κόρη μου κάλεσε τον πατέρα τους.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Το τραύμα ήταν πολύ μικρό, σαν κόκκος φακής και δεν έδινε την εντύπωση ότι έχει τόσο βάθος ώστε να προκαλέσει εσωτερική αιμορραγία. Δεν πιστεύω ότι εγγονός μου χάθηκε. Δώστε όμως μία ευκαιρία στον μεγάλο που είναι βασανισμένο παιδί. Έχει ταλαιπωρηθεί ψυχικά από τις διαμάχες των γονιών του που συχνά ξεσπούσαν πάνω του. Η κόρη μου ζητούσε βοήθεια από τον πατέρα τους που επικοινωνούσε μαζί τους μόνο στο τηλέφωνο».
Η σύντροφος: « Ο μικρός σήκωσε την μπλούζα και είδε τις σταγόνες από το αίμα πέφτουν στο δάπεδο του σαλονιού. Προσπαθούσε να τον συνεφέρει. Τον άκουγα να λέει «αδερφούλη μου τι σου έκανα; Ξύπνα σε παρακαλώ».
Συγκλονιστική είναι και η κατάθεση στην ανακρίτρια, της συντρόφου του δεκαοκτάχρονου αδελφοκτόνου, η οποία είδε όλο το σκηνικό του θανάτου να ξεδιπλώνεται μπροστά της. «Είμαστε μαζί με τον φίλο μου τους τελευταίους τρεις μήνες. Ο φίλος μου είναι ένα πολύ συναισθηματικό παιδί, έχει περάσει δύσκολα με την οικογένεια του αλλά ποτέ δεν έχει χρησιμοποιήσει βία, ούτε θα το έκανε σε κάποιο τσακωμό μας. Τσακώθηκε με τον αδερφό του για μια μπλούζα και ο μεγάλος θύμωσε όταν ο μικρός τον χτύπησε με γροθιά στο αριστερό του χέρι που ήταν στο γύψο. Η μαμά τους προσπάθησε να τους χωρίσει αλλά ο μικρός την έσπρωχνε και την έριξε κάτω.
Όταν ο μικρός βγήκε από το δωμάτιο, ο μεγάλος τον ακολούθησε κρατώντας ένα ψαλίδι που έχει ξεχάσει η μαμα του στην κρεβατοκάμαρα. Ο μικρός έκλεισε την πόρτα του χωλ και κατευθύνθηκε από την τραπεζαρία του σαλονιού μπροστά από την μπαλκονόπορτα. Ο μεγάλος άνοιξε την πόρτα του χωλ,τον κυνήγησε και όταν τον πλησίασε το χτύπησε με το ψαλίδι στην αριστερή πλευρά μια φορά. Δεν τον χτύπησε ψηλά στο στήθος όπως κατέθεσα αρχικά στην αστυνομία. Ο φίλος μου κατάλαβε οτι τον τραυμάτισε όταν ο μικρός του αδερφός σήκωσε την μπλούζα του και είδε τις σταγόνες από το αίμα πέφτουν στο δάπεδο του σαλονιού. Δεν ήθελε να του κάνει κακό. Όταν το συνειδητοποίησε, πήγε με τον αδερφό του στην κουζίνα και προσπαθούσε να τον συνεφέρει.
Τον άκουγα να λέει «αδερφούλη μου τι σου έκανα; Ξύπνα σε παρακαλώ». Ο φίλος μου μου είπε να καλέσω ασθενοφόρο. Η μητέρα του κάλεσε τον πατέρα του. Ο αδερφός του ο μικρός είχε ασπρίσει και δεν συνερχόταν. Ο φίλος μου είχε μια ελπίδα ότι θα επανέλθει το έριχνε νερό, του έκανε μαλάξεις και προσπαθούσε να τραβήξει την γλώσσα για να μη γυρίσει. Είναι κρίμα αυτό που συνέβη. Ο φίλος μου δεν θα μπορέσει ποτέ να το ξεπεράσει. Αγαπιόντουσαν μεταξύ τους παρά τους τσακωμούς τους. Για τα δύο αδέρφια ήταν ακόμα ένας τσακωμός που όμως είχε απρόσμενη κατάληξη. Κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει…»