Οπορτουνιστής για τους μεν, χαρισματικός και ειλικρινής για τους δε: ο Πάμπλο Ιγκλέσιας κατάφερε σε λιγότερο από δύο χρόνια να κάνει το κόμμα ριζοσπαστικής αριστεράς Podemos (Μπορούμε) τρίτη δύναμη στο Κοινοβούλιο και να φέρει τα πάνω κάτω στην ισπανική πολιτική σκακιέρα.
“Η Ισπανία ψήφισε για μία αλλαγή συστήματος” είπε το βράδυ της Κυριακής μετά τα πρώτα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών στην Ισπανία, απαιτώντας μια “αναγκαία και χωρίς καθυστέρηση” αλλαγή του Συντάγματος.
Η πολιτική ήταν πάντα στο αίμα του 37χρονου Μαδριλένου με τα καστανά μάτια και το διαπεραστικό βλέμμα, τα μακριά μαλλιά και την αλογοουρά, ο οποίος δεν εγκατέλειψε ποτέ τα τζιν και τα αθλητικά παπούτσια. Όπως και ο φίλος του Αλέξης Τσίπρας, δεν φοράει ποτέ γραβάτα.
Οι Δημοκρατικοί γονείς του γνωρίστηκαν μπροστά στο μνήμα του ιδρυτή του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), Πάμπλο Ιγκλέσιας Πόσε, και του έδωσαν το όνομά του. Είναι γιος της δικηγόρου, ειδικευμένης στο Εργατικό Δίκαιο, Μαρία Λουίσα Τουριόν και του Χαβιέρ Ιγκλέσιας, που φυλακίστηκε από τη δικτατορία του Φρανθίσκο Φράνκο (1939-1975) για συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση. Σε ηλικία μόλις 14 ετών ήταν ήδη μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας. Ακόμη ένα κοινό με τον Έλληνα πρωθυπουργό, που ήταν οργανωμένος στην ΚΝΕ.
Ο παππούς του, από την πλευρά του πατέρα του, σοσιαλιστής, είχε καταδικαστεί σε θάνατο μετά τον Εμφύλιο (1936-1939) όμως γλίτωσε την εκτέλεση. Ένας θείος της μητέρας του, σοσιαλιστής, εκτελέστηκε.
Σε αντίθεση με τον ταπεινό τυπογράφο που ίδρυσε το PSOE, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας του 21ου αιώνα είναι φορτωμένος διπλώματα: διδάκτορας Πολιτικών Επιστημών, πτυχιούχος Νομικής, με μάστερ στην Επικοινωνία και στους Ανθρώπινους Πόρους, δίδαξε από το 2008 έως το 2013 στο Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης.
Συνηθισμένος στις “tertulias”, τα talk-show που αρέσουν στους Ισπανούς, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας έγινε κατ’ αρχήν γνωστός από την εκπομπή Tuerka που μεταδιδόταν αρχικά στο διαδίκτυο και στη συνέχεια στην τηλεόραση. Η εμπειρία αυτή του επέτρεψε να κυριαρχήσει στα δύο τηλεοπτικά debate της προεκλογικής εκστρατείας και να επιτύχει μια θεαματική άνοδο του κόμματός του που έμοιαζε να δυσκολεύεται.
“Πρέπει να ζητήσετε συγγνώμη (…) για το ότι ήσασταν το κόμμα της διαφθοράς σε αυτή τη χώρα”, είπε στην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης της δεξιάς, Σοράγια Σάενθ ντε Σανταμαρία, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.
Δίνοντας συχνά την εικόνα ενός ανθρώπου θυμωμένου, ξέρει επίσης να μετριάζει τον λόγο του και να εγκαταλείπει τον οργισμένο τόνο στις ομιλίες του στις συγκεντρώσεις των υποστηρικτών του. Ιδρύοντας τους Podemos τον Ιανουάριο του 2014 μαζί με μια χούφτα συναδέλφων του που διδάσκουν στο Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης, ο Ιγκλέσιας κατάφερε να αποσπάσει ένα σημαντικό μέρος των ψήφων των “Αγανακτισμένων”, του κινήματος διαδηλωτών που κατασκήνωσαν το 2011 στο κέντρο της Μαδρίτης για να καταγγείλουν τη λιτότητα και τη διαφθορά. Πέντε μήνες αργότερα, προς έκπληξη όλων, εξελέγη ευρωβουλευτής, μαζί με άλλους τέσσερις υποψηφίους των Podemos.
Άνθρωπος της εποχής του, που λατρεύει το σκούτερ του και τις τηλεοπτικές σειρές. Ένας διανοούμενος, ένας “λαμπρός” μαθητής που ονειρευόταν να “κάνει αισθητή την παρουσία του στην πολιτική ζωή με ριζοσπαστικό τρόπο”, στην αριστερά, θυμάται ο Ραμόνο Κοταρέλο, ένας από τους καθηγητές του.
Περιγράφει έναν φοιτητή “περιποιητικό, ευγενικό και πνευματώδη” στην ιδιωτική του ζωή. Χαρισματικός, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας ολοκληρώνει συχνά τις συναντήσεις του σχηματίζοντας μια αλυσίδα με την ομάδα του, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά.
“Μια εσφαλμένη εικόνα”, κατά την άποψη του Αντόνιο Ελόρθα, πρώην συναδέλφου του Πάμπλο Ιγκλέσιας στο Κομπλουτένσε. “Δεν μπορούσε κανείς να του έχει εμπιστοσύνη. Έκανε του κεφαλιού του σε όλα. Δεν υπερασπιζόταν κανέναν δίκαιο σκοπό, μη χάσει η ιστορία μιαν ουγγιά εξουσίας”.
Ευθύς, καμιά φορά απότομος, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας έχει δημιουργήσει επίσης εχθρότητες στο Κομπλουτένσε συνιδρύοντας την “Contrapoder”, μια εναλλακτική δεξαμενή σκέψης, κοιτίδα των Podemos.
Έχοντας δεχθεί επιθέσεις για τις σχέσεις των Podemos με την μπολιβαριανή αριστερά της Λατινικής Αμερικής (όπως άλλωστε και ο Αλέξης Τσίπρας) και κυρίως τη Βενεζουέλα, καταγγέλλει μια προπαγάνδα οπαδών: “Τα μέσα ενημέρωσης στη Ισπανία έχουν δώσει για τη Βενεζουέλα μια εικόνα δικτατορίας χωρίς ποτέ να αναφέρουν τα πραξικοπήματα των Ηνωμένων Πολιτειών στην Παραγουάη, στην Ονδούρα”, απαντά.
Είναι ένας πραγματιστής, εκτιμά ο Ραμόν Κοταρέλο. Για τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, “το σημαντικό είναι να κερδίσεις, να φθάσεις στην εξουσία. Ώστε να τεθείς στην υπηρεσία των ιδεωδών της”, υπογραμμίζει. Είναι μάλλον “η ενσάρκωση του οπορτουνισμού”, λέει από την πλευρά του ο Αντόνιο Ελόρθα.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ – Φωτογραφίες: Reuters