Και όμως υπάρχει δάκτυλος. Συγκεκριμένες πιέσεις, από συγκεκριμένο χώρο για τις ανατροπές στα εργασιακά εκατομμυρίων εργαζομένων.
Ομολογείται πλέον από όλους. Μπορεί εμφανώς να μην υπάρχουν αποδείξεις, αλλά όλες οι ενδείξεις δείχνουν τον τραπεζικό κλάδο πίσω απ’ τις αφόρητες πιέσεις για την κατάργηση μιας σειράς εργατικών δικαιωμάτων.
Βρισκόμαστε ενώπιον τεράστιων αλλαγών στον τραπεζικό τομέα. Οι εξαγορές και οι συγχωνεύσεις τραπεζών αλλάζουν το τοπίο, πρώτα απ’ όλα στο εσωτερικό και τη δομή των ίδιων των τραπεζών.
Δύο ιδρύματα τα οποία συνυπήρχαν στον ίδιο χώρο καλούνται να λειτουργήσουν ως ένα. Έτσι τα πρώην ανταγωνιστικά καταστήματα δυο διαφορετικών τραπεζών στην ίδια περιοχή, πλέον δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Θα παραμείνει μόνο το ένα.
Το ένα δεν μπορεί να απορροφήσει όλους τους υπαλλήλους του διπλανού και έτσι θα υπάρξει άμεση ανάγκη για απολύσεις.
Αυτό που θα συμβεί σε μικροκλίμακα στα δυο υποκαταστήματα μιας γειτονιάς θα συμβεί και σε όλο το εύρος του νέου σχήματος. Ουσιαστικά μιλάμε για μεγάλα ποσοστά απολύσεων.
Οι απολύσεις ωστόσο κοστίζουν. Πλέον και με την ανακεφαλαιοποίηση στην κορύφωσή της τα χρήματα είναι περιορισμένα (πέρασαν οι εποχές όπου υπήρχε το “δέλεαρ” της εθελουσίας εξόδου).
Κάπως έτσι μιλάμε για έναν κλάδο που ετοιμάζεται να προβεί σε μαζικές απολύσεις, αλλά με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Παράλληλα μιλάμε για έναν κλάδο με τεράστια επιρροή στο πολιτικό σύστημα της χώρας και όχι μόνο. Ταυτόχρονα το πρόβλημα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος είναι και ευρωπαϊκό πρόβλημα.
Εύκολα η πίεση από κάποιες τράπεζες εν μέσω κλίματος αστάθειας σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό πιστωτικό σύστημα μπορεί να βρει ευήκοα ώτα.
Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τις απολύσεις το θέμα της μείωσης της αποζημίωσης ουσιαστικά μοιάζει με φωτογραφική διάταξη για τις τράπεζες.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι μελετάται η μείωση της αποζημίωσης για όσους υπηρετούν στον ίδιο εργοδότη πολλά χρόνια σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι πιο σταθερές θέσεις εργασίας ήταν εκείνες των τραπεζών, τότε το συμπέρασμα είναι ένα…
Πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν τον ίδιο δάκτυλο πίσω και από τις τριετίες. Τονίζουν πως οι εργαζόμενοι θα πρέπει να βρεθούν σε ένα νέο εργασιακό καθεστώς το οποίο θα πρέπει να συζητηθεί από μηδενική βάση. Ανεξάρτητα απ’ τις ισχύουσες συμβάσεις εργασίας.
Στο νέο εργασιακό περιβάλλον όπως προτείνει η τρόικα οι μισθοί, πλην του κατώτατου, θα πρέπει να συζητούνται απευθείας μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου, όχι συλλογικά και αντίστοιχα οι όποιες αυξήσεις να μην υπάγονται σε κάποια σύμβαση αλλά σε διαπραγμάτευση και πάλι απευθείας μεταξύ υπαλλήλου και εργοδότη…
Όλα λένε παράγοντες που γνωρίζουν το παρασκήνιο της διαπραγμάτευσης οδηγούν σε συγκεκριμένα πιστωτικά ιδρύματα της χώρας πίσω από συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες όμως θα αφορούν σε εκατομμύρια εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και όχι μόνο στον τραπεζικό…
Διαβάστε επίσης:
Σύσκεψη Αρχηγών: αγκάθι τα εργασιακά, τρόμος οι αντάρτες
Πως θα είναι η νεα εταιρεία από την συγχώνευση Olympic και Aegean
Παγκόσμια Τράπεζα:Εκτόξευση της Ελλάδας στην επιχειρηματικότητα
