Η βροχή ματαίωσε τη συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου, αλλά η αναβίωση του εθίμου δεν έχασε τίποτα από τη λαμπρότητά του και μας μετέφερε σε εκείνον τον Σεπτέμβρη του 1822, που έμελε να σφραγίσει την ιστορία των Σπετσών. Ξαφνικά, το λιμάνι γέμισε τουρκικά και ελληνικά καράβια, που διέσχιζαν το στενό του νησιού. Η «ναυμαχία» αρχίζει… Ο τουρκικός στόλος, ανάμεσα στο Τρίκερι και τη Σπετσοπούλα, αντιμέτωπος με τον στόλο των νησιών Ύδρας, Σπετσών και Ψαρών.
Ο αφηγητής θυμίζει την ιστορία, δηλαδή την εντολή του Ανδρέα Μιαούλη στον ελληνικό στόλο να κινηθεί προς τον αργολικό κόλπο για να εγκλωβίσει εκεί τους Τούρκους. Οι Σπετσιώτες πλοίαρχοι, όμως, αγνοούν την εντολή, επειδή δεν θέλουν να αφήσουν ανυπεράσπιστες τις Σπέτσες και επιτίθενται κατά των Τούρκων. Τότε, ο πυρπολητής Κοσμάς Μπαρμπάτσης, με τον πυρσό στο χέρι, ανατινάζει την τούρκικη ναυαρχίδα, γράφοντας μια από τις ηρωϊκότερες σελίδες του απελευθερωτικού αγώνα.
Οι καπνοί και οι εκρήξεις μπερδεύονται με τις χαρμόσυνες σειρήνες των πλοίων, που δίνουν το σύνθημα για την κορύφωση της γιορτής, ενώ απέναντι στον Φάρο στέκει αγέρωχη η εκκλησιά της Παναγιάς της Αρμάτας. Ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα, βεγγαλικά και πυροτεχνήματα γεμίζουν τον ουρανό. Η νύχτα γίνεται μέρα. Το φαντασμαγορικό θέαμα αφήνει εκστατικούς όσους το παρακολουθούν.
Οι εκδηλώσεις ολοκληρώνονται την Κυριακή, με κανονιοβολισμούς, δοξολογία στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου, κατάθεση και ρίψη στεφάνων στη θάλασσα.
