Κάνοντας σχετικές συγκρίσεις μεταξύ των προγραμμάτων και των προσωπικοτήτων των πολιτικών ένθεν και ένθεν των Πυρηναίων, ενόψει των εκλογών της Κυριακής, η ισπανική εφημερίδα βρίσκει πως ο Εμανουέλ Μακρόν έχει κοινά σημεία με τον επικεφαλής των Ciudadanos Άλμπερτ Ριβέρα, ο Ζακ-Λικ Μελανσόν φέρει το ίδιο στίγμα με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, ενώ ο σοσιαλιστής Αμόν είναι μία άλλη εικόνα του πρώην γραμματέα του PSOE Πέδρο Σάντσεθ.
Ο δε Φιγιόν, με το καθολικό του πρόσημο, μοιάζει να πολιτεύεται στα βήματα του Μαριάνο Ραχόι, ενώ η μόνη που δεν έχει ταίρι στην Ιβηρική είναι η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.
Ο παραλληλισμός που αποτολμά η Εl País μεταξύ του Μακρόν και του ιδρυτή των Ciudadanos Άλμπερτ Ριβέρα βασίζεται σε αδιαμφισβήτητα κοινά πολιτικά, φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των δύο πολιτικών της ίδιας γενεάς.
Έως κι ιδεολογικά, αμφότεροι απομακρύνθηκαν από το Σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο για να φλερτάρουν με την φιλελεύθερη πτέρυγα, επικαλούμενοι τις αρχές ενός ακραίου κεντρώου προκειμένου να αλιεύσουν ψήφους από τη μεγάλη δεξαμενή των μετριοπαθών ψηφοφόρων. Μάλιστα οι δύο πολιτικοί γνωρίζονται και προσωπικά και μοιράζονται κοινές αρχές στα προγράμματά τους.
Μάλιστα και τα κόμματά τους έχουν μία οργανική σχέση μεταξύ τους, καθώς ο Λουΐς Γκαρικάνο, που χαράσσει την ιδεολογική και πολιτική γραμμή των Ciudadanos στην οικονομία, συνέδραμε εθελοντικά στην σύνταξη του προγράμματος του Μακρόν. Μάλιστα το golden boy της γαλλικής πολιτικής δήλωνε προ ημερών στην ίδια την Εl País πως διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με τους ‘Πολίτες’, και πως το κόμμα του Ριβέρα μοιάζει στο δικό του κίνημα ως προς τις «αξίες και την ιδιοσυγκρασία».
Μολαταύτα, ο κίνδυνος στον οποίο εκτίθεται ο 39χρονος Μακρόν είναι παρόμοιος με εκείνον στον οποίο εκτέθηκε κι ο ισπανός ομόλογός του. Είναι δυνατόν η υποψηφιότητά του να έχει υπερεκτιμηθεί από τις δημοσκοπήσεις και τον Τύπο και ξαφνικά να βρεθεί να έχει υπερκερασθεί από τους άλλους, δεξιούς τε και αριστερούς υποψηφιους και να παραμείνει εκτός νυμφώνος στον δεύτερο γύρο. Κι όπως συνέβη και με τον Ριβέρα, ο Μακρόν είναι ένας υποψήφιος ουσιαστικά χωρίς κόμμα και όλες οι πολιτικές του προσδοκίες βασίζονται στο νεαρό της ηλικίας του και στην ελπιδοφόρο καινοτόμα εικόνα του.
Τούτη τη φορά ήταν η ισπανική Αριστερά εκείνη που άνοιξε τον δρόμο στην αντίστοιχη γαλλική, γιατί η δημοφιλία που έχουν αποκτήσει ο υποψήφιος της ‘Ανυπότακτης Γαλλίας’ Μελανσόν κι οι ριζοσπαστικές ιδέες του οφείλονται στην πολιτική επιτυχία του Πάμπλο Ιγκλέσιας. Τόσο στην προσδοκία να πλαγιοκοπήσει κι υπερκεράσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, όσο και στην ουτοπική φιλοδοξία που αποπνέει το προεκλογικό του πρόγραμμα που συγκεράζει την ανεκτικότητα στους μετανάστες, την αύξηση της φορολογίας στους πλουσίους, την αύξηση στις κοινωνικές δαπάνες, την ενίσχυση του δημόσιου τομέα, την αύξηση των μισθών και την επέκταση της ιδέας ενός προστατευτικού και παρεμβατικού κράτους, που μεταξύ των βασικών του προταγμάτων θα αποτελεί κι ο έλεγχος των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης.
Οι Ιγκλέσιας και Μελανσόν είναι σύντροφοι και συνοδοιπόροι. Μοιράζονται τα πάντα, ακόμη και τον θαυμασμό τους για τον Τσαβισμό. Και όχι μόνον αυτό: έχουν και κοινούς εχθρούς, ήτοι τους δεινοσαύρους του Σοσιαλιστικού Κόμματος, μολονότι οι προοπτικές για ένα ‘ξεπέρασμα’ (sorpaso) στη Γαλλία είναι μεγαλύτερες απ’ ότι συνέβη στην Ισπανία, καθώς ο Μελανσόν ξεπερνά δύο και τρεις φορές το ποσοστό που συγκεντρώνει ο Αμόν. Κι όπως ο Ιγκλέσιας ενσαρκώνει την εικόνα ενός χαρισματικού πολιτικού, με ισχυρή προσωπικότητα, δεινή ρητορεία και τηλεοπτική φωτογένεια.
Δεν πάει πολύ καιρός που ο Πέδρο Σάντσεθ θεωρείτο ως κατεξοχήν εκπρόσωπος της νέας κεντροαριστεράς. Και για τούτο φωτογραφιζόταν με τζιν κι ανοικτό πουκάμισο δίπλα στους Ματέο Ρέντσι και Μανουέλ Βάλς.
Ωστόσο, σήμερα έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στο πρόσωπο του Μπενουά Αμόν, που και αυτός αποπνέει τον αέρα του ηττημένου μεν, αλλά μίας ήττας που οφείλεται στην αντίθεση που προέβαλλαν στις μονολιθικές δομές του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αμφότεροι διακηρύττουν πως το κόμμα θα πρέπει να στραφεί προς τη βάση του και να υιοθετήσει πιο αριστερές θέσεις και να διαρρήξει την πρόσδεσή του και τις συμμαχίες του με τις πιο συντηρητικές δυνάμεις.
Κι αμφότεροι κατηγορούν γι’ αρτηριοσκλήρωση τα αντίστοιχα κόμματά τους. Μάλιστα ο Σάντσεθ στήριξε τον Αμόν στις εσωκομματικές εκλογές των Γάλλων Σοσιαλιστών και διατηρούν μία προσωπική φιλία. Ωστόσο υπάρχει και μία παράμετρος που ο Σάντσεθ θα κληθεί να την επαναξιολογήσει μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών την Κυριακή: οι δημοσκοπήσεις δίνουν στον Αμόν ένα ισχνό 8% και προοικονομούν μία καταβύθιση του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Γαλλία. Εύλογα τότε θα αναδύονταν τα ερωτήματα: μήπως θα ήταν καλλίτερα τ’ αποτελέσματα με υποψήφιο τον Βαλς; Μην έσφαλε η βάση και τα μαχητικά στελέχη του Κόμματος αναδεικνύοντας τον Αμόν; Όλα τα στοιχεία συνηγορούν ότι ο Σοσιαλισμός στην Ευρώπη βυθίζεται σε μία μακρά νύκτα, γεγονός που θα έχει μεγάλο αντίκτυπο και στη μάχη για τον έλεγχο της ηγεσίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) και στην Ισπανία.
Παρά τους καλούς τρόπους και την καλλιέργειά του, ο Φρανσουά Φιγιόν προτίμησε να απουσιάζει από το πρόσφατο συνέδριο του αδελφού ισπανικού Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) τον Φεβρουάριο. Ήταν τότε που είχαν ξεσπάσει τα σκάνδαλα νεποτισμού που τον αφορούσαν κι ο Φιγιόν θεωρείτο τότε ξένο σώμα. Βέβαια, οι ισπανοί συντηρητικοί ήσαν διχασμένοι περισσότερο μεταξύ δύο άλλων υποψηφίων όταν ξεκινούσαν οι εσωκομματικές διαδικασίες: ανάμεσα στον Νικολά Σαρκοζί και τον Αλαίν Ζιπέ. Μπορεί μεν τα δύο κόμματα, το ΡΡ κι οι Ρεπουμπλικανοί, να μοιράζονται τα ίδια έδρανα στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, όμως ο τελικός υποψήφιος των Γάλλων ασκεί μικρότερη γοητεία στους Ισπανούς απ’ ότι ο κεντρώος υποψήφιος Μακρόν.
Επιπλέον οι θετικές απόψεις του Φιγιόν υπέρ ενός δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία στην Καταλωνία προκάλεσαν έκπληξη και θυμό στους Ισπανούς δεξιούς, οι οποίοι μάλιστα απαίτησαν και μία ανασκευή των δηλώσεών του, μαρτυρώντας την παγωμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα στις σχέσεις του Ραχόι και του Φιγιόν.
Τέσσερις από τους πέντε υποψηφίους των γαλλικών εκλογών διατηρούν σχέσεις, ή έχουν κάποιο ισοδύναμό τους στην Ισπανία. Αλλά η Μαρίν Λεπέν δεν είναι μέσα σ’ αυτούς τους τέσσερις. Όχι μόνον λόγω του γεγονότος ότι στην Ιβηρική δεν υπάρχει ένα ισχυρό ακροδεξιό ρεύμα, αλλά κυρίως διότι η ηγεσία της «ξενοφοβικής διεθνούς» έχει συγκεντρωθεί στις σχέσεις μεταξύ των Γάλλων, του Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία, της ιταλικής Λέγκας του Βορρά, του κινήματος του Γκερτ Βίλντερς στην Ολλανδία κι άλλους κεντρώους, ή δεξιούς σχηματισμούς σε ευρωπαϊκές χώρες όπου δεσπόζουν η ξενοφοβία κι η αποστροφή στην ιδέα της ΕΕ.
Τη μόνη επαφή που είχε το Εθνικό Μέτωπο στην Ισπανία ήταν με την οργάνωση Vox σε κάποια συνέδρια, κοινά ανακοινωθέντα και άλλες παρεμφερείς συναντήσεις , όμως ο περιθωριακός χαρακτήρας της ισπανικής παράταξης θα καθιστούσε οποιανδήποτε αιτίαση για συμμαχία μεταξύ τους ένα απλό ανέκδοτο.
Πηγή: Εl País