Ολοένα και περισσότερες ιστορίες που συγκλονίζουν βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχετικά με την τραγωδία στα Τέμπη με τη σύγκρουση των τρένων.
Μέχρι στιγμής έχουν γίνει γνωστές ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι στο «τσακ» και εντελώς τυχαία δεν πήραν το τρένο που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, με τους νεκρούς να είναι δεκάδες.
Μια αντίθετη περίπτωση ωστόσο είναι αυτή ενός νεαρού, ο οποίος αντί για αυτοκίνητο πήρε το τρένο για να πάει Θεσσαλονίκη, μετά από προτροπή του πατέρα του.
Αυτό ανέφερε στο iatropedia.gr η Γενική Γραμματέας Ψυχικής Υγείας Ζωή Ράπτη, η οποία βρίσκεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας μαζί με τους συγγενείς που έχουν πάει εκεί για να δώσουν δείγματα DNA προκειμένου να συνδράμουν στην αναγνώριση των σορών, να συνδράμουν στην επιβεβαίωση ίσως πως τα παιδιά τους είναι νεκρά.
Από τις πρώτες στιγμές της τραγωδίας και μετά τις υποδείξεις των υγειονομικών αρχών, οι συγγενείς κατευθύνθηκαν, στο Αμφιθέατρο του Γενικού Νοσοκομείο Λάρισας.
Ο συγκεκριμένος χώρος εξυπηρετεί γιατί βρίσκεται δίπλα στα τρία γραφεία που διενεργούν τη λήψη του DNA, και υπάρχει άμεση επαφή και σχέση με το νοσοκομείο και με τις υπηρεσίες εκεί.
Στο Αμφιθέατρο τους περίμεναν ειδικά κλιμάκια Ψυχιάτρων και Ψυχολόγων, υπό τον συντονισμό του Υπουργείου Υγείας και της γενικής γραμματείας Ψυχικής Υγείας.
«Δεν άφησε το παιδί του να πάρει αυτοκίνητο για να μην διακινδυνεύσει»
«Τι να σας πω; Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι», λέει η Ζωή Ράπτη, και εξηγεί:
«Υπήρξε πατέρας που δεν άφησε το παιδί του να πάρει το αυτοκίνητο για να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη, για να μην διακινδυνεύσει να οδηγήσει. Του πρότεινε να πάρει καλύτερα το τρένο, γιατί θεώρησε πως είναι πιο ασφαλές για αυτήν την μετακίνηση. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για έναν πατέρα, ο οποίος δεν άφησε το παιδί του να πάρει το αυτοκίνητο και τον παρότρυνε να πάρει το τρένο. Τι βάρος έχει αυτός ο άνθρωπος κι ας μην φταίει», λέει.
Παρόμοια συντριβή και απόγνωση αισθάνονται και οι γονείς, που αναζητούν απελπισμένοι ένα σημάδι ζωής από τα μοναχοπαίδια τους.
«Οι πιο πολύ αυτό ζητούσαν να μάθουν. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα, από τα βαγόνια που τουλάχιστον δεν είχαν ακόμη απεγκλωβιστεί άνθρωποι. Υπάρχουν εδώ οικογένειες με μοναχοπαίδια. Και αυτοί οι γονείς που έχουν χάσει το μοναχοπαίδι τους, είναι οι πιο τραγικές φιγούρες. Και αντιμετωπίζουν όλη την κατάσταση με πάρα πολύ μεγάλη αξιοπρέπεια. Ως μητέρα 20χρονου γιου, που είναι μοναχοπαίδι, μου έχει κάνει απίστευτη εντύπωση, η αξιοπρέπεια, η υπομονή και η καρτερία που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι απέναντι σε αυτό το τόσο τραγικό γεγονός. Ο άνθρωποι αυτοί δοκιμάζονται. Βιώνουν μια απώλεια που -κατά την άποψή μου και την άποψη των ψυχολόγων- είναι δυσαναπλήρωτη» λέει η κυρία Ράπτη.