Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, απαγόρευσε σε όσους διατηρούν υπηκοότητες Ιρακ, Συρίας, Ιράν, Σουδάν, Λιβύης, Σομαλίας και Υεμένης, να εισέρχονται στη χώρα για τις επόμενες 90 μέρες. Παράλληλα πάγωσε το πρόγραμμα υποδοχής προσφύγων της χώρας για 120 μέρες, πιο συγκεκριμένα απαγορεύοντας την είσοδο προσφύγων από τη Συρία μέχρι νεωτέρας, μειώνοντας των αριθμό των προσφύγων που η χώρα θα δέχεται ετησίως σε 50.000 και εξειδικεύοντας τον… τύπο των προσφύγων που θα γίνεται δεκτό. Έδωσε παράλληλα προτεραιότητα στην υποδοχή προσφύγων θρησκευτικών μειονοτήτων που έχουν υποστεί θρησκευτικές διώξεις.
Ένας ομοσπονδιακός δικαστής, μπλόκαρε μέρος του διατάγματος, θεωρώντας πως ταξιδιώτες που έχουν ήδη φτάσει σε αμερικανικό έδαφος με έγκυρες βίζες δεν μπορούν να σταλούν πίσω στις χώρες τους. Το συγκεκριμένο διάταγμα έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στους πολίτες των ΗΠΑ αλλά και σε μεγάλες επιχειρήσεις με εκατοντάδες Μουσουλμάνων υπαλλήλων.
Αυτή όμως δεν είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ απαγορεύουν σε μετανάστες να εισέλθουν στο έδαφός τους. Τα περασμένα 200 χρόνια, οι φορές που αμερικανοί πρόεδροι έθεσαν περιορισμούς σε συγκεκριμένες ομάδες μεταναστών, δεν ήταν λίγες.
Αυτές είναι 6 περιπτώσεις νόμων που πέρασαν για να απαγορεύσουν την είσοδο ανθρώπων στη χώρα:
Πρόεδρος Τσέστερ Άρθουρ, υπεγράφη 6 Μαΐου του 1882
Ο Νόμος αποκλεισμού των Κινέζων, απαγόρευε “σε ειδικευμένους και ανειδίκευτους Κινέζους εργάτες που έφταναν για να πιάσουν δουλειά στο ορυχεία” να μπουν στη χώρα για 10 χρόνια, ήταν ο πρώτος σχετικός με μετανάστευση νόμος στη χώρα. Επρόκειτο για μια εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ μαστίζονταν από υψηλά ποσοστά ανεργίας και παρότι οι Κινέζοι αποτελούσαν πολύ μικρό ποσοστό της εργατικής δύναμης της χώρας, μετατράπηκαν σε αποδιοπομπαίους τράγους. Ο σχετικός νόμος έθεσε περιορισμούς και στους Κινέζους που βρίσκονταν ήδη στις ΗΠΑ, αναγκάζοντάς τους να εκδίδουν μια σειρά πιστοποιητικά κάθε φορά που ήθελαν να ξαναεισέλθουν στη χώρα, ενώ στην ουσία τους απαγόρευε να αποκτήσουν ιθαγένεια.
Το διάταγμα αν και είχε ισχύ 10 χρόνων πήρε παράταση για άλλα δέκα. Η επέκτασή του, έφερε ακόμα περισσότερους περιορισμούς, καθώς οι Κινέζοι κάτοικοι της χώρας, καλούνταν να προσκομίσουν πιστοποιητικό κατοικίας χωρίς το οποίο θα μπορούσαν να απελαθούν. Ο συγκεκριμένος νόμος άλλαξε μόλις το… 1943 με το “Magnuson Act”, το οποίο επέτρεψε μερικώς τη μετανάστευση Κινέζων, τους έδωσε δικαιώματα πολιτογράφησης, όμως διατήρησε τους περιορισμούς στην απόκτηση περιουσίας και επιχειρήσεων. Ο συγκεκριμένος νόμος ήρθε την εποχή που ΗΠΑ και Κίνα βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πρόεδρος Φράνκλιν Ρούζβελτ
Καθώς εκατομμύρια ανθρώπων ακολούθησαν τον δρόμο της προσφυγιάς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αμερικανός πρόεδρος Φράνκλιν Ρούζβελτ δήλωνε πως οι πρόσφυγες αποτελούσαν σοβαρή απειλή για την εθνική ασφάλεια. Δικαιολόγησε τους φόβους αυτούς λέγοντας πως μεταξύ των προσφύγων μπορεί να υπήρχαν κατάσκοποι των Ναζί, με την χώρα να θέτει πλαφόν υποδοχής Γερμανών Εβραίων στους 26.000 ετησίως. Υπολογίζεται μάλιστα ότι κατά την περίοδο Χίτλερ, στην πραγματικότητα δεκτό γινόταν μόλις το 25% του συγκεκριμένου αριθμού.
Μια από τις περιβόητες σχετικές υποθέσεις είναι και αυτή του πλοίου “St. Louis” στο οποίο θεωρείται πως επέβαιναν 937 επιβάτες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν Εβραίοι. Οι ΗΠΑ απαγόρευσαν στο πλοίο να δέσει σε δικό τους λιμάνι, στέλνοντάς το πίσω στην Ευρώπη, όπου περισσότεροι από το 1/4 των επιβατών θεωρείται πως σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα.
Πρόεδρος Θίοντορ Ρουζβελτ, υπεγράφη 3 Μαρτίου 1903
Το 1903 ο “νόμος απαγόρευσης των αναρχικών” απαγόρευσε την είσοδο στις ΗΠΑ σε αναρχικούς και άλλους που θεωρούνταν πολιτικά “εξτρεμιστές”. Το 1901, ο πρόεδρος Γουίλιαμ ΜακΚίνλι είχε σκοτωθεί έπειτα από επίθεση του Leon Czolgosz, ενός αμερικανού αναρχικού, γιού Πολωνών μεταναστών.
Ο νόμος -γνωστός και ως “Νόμος μετανάστευσης του 1903- κωδικοποιούσε τους προηγούμενους μεταναστευτικούς νόμους και εκτός από αναρχικούς απαγόρευε την είσοδο και σε όσους: έπασχαν από επιληψία, στους επαίτες και σε σωματέμπορους. Ο συγκεκριμένος νόμος ήταν ο πρώτος που απαγόρευε την είσοδο σε ανθρώπους με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Πέρασε από το Κογκρέσο στις 23 Αυγούστου, 1950, παρά το βέτο του Πρόεδρου Χάρι Τρούμαν
Ο “νόμος για την Εσωτερική Ασφάλεια του 1950” -γνωστός και ως “νόμος για τον έλεγχο ανατρεπτικών δραστηριοτήτων ή πιο απλά νόμος ΜακΚάραν- έκανε δυνατή την απέλαση μεταναστών που θεωρούνταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μέλη κομμουνιστικών οργανώσεων, που χρειάζοταν να καταγραφούν, δεν επιτρεπόταν να αποκτήσουν υπηκοότητα.
Ο Τρούμαν διαφώνησε με το νόμο, δηλώνοντας πως “θα ήταν σα να χλευάζουμε την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων”. Τμήματα του νόμου θεωρήθηκαν αντισυνταγματικά από το Ανώτατο Δικαστήριο το 1993. Κάποια άλλα όμως, υπάρχουν ακόμη και σήμερα.
Πρόεδρος, Τζίμι Κάρτερ, υπεγράφη 7 Απρίλη 1980
Μετά την κρίση των ομήρων του 1979, κατά την κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας στην Τεχεράνη όπου 52 αμερικανοί κρατήθηκαν όμηροι για 444 μέρες, ο αμερικανός πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, έκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με κυρώσεις κατά του Ιράν. Ακόμα απαγόρευσε την είσοδο στη χώρα στους Ιρανούς.
Υπό τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν, η Δημόσια Υπηρεσία Υγείας των ΗΠΑ πρόσθεσε το Aids στη λίστα με τις “επικίνδυνες και μεταδοτικές” ασθένειες
Το 1987 λοιπόν οι ΗΠΑ απαγόρευσαν σε κάθε φορέα του HIV να εισέρχεται σε αμερικανικό έδαφος. Ο νόμος ήταν επηρεασμένος από το ομοφοβικό και ξενοφοβικό κλίμα της εποχής, καθώς και στην λανθασμένη εντύπωση πως ο ιός HIV μπορούσε να εξαπλωθεί μέσω της απλής σωματικής επαφής ή ακόμα και με την αναπνοή. Ο πρώην πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα τον κατήργησε το 2009, ολοκληρώνοντας την διαδικασία που είχε ξεκινήσει επί του Τζορτζ Μπους.
ΠΗΓΗ: aljazeera.com