Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε έξω από το Εθνικό Θέατρο για την απόφαση να κατέβει η παράσταση "Ισορροπία του Nash" με κείμενα του Σάββα Ξηρού. Στη συνέχεια έκαναν πορεία προς το REX, από όπου αποχώρησαν λίγο μετά τις 9 το βράδυ.
Την ερχόμενη Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016 θα πραγματοποιηθεί στις 20.00 έξω από το REX.
Το ανέβασμα της παράστασης προκάλεσε σάλο, όπως επίσης και το… κατέβασμα, με τους διαμαρτυρόμενους να υποστηρίζουν ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν όρια.
Την κατανόησή του στη δύσκολη θέση που βρέθηκε ο Στάθης Λιβαθινός εκφράζει το Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου, τονίζοντας όμως ότι διαφωνεί με το κατέβασμα της παράστασης “Ισορροπία του Nash”.
Συγκεκριμένα, η ανακοίνωση του ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου αναφέρει:
“Το Θέατρο είναι τόπος ελεύθερης έκφρασης και ελεύθερου διαλόγου. Κατανοούμε τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκε ο καλλιτεχνικός διευθυντής και την αγωνία του μήπως συμβεί κάτι έκρυθμο στο κοινό, τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της παράστασης η “Ισορροπία του Nash”, αλλά πιστεύουμε ότι έπρεπε να ολοκληρώσει τον κύκλο της και διαφωνούμε με το κατέβασμα του έργου. Μα πιο πολύ από όλα θέλουμε να εκφράσουμε δημοσίως την αγωνία μας για αυτή την αδιανόητη επίθεση που υφίσταται η τέχνη τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Κάποιοι επιθυμούν να μας ρίξουν σε ένα βαθύ συντηρητισμό και μάλιστα σε μια στιγμή που γύρω μας καταρρέουν όλα τα αυτονόητα.
Εξαφανίζεται, πλέον, και η απλή λογική: Από πού κι ως πού όταν ο καλλιτέχνης μιλάει για ένα θέμα και το ερευνά σημαίνει ότι το αγκαλιάζει και το ενστερνίζεται; Από πότε υπάρχουν στην τέχνη θέματα ταμπού; Θα έπρεπε να διαγραφούν λαμπρά κομμάτια από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, αν υπερίσχυε αυτή η αόρατη λίστα απαγορεύσεων! Ο Αισχύλος θα περνούσε πολύ άσχημα αν ήταν σύγχρονός μας, επειδή είχε την τόλμη στους “Πέρσες” να εστιάσει στον πόνο και στον θρήνο των εχθρών και μάλιστα λίγα χρόνια αφότου αυτοί είχαν κατακάψει τη χώρα του. Πολεμιστές από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας ζούσαν ακόμη όταν πρωτοανέβηκε η παράσταση. Κι από ό,τι ξέρουμε δεν απειλήθηκε η σωματική του ακεραιότητα. Η τέχνη οφείλει να φιλοξενεί τη φωνή των αδικημένων αλλά και των αδικούντων. Αλλιώς δεν θα έπρεπε να ανεβαίνει κανένα έργο του Σαίξπηρ”.
