Εκεί στην περιοχή όπου εκτυλίχθηκαν πολλές από τις πλοκές και τα εμπνευσμένα σενάρια της κλασσικής δραματουργίας έμελλε να στηθεί ένα σκηνικό από… μηχανής ολέθρου. Εκεί βρήκαν αντίκρυσμα έννοιες όπως το ακαριαίο και επιβεβαιώθηκε η ανυπαρξία απόστασης του είμαι από το δεν είμαι και του πιθανού από το απίθανο.
Πέραν των στοιχείων της σχιζοφρένειας των πιθανοτήτων και των, μεταφυσικού τύπου διλημμάτων και παρατηρήσεων, η πιο σημαντική επισήμανση είναι άλλη. Είναι τα συμπτώματα εξαχρείωσης του κοινωνικού μέσου όρου όπως αυτός εκδηλώθηκε σαν εμετός συλλογικού θυμικού δυο -τριών κυρίαρχων τάσεων. Και αναλόγως της θέσης που έχει ο καθείς κατατάξει τον εαυτό του, σ’ αυτό το ναυάγιο διαρκείας, που πέραν της οικονομικής του διάστασης είναι ηθικό και παιδευτικό.
Στην σημερινή εποχή της χρεοκοπίας, των θεμελιωδών στερήσεων (παιδεία, υγεία) και του βάλτου των προοπτικών, μια τεράστια ισοπεδωτική εικονική κοινωνική ισοτιμία προβάλλει και επιβάλλει ένστικτα. Είναι αυτή του διαδικτύου, των 4G και των έξυπνα αποβλακωτικών μηχανών επικοινωνίας και ψευδαισθητικής παρέμβασης στη ροή του κόσμου και των γεγονότων. Εκεί που πολλοί μασούσαν ταραμά την Αποκριά, μπορούσαν να σοκάρονται ζωντανά και να μοιράζονται κατάρες προσπαθώντας να αποδώσουν ταξικές ευθύνες σε ένα τόσο πυκνά μοιραίο συμβάν, μια μικρή θεωρία του χάους, σε μια σημειολογική βαβέλ.
Σε μια εποχή πού οι τράπεζες, ενώ ετοιμάζονται να ξαναστερέψουν, διαφημίζουν προγράμματα, για κατ’ έτος ανανέωση πανάκριβων κινητών, όπως στο πρόσφατο παρελθόν χρηματοδοτούσαν την αγορά Πόρσε από τον οποιοδήποτε για να γυρίσει το χρήμα και να… αναπνεύσει κι ο φτωχός, όλα είναι δυνατά. Όπως, είναι ανατριχιαστική η διαπίστωση ότι οι ζωές των άλλων, για να μην πούμε οι ζωές των πάντων είναι σε κάθε τους έκφανση δημόσια υπόθεση, λεία και βορρά ενός αποθηριωμένου θεωρείου. Και σχεδόν ψυχαναγκαστικά ετεροπροσδιοριζόμενες από το θεωρείο και όχι από τα υποκείμενα τους.
Όλα τα προαναφερόμενα διατυπώνονται με την εμπειρία 30 χρόνων στην βίωση και την καταγραφή συμβάντων της ανθρώπινης και φυσικής δραματουργίας και την μεταφορά τους στην δημόσια σφαίρα. Από την αμιγώς έντυπη εποχή έως την τηλεοπτική και την μετά- διαδικτυακή όπως τώρα σκιαγραφείται. Και που, όχι μόνο δείχνει πως δεν βελτιώθηκε η κοινωνία μας στην πάροδο του χρόνου αλλά υπόσχεται τα χειρότερα αφού διαστρέφει διαχρονικά μεγέθη και έννοιες της ζωής, όπως η συμπόνοια, το πένθος, ο φθόνος ή το μοιραίο. Και που εύλογα με τον κυκλώνα τόσων πληροφοριών και μασημένης σκέψης, οδηγεί σε εκδήλωση ενστίκτων ζούγκλας και στην ακρισία.