Τα ρεπορτάζ πολλά, οι μαρτυρίες ακόμα περισσότερες, η συγκίνηση του κόσμου μεγάλη και ο πόνος της οικογένειας… αβάσταχτος. Αυτό επικρατεί τα τελευταία 24ωρα, από την ώρα που μάθαμε ότι το ελικόπτερο στη Σάμο έπεσε στη θάλασσα και δύο άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή. Πόσο μάλλον, όταν ο ένας, ο Θοδωρής Βλάχος, είναι και συγγενής…
Σαφώς και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτό που νιώθεις, μόλις μαθαίνεις τα τραγικά νέα. Είναι μούδιασμα; Είναι κενό; Και ξαφνικά, σαν αντανακλαστικό, σκέφτεσαι όλα όσα έχεις περάσει με τον άνθρωπο που έπεσε στο καθήκον, τόσο νέος.
Σκέφτεσαι, κυρίως, χαρούμενες στιγμές με χιούμορ, γέλιο, ατάκες και μαζώξεις με συγγενείς που -μπορεί να μην τους βλέπεις συχνά- αλλά, όποτε τους βλέπεις, ξέρεις ότι θα περάσεις καλά μαζί τους.
Γιατί, αυτήν την αύρα είχε ο Θοδωρής και τη μετέδιδε σε άλλους και για αυτό τον αγαπούσαν όλοι. Προσωπικά, θα επιλέξω να τον θυμάμαι για αυτούς τους λόγους. Για το χιούμορ του και το πλατύ χαμόγελό του, το οποίο δεσπόζει σε όλες τις φωτογραφίες του.
Είναι άδικο και τραγικό, όμως, να μην ζήσεις και άλλες τέτοιες ωραίες στιγμές, αλλά την τραγικότερη όλων. Αυτή του αποχαιρετισμού… Και σε αυτή, δεν έχεις κάτι να πεις…
Τουλάχιστον, τα γράφω εδώ. Το ότι έπεσε στο καθήκον και ότι είναι ήρωας, το έχουν ήδη πει οι δικοί του άνθρωποι πριν από μένα και, εννοείται, πως συμφωνώ.
Καλό ταξίδι Θοδωρή μου. Με αυτό το χαμόγελο θα σε θυμόμαστε πάντα…