Ο σοβαρός τραυματισμός του 10χρονου στην Ιεράπετρα με τζετ σκι, φέρνει ξανά στην επιφάνεια τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας που λαμβάνουν οι ενήλικες στη θάλασσα και τα οποία μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά ατυχήματα σε παιδιά.
Με άρθρο του στο iatropedia.gr, ο παιδίατρος-εντατικολόγος και επί χρόνια διευθυντής της ΜΕΘ του Νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία», Τάσος Χατζής, εξηγεί πώς θα πρέπει οι ενήλικες να προφυλάξουν τα παιδιά από τα ατυχήματα στη θάλασσα:
«Με δραματικό τρόπο έρχεται η επικαιρότητα να μας θυμίσει το μεγάλο κίνδυνο σοβαρών ατυχημάτων που διατρέχουν τα παιδιά στη θάλασσα!
– Και βέβαια αν όχι όλα, τα περισσότερα ατυχήματα οφείλονται είτε σε απροσεξία είτε σε παρακινδυνευμένη συμπεριφορά ενηλίκων!
1ο παράδειγμα:
Ιεράπετρα: Διασωληνωμένος ο 10χρονος που τραυματίστηκε με το τζετ σκι (12/7/20230).
Το αμείλικτο ερώτημα που τίθεται, αφορά στην παρουσία του παιδιού πάνω στο jet – ski, προφανώς παράνομη και άκρως επικίνδυνη!
Τα jet – ski απαγορεύονται κοντά στις περιοχές που υπάρχουν λουόμενοι. Τηρείται; ΟΧΙ! Οι επιβαίνοντες ενήλικοι οφείλουν να φορούν γιλέκα, να μην έχουν πιει αλκοόλ, να οδηγούν ήρεμα και να μην κάνουν επικίνδυνους – ανταγωνιστικούς ελιγμούς. Ελέγχονται; ΟΧΙ!
2ο παράδειγμα:
Θεσσαλονίκη: Σοβαρή κάκωση στον αυχένα υπέστη ο 19χρονος που βούτηξε από προβλήτα στην Περαία (7/7/20230).
Πολύ σοβαρά ατυχήματα με συνέπεια ή τον ακαριαίο θάνατο ή τις βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις (μαζί με την κάκωση του αυχένα) μπορεί να προκαλέσει η βουτιά από ψηλό βράχο, όταν τα νερά είναι πολύ ρηχά! Κι όμως αυτά αποτελούν μέρος της διασκέδασης στη θάλασσα, ειδικά των εφήβων…
3ο παράδειγμα:
Εγκεφαλικά νεκρός o 13χρονος που ανασύρθηκε αναίσθητος από τη θάλασσα! (13/7/20230).
Όμως υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα, που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των παιδιών στη θάλασσα:
(α) Το παρατεταμένο και ανταγωνιστικό μακροβούτι, που μπορεί να οδηγήσει σε έλλειψη οξυγόνου και κίνδυνο καρδιακής ανακοπής.
Προσοχή στα μακροβούτια
Το μακροβούτι είναι επικίνδυνο για δύο λόγους:
Πρώτο, γιατί οι περισσότεροι κολυμβητές κάνουν το μέγα σφάλμα της υπέρπνοιας (πολλές, γρήγορες και βαθιές αναπνοές) πριν βουτήξουν στο νερό, πιστεύοντας ότι έτσι αποθηκεύουν οξυγόνο, ενώ το μόνο που καταφέρνουν είναι να παθαίνουν υποκαπνία (ελάττωση του διοξειδίου του άνθρακα) που προκαλεί υπνηλία.
Δεύτερο, γιατί, επειδή συνήθως το μακροβούτι είναι ανταγωνιστικό («ποιος θα πάει πιο μακριά»), δοκιμάζονται τα όρια της υποξαιμίας (έλλειψη οξυγόνου), τα οποία αν ξεπεραστούν, μπορεί να οδηγήσουν σε βραδυκαρδία και πνιγμό.
(β) Η βόλτα με «μπανάνα», μάλιστα πολλών παιδιών μαζί, σε περίπτωση ανατροπής ενέχει μεγάλο κίνδυνο πνιγμού. Δε θα πρέπει να επιτρέπεται για μικρά παιδιά (πχ μικρότερα των 12 ετών). Για τα άλλα οι κανόνες μέγιστης προστασίας (γιλέκο, ήρεμη θάλασσα, όχι απότομοι ελιγμοί, όχι επικίνδυνα παιχνίδια, παρουσία διασωστών) βοηθούν στην αποτροπή τέτοιου ατυχήματος. Γενικά όμως δε συνιστάται!
(γ) Οι ψαροντουφεκάδες δε θα πρέπει να βρίσκονται κοντά σε περιοχή με λουόμενους, οι ίδιοι να φέρουν σημαδούρα, που να προειδοποιεί για την παρουσία τους τα διερχόμενα ταχύπλοα σκάφη.
Η πρόληψη του πνιγμού
Ο πνιγμός αποτελεί τον ακραίο κίνδυνο από τις δραστηριότητες που συνδέονται με τη θάλασσα, ιδίως την κολύμβηση.
Η πρόληψη του πνιγμού βασίζεται στην αυστηρή τήρηση των κανόνων ασφαλούς κολύμβησης, όπως:
- Εκπαίδευση και εκμάθηση κολύμβησης από μικρή ηλικία.
- «Μπρατσάκια» ή «γιλέκα» όλα τα μικρά παιδιά συνεχώς.
- Επιλογή ασφαλούς περιοχής κολύμβησης και συνεχής επιτήρηση.
- Αποφυγή επικίνδυνης και κοπιαστικής κολύμβησης.
- Αποτροπή από επικίνδυνα «παιχνίδια» μέσα στο νερό («πατητή»).
- Αποφυγή κολύμβησης υπό βροχή ή με μεγάλα κύματα.
Η αντιμετώπιση του πνιγμού ακολουθεί τους παρακάτω κανόνες:
- Ο διασώστης πρώτα καλεί σε βοήθεια και μετά πηγαίνει να βοηθήσει το θύμα.
- Ο διασώστης προσέχει τη δική του ασφάλεια, γι’ αυτό και πάντα πλησιάζει από πίσω το θύμα (το μεγάλο παιδί ή ενήλικα).
- Ο διασώστης παρέχει τις πρώτες βοήθειες όταν βρεθεί σε στέρεο έδαφος, μέσα ή έξω από τη θάλασσα.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ
- Αν το θύμα έχει τις αισθήσεις του, αναπνέει και βήχει, το ξαπλώνουμε στο πλάι και προσπαθούμε να το καθησυχάσουμε.
- Αν έχουμε τη δυνατότητα, του χορηγούμε οξυγόνο.
- Αν το θύμα είναι αναίσθητο κάνουμε πλήρη αναζωογόνηση, ακολουθώντας τους κανόνες της, με την ορθή σειρά: ΑΕΡΑΓΩΓΟΣ->ΑΝΑΠΝΟΗ->ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ->ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ->ΜΕΤΑΦΟΡΑ.
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ: «Αφαίρεση νερού από τους πνεύμονες»!
Πρώτον, γιατί είναι ανέφικτο. Οι πνεύμονες δεν είναι δύο σακούλες που γεμίζουν με νερό και μπορούμε να τις αδειάσουμε. Όταν το νερό μπει μέσα στις μικροσκοπικές κυψελίδες, δε φεύγει, αλλά διαμέσου των τριχοειδών περνά στην κυκλοφορία.
Δεύτερον, προκαλούμε εισρόφηση γαστρικού υγρού στους πνεύμονες, προκαλώντας χημική πνευμονία. Καταστροφή!
Το θύμα του πνιγμού, ακόμη κι αν δείχνει πολύ καλά, πάντα μεταφέρεται στο νοσοκομείο για έλεγχο και παρακολούθηση».
Γιάννα Σουλάκη / iatropedia.gr