Στην αγωγή κατατίθεται το έγγραφο, που αποδεικνύει πως η έπαυλη αποκτήθηκε στις 3 Αυγούστου 1938 από την τοπική κυβέρνηση έναντι 406.346 πεσετών από τους κληρονόμους της συγγραφέως Εμίλια Πάρδο Μπαθάν, ιδιοκτήτριας του ακινήτου. Το τίμημα συγκεντρώθηκε από λαϊκό έρανο, που στη διάρκεια μετατράπηκε σε αναγκαστική εισφορά.
Τρία χρόνια αργότερα, η έπαυλη πωλήθηκε στον Φράνκο μέσω ενός παράνομου συμβολαίου μεταξύ του δικτάτορα και του γιού της συγγραφέως, ο οποίος όμως ήδη δεν ήταν ο νόμιμος ιδιοκτήτης της.
Όπως προκύπτει από το ίδιο έγγραφο του ’41, η πράξη συντάχθηκε ώστε «να εμφανισθεί τεχνηέντως πως ο Φράνκο αποκτά το ίδιο ακίνητο έναντι 85.000 πεσετών». Όπως τονίζει η εφημερίδα El Pais «είναι εμφανές πως βρισκόμαστε ενώπιον μίας προσποιητής αγοραπωλησίας, καθώς το ακίνητο που αφορά, είχε πωληθεί ήδη πριν χρόνια» και είχε «παραδοθεί στον αρχηγό του κράτους, με επίσημη πράξη του 1938», όπως τονίζουν οι νομικές υπηρεσίες του ισπανικού κράτους.
Χαρακτηρίσθηκε “εθνική κληρονομιά”
Ήδη από το 2018 ένα άλλο νομικό έγγραφο, που είχε συνταχθεί έπειτα από παραγγελία του τοπικού Κοινοβουλίου της Α Κορούνια, διαπίστωνε την δολιότητα της μεταβίβασης της έπαυλης του Μεϊράς στην οικογένεια Φράνκο.
Σύμφωνα με τον τότε συντονιστή της γνωμοδότησης Σαβιέρ Φερέιρα, η δωρεά της έπαυλης έγινε το 1938, το 1940 ψηφίσθηκε ο νόμος για την εθνική κληρονομιά και το 1941 συντάχθηκε «η προσποιητή αγοραπωλησία», προκειμένου να αποφευχθεί ότι το εν λόγω ακίνητο χαρακτηρισθεί εθνική κληρονομιά. Όπως τονίζει ο ίδιος, το συμβόλαιο είναι παράνομο «διότι ένας ήδη ιδιοκτήτης εμφανίζεται να αγοράζει την έπαυλη που πωλείται από έναν άνθρωπο που ήδη την είχε πωλήσει». Οι ειδικοί συμφωνούν για την ανυπαρξία περιεχομένου του συμβολαίου, που εξυπηρετεί μάλλον ένα «ιστορικό αφήγημα» για την αγορά του, προσωπικά από τον Φράνκο, ενώ πρόκειται καθαρά «για δωρεά προς τον αρχηγό του κράτους, για να χρησιμοποιείται από τον αρχηγό του κράτους», όπως συμβαίνει και για το μέγαρο του Πάρδο. «Δεν δωρίσθηκε το ακίνητο στον Φράνκο, αλλά στον αρχηγό του κράτους».
Όπως επισημαίνουν οι συντάκτες της γνωμοδότησης του 2018, που ζητούσαν τη λήψη νομικών μέτρων, «για αυτού του είδους τα αγαθά, που δωρίζονται, ή παραχωρούνται για χρήση από τον αρχηγό του κράτους εμείς οι νομικοί συζητούμε για τον διαχωρισμό της περιουσίας του φυσικού προσώπου, φερ’ ειπείν του βασιλιά και της περιουσίας του στέμματος». Υπό την άποψη αυτή, οι συντάκτες της υπογραμμίζουν «πως η έπαυλη θα πρέπει να ανήκει στο εθνικό περιουσιολόγιο», διότι αποτελεί «καρπό προσποιητών, ή δόλιων δοσοληψιών».