Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα Daily Sabah, δημοσίευσε σήμερα (17.07.2025) ένα άρθρο που πραγματεύεται την πιθανή συμμαχία και δημιουργία ισχυρού μπλοκ μεταξύ Τουρκίας και Ισπανίας, δείχνοντας έτσι τα μεγαλομανή σχέδια της Άγκυρας, υπό το καθεστώς Ερντογάν, για τη «Γαλάζια Πατρίδα» και την κυριαρχία της στη Μεσόγειο, δημιουργώντας ισχυρούς συμμάχους.
Η Τουρκία, μετά από το σημερινό δημοσίευμα, φαίνεται πως δεν περιορίζεται μόνο στην ανατολική Μεσόγειο. Αναφερόμενη στην πολιτική της Ελλάδας, της Γαλλίας και του Ισραήλ οι οποίες έχουν «στόχο να αποτρέψουν την ισορροπία ισχύος στη Μεσόγειο», η Άγκυρα οραματίζεται την σύναψη συνεργασιών και με τις χώρες της δυτικής Μεσογείου, με επίκεντρο την Ισπανία προκειμένου να εξασφαλίσει μια «ηγεμονία» και να περιορίσει το παραπάνω «τριμερές μπλοκ».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Η λεκάνη της Μεσογείου είχε ανέκαθεν τεράστια γεωπολιτική σημασία ως σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας.
Στο εγγύς μέλλον, η ανάδυση ενός νέου μπλοκ ισχύος με επίκεντρο τη Μεσόγειο, το οποίο θα αντιταχθεί στη νεοαποικιακή ατζέντα της Δύσης, έχει τη δυνατότητα να διαταράξει ριζικά την υφιστάμενη παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Αυτή η αναδυόμενη συμμαχία διαθέτει όλα τα βασικά περιουσιακά στοιχεία: Νερό, τρόφιμα, ενέργεια, άμυνα, εμπορικές οδούς και τουρισμό, που απαιτούνται για την αυτάρκεια, χωρίς να βασίζεται σε εξωτερικές δυνάμεις. Πριν εξηγήσουμε το πιθανό μπλοκ Τουρκίας-Ισπανίας ως συμμαχία με επίκεντρο τη Μεσόγειο, είναι σημαντικό να σκιαγραφήσουμε πρώτα το σημερινό γεωπολιτικό τοπίο» αναφέρει στην αρχή το δημοσίευμα της Daily Sabah.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αδιέξοδο στην Ανατολική Μεσόγειο
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Daily Sabbah: «Από το 2025, η Ανατολική Μεσόγειος έχει γίνει ένα από τα πιο έντονα πεδία ανταγωνισμού σε θέματα ενέργειας, άμυνας και διπλωματικής επιρροής. Η συμφωνία για τη θαλάσσια οριοθέτηση που υπεγράφη μεταξύ της Τουρκίας και της Λιβύης έχει καταστεί ένας από τους κύριους πυλώνες της στρατηγικής της Τουρκίας για τη “Γαλάζια Πατρίδα“. Η κίνηση αυτή έχει διαταράξει σημαντικά τον χάρτη της θαλάσσιας κυριαρχίας που η Ελλάδα, η ελληνοκυπριακή διοίκηση, το Ισραήλ και η Γαλλία προσπαθούσαν να δημιουργήσουν στην περιοχή.
Η Συμφωνία Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) Τουρκίας – Λιβύης, που υπεγράφη στις 27 Νοεμβρίου 2019, επαναπροσδιόρισε τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες στην Ανατολική Μεσόγειο και λειτούργησε ως στρατηγική συμφωνία που νομιμοποίησε τις ενεργειακές και πολιτικές κινήσεις της Τουρκίας στην περιοχή. Μάλιστα, περιλαμβάνει τόσο τη θαλάσσια οριοθέτηση όσο και την αμυντική συνεργασία.
Επιπλέον, η εμφάνιση νέων συμφωνιών για την ασφάλεια της ξηράς και των συνόρων μεταξύ της Τουρκίας και της Συρίας και το ενδεχόμενο για μια μελλοντική συμφωνία ΑΟΖ προς αυτή την κατεύθυνση διευρύνει τη διπλωματική εμβέλεια της Τουρκίας και αποδεικνύει τις αυξανόμενες ενεργειακές και αμυντικές δυνατότητές της, καθιστώντας ουσιαστικά την Τουρκία σημαντική δύναμη στη Μεσόγειο.
Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα, η Γαλλία και το Ισραήλ έχουν ενεργήσει από κοινού για την περικύκλωση της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, διεκδικώντας μαξιμαλιστικές θαλάσσιες διεκδικήσεις και προτείνοντας τον αγωγό EastMed με την ελληνοκυπριακή διοίκηση. Η Γαλλία προχώρησε σε ενεργές γεωτρήσεις μέσω των ενεργειακών της εταιρειών και δημιούργησε στρατιωτικές βάσεις, ενώ η Ελλάδα ενίσχυσε τις αμυντικές της γραμμές γύρω από το Αιγαίο και την Κρήτη και υπέγραψε συμφωνίες με την Αίγυπτο.
Το Ισραήλ επιδίωξε ενεργειακή διπλωματία με την Ελλάδα και τους Ελληνοκύπριους μέσω σχεδίων εξαγωγής φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα “Λεβιάθαν” και “Ταμάρ” στην Ευρώπη. Έχει επίσης ενταχθεί σε συμμαχίες ασφαλείας που αποκλείουν την Τουρκία. Αυτό το τριμερές μπλοκ έχει αναπτύξει πολιτικές, στρατιωτικές και ενεργειακές συνεργασίες με στόχο να αποτρέψει μια ισορροπία ισχύος στη Μεσόγειο με επίκεντρο την Τουρκία.
Ωστόσο, ενώ χώρες όπως η Ελλάδα και η Γαλλία δίνουν προτεραιότητα στα δικά τους συμφέροντα σε τέτοιες συμμαχίες, η Τουρκική Δημοκρατία έχει προσφέρει πιο ελκυστικές, αμοιβαία επωφελείς προτάσεις στους εταίρους της. Αυτό έχει καταστήσει την Τουρκική Δημοκρατία έναν πιο στρατηγικό, ελκυστικό και αξιόπιστο σύμμαχο τόσο στον οικονομικό όσο και στον αμυντικό τομέα.
Αυτή η δυναμική ενισχύει την Τουρκία και τους εταίρους της σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο και στο σημείο τομής της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής. Επιπλέον, στον διάδρομο της Μεσογείου – Βαλκανίων, η Τουρκία συνεργάζεται με την Αλβανία και το Μαυροβούνιο σε πρωτοβουλίες για τη θαλάσσια άμυνα. Επεκτείνοντας αυτή την άποψη, η εμβάθυνση των συνεργασιών της Τουρκίας με το Κατάρ, το Πακιστάν και το Αζερμπαϊτζάν αναδεικνύει την αξιοσημείωτη πρόοδο στον εμπορικό και αμυντικό βιομηχανικό της δρόμο.
Αυτή είναι η τρέχουσα κατάσταση. Τι θα πρέπει λοιπόν να γίνει στη συνέχεια για την περαιτέρω εξουδετέρωση του άξονα Ελλάδας – Γαλλίας – Ισραήλ, ο οποίος αποτελεί σοβαρή απειλή για την ασφάλεια στην περιοχή με τη στήριξη της Δύσης; Η απάντηση βρίσκεται στις συνεργασίες μεταξύ της Ιβηρικής και του Μαγκρέμπ».
Πιθανή συμμαχία και περιφερειακή ηγεμονία στη Μεσόγειο
Η εφημερίδα, στη συνέχεια του άρθρου της πραγματεύεται τη φαντασίωση της Τουρκίας για μία περιφερειακή ηγεμονία στη Μεσόγειο, από το Γιβραλτάρ έως τη Συρία, τονίζοντας: «Η Ισπανία, υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού Pedro Sanchez, έχει περιθωριοποιηθεί από τη Δύση για την ειρηνική και δίκαιη στάση της στη γενοκτονία της Γάζας. Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ έχουν προτείνει στις χώρες του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τον αμυντικό προϋπολογισμό τους στο 5% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος τους (ΑΕΠ), μια κίνηση που θεωρείται ευρέως ως τακτική για την οικονομική αποδυνάμωση των κρατών της ΕΕ και τον εξαναγκασμό τους να αγοράζουν αμερικανικά όπλα.
Ο Σάντσεθ απέρριψε αυτό το αίτημα, αποτελώντας τον μοναδικό ηγέτη που πέρασε αυτή την “κόκκινη γραμμή”, γεγονός που οδήγησε σε αντιδράσεις από τις ΗΠΑ και στην αυξανόμενη απομόνωσή του εντός της ΕΕ.
Η Ισπανία είναι μια εξαιρετικά εύφορη χώρα με τεράστια εδάφη και ορυκτό πλούτο, ισχυρό τουριστικό δυναμικό και σημαντικές εμπορικές οδούς. Έχει βαθιές οικονομικές και πολιτιστικές σχέσεις με την Πορτογαλία και το Μαρόκο και ασκεί σημαντική επιρροή και στις δύο χώρες. Αυτή η τριάδα διαμορφώνει ένα αυξανόμενο στρατηγικό μπλοκ με επίκεντρο τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τη μετανάστευση, τη θαλάσσια ασφάλεια και το εμπόριο.
Κατά την προσεχή περίοδο, η συνέργεια μεταξύ της αναδυόμενης «ιβηρομαροκινής» δομής της Ισπανίας και των μεσογειακών συνεργασιών της Τουρκίας θα οδηγήσει σε μια ισχυρή μορφή μεσογειακής κυριαρχίας. Εάν η Ισπανία, η Πορτογαλία και το Μαρόκο ενταχθούν στις τρέχουσες συνεργασίες της Τουρκίας, ιδίως με τη Λιβύη, τη Συρία, την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, την Αλγερία, την Τυνησία, την Αλβανία, το Μαυροβούνιο και άλλους παράγοντες, θα προκύψει ένας ισχυρός θαλάσσιος άξονας με τη δυνατότητα να εδραιώσει την περιφερειακή ηγεμονία στη Μεσόγειο.
Αυτό το “μπλοκ” θα λειτουργήσει ως διάδρομος για το εμπόριο, την άμυνα και την ενέργεια από την Αμερική προς την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία, υπονομεύοντας τις αποικιοκρατικές πρακτικές της Δύσης, τις οικονομικές κυρώσεις και την αποσταθεροποιητική ηγεμονία. Τα έθνη της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου θα επωφελούνταν από την αυξημένη ασφάλεια και την οικονομική ανάπτυξη. Με εύφορα εδάφη, ζωτικούς εμπορικούς δρόμους, ισχυρούς ενεργειακούς πόρους και ένα τουριστικό όραμα, αυτή η συμμαχία, που ενώνει τις δύο άκρες της Μεσογείου, θα μπορούσε σύντομα να γίνει ισχυρότερη από την υπάρχουσα ΕΕ.
Η Κίνα, η οποία αντιτίθεται στην ηγεμονία των ΗΠΑ, πιθανότατα θα υποστήριζε επίσης αυτό το μπλοκ από το παρασκήνιο.
Αυτός ο συνασπισμός θα μπορούσε να αποφέρει πολλά κερδοφόρα έργα. Για παράδειγμα, η ολοκλήρωση των αλυσίδων εφοδιασμού από τη Βόρεια Αφρική προς την Ευρώπη και την Ασία θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη σύνδεση της πρωτοβουλίας της Τουρκίας για τον Μέσο Διάδρομο με το λιμάνι Tanger – Med του Μαρόκου και το λιμάνι Algeciras της Ισπανίας.
Το Tanger-Med είναι το μεγαλύτερο λιμάνι εμπορευματοκιβωτίων της Αφρικής και το Algeciras χρησιμεύει ως πύλη προς την Ευρώπη. Τα λιμάνια της Τουρκίας στη Μερσίνα, τη Σμύρνη και το Φίλιο χρησιμεύουν ως πύλες προς την Κεντρική Ασία και την Κίνα. Η διαδρομή αυτή θα προωθούσε την ασφαλή και ανεξάρτητη οικονομική ανάπτυξη, απαλλαγμένη από τον δυτικό έλεγχο.
Επιπλέον, οι στρατιωτικές δυνατότητες της Ισπανίας και της Τουρκίας, μαζί με συμμάχους όπως το Πακιστάν, συμβάλλουν σε μια σημαντική στρατηγική παρουσία».
«Μπλοκ» συνεργασίας
Σχετικά με τις τουρκοϊσπανικές σχέσεις και την κοινή γραμμή πλεύσης αναφορικά με τον πόλεμο του Ισραήλ και της Χαμάς στη Γάζα: «Η Τουρκία και η Ισπανία είναι φιλικά έθνη και σύμμαχοι σε πολλούς τομείς. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα, στάθηκαν απέναντι στη Δύση, καταδίκασαν τη γενοκτονία και αναγνώρισαν την Παλαιστίνη ως κράτος.
Η Παλαιστίνη πιστεύεται ότι διαθέτει ανεπιβεβαίωτα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ η στρατηγική της θέση κατά μήκος της μεσογειακής ακτής αυξάνει τη γεωπολιτική της σημασία. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι το πραγματικό κίνητρο πίσω από τη γενοκτονία, που υποστηρίζεται από τη Δύση και τις ΗΠΑ, δεν είναι μόνο ιδεολογικό, αλλά και καθοδηγείται από την επιθυμία να ελεγχθούν αυτά τα πολύτιμα εδάφη και οι ανεκμετάλλευτοι πόροι.
Με τη διεθνή αναγνώριση της παλαιστινιακής κρατικής οντότητας να κερδίζει έδαφος, η ενεργειακή εξερεύνηση αναμένεται να ξεκινήσει στο εγγύς μέλλον. Παράλληλα, είναι πιθανό να ακολουθήσουν πρωτοβουλίες αμυντικής συνεργασίας. Καθώς η περιφερειακή δυναμική εξελίσσεται, η Παλαιστίνη είναι έτοιμη να ευθυγραμμιστεί με την Τουρκία και να ενταχθεί στο αναδυόμενο αντιηγεμονικό μπλοκ που αμφισβητεί τον άξονα της επιθετικότητας που υποστηρίζεται από τη Δύση. Αυτό θα απελευθερώσει σημαντικά τη μεσογειακή κυριαρχία από τη μέγγενη των αποικιοκρατικών δυνάμεων.
Πρόσφατα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δήλωσε: “Δεν θα επιτρέψουμε την επιστροφή των Οθωμανών“. Δεν αναφερόταν μόνο στην παρουσία της Τουρκίας στη Συρία ή στη Μέση Ανατολή. Έδειχνε την οθωμανική κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο. Ιστορικά, η εξουσία στην περιοχή αυτή περνούσε πάντα από τη Μεσόγειο.
Αυτή η πλούσια μεσογειακή λεκάνη, στο σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας, ήταν πάντα ζωτικής σημασίας. Στο εγγύς μέλλον, η ανάδυση ενός νέου μπλοκ ισχύος με επίκεντρο τη Μεσόγειο, που θα αντιτίθεται στη “νεοαποικιακή” αποστολή της Δύσης, θα μπορούσε να μετατοπίσει την τρέχουσα παγκόσμια εξίσωση ισχύος.
Μια τέτοια ένωση, η οποία θα σχηματίζεται από την Τουρκία και την Ισπανία, συνδυάζοντας τις αμυντικές, ενεργειακές και εμπορικές τους συνεργασίες, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ισχυρή συμμαχία. Επειδή αυτό το μπλοκ θα αποτελείται από γεωγραφικά κοντινά έθνη, θα αναπτυσσόταν πιο αποτελεσματικά και γρήγορα από τις μακρινές ομάδες, όπως οι BRICS».
