Η Κατρίν Ντενέβ, εξηγεί τη θέση της λέγοντας πως είναι ένα κείμενο που θεωρεί «σθεναρό, αν όχι απολύτως καίριο».
«Χαιρετώ αδελφικά όλα τα θύματα βδελυρών πράξεων που μπορεί να αισθάνθηκαν προσβεβλημένα από αυτό το άρθρο που δημοσιεύθηκε στη Le Monde, σε αυτά και μόνον σε αυτά ζητώ συγγνώμη», γράφει η γαλλίδα ηθοποιός.
«Ναι, αγαπώ την ελευθερία. Δεν μου αρέσει αυτό το χαρακτηριστικό της εποχής μας όπου καθένας αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να κρίνει, να διαιτητεύει, να καταδικάζει. Μία εποχή όπου απλές καταγγελίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιφέρουν τιμωρία, παραίτηση και μερικές φορές, και συχνά, λιντσάρισμα στα μέσα ενημέρωσης.
Ενας ηθοποιός μπορεί να σβηστεί ψηφιακά από μία ταινία, ο διευθυντής ενός μεγάλου νεοϋορκέζικου θεσμού μπορεί να αναγκασθεί να παραιτηθεί για χέρια σε οπίσθια πριν από τριάντα χρόνια και χωρίς άλλη μορφή κρίσης. Δεν συγχωρώ τίποτε. Δεν αποφασίζω για την ενοχή αυτών των ανδρών διότι δεν έχω τα προσόντα γι΄αυτό. Και λίγοι τα έχουν.
Αποστάσεις από γυναίκες που συνυπέγραψαν το άρθρο στη Le Monde
«Ναι, υπέγραψα αυτό το κείμενο και ωστόσο μου φαίνεται απολύτως αναγκαίο σήμερα να τονίσω την διαφωνία μου για τον τρόπο με τον οποίο ορισμένες από τις υπογράφουσες δίνουν στον εαυτό τους ατομικά το δικαίωμα να βγουν στα μέσα ενημέρωσης, αλλοιώνοντας το ίδιο το πνεύμα του κειμένου. Το να πει κανείς σε ένα τηλεοπτικό δίκτυο ότι μπορείς να το απολαύσεις όταν σε βιάζουν είναι χειρότερο και από φτύσιμο στο πρόσωπο όλων εκείνων που έχουν πέσει θύματα αυτού του εγκλήματος … όταν υπογράφεις ένα μανιφέστο που δεσμεύει και άλλα πρόσωπα, συγκρατείσαι, αποφεύγεις να τα πάρεις μαζί σου στη δική σου ρητορική ακράτεια. Είναι ποταπό. Και είναι προφανές ότι τίποτε σε αυτό το κείμενο δεν ισχυρίζεται ότι η παρενόχληση έχει κάτι καλό, διαφορετικά δεν θα το είχα υπογράψει.
“Πιστεύω στη δικαιοσύνη”
«Είμαι ηθοποιός από τα 17 μου χρόνια. Θα μπορούσα φυσικά να πω ότι μου έχει συμβεί να είμαι μάρτυρας τουλάχιστον άκομψων καταστάσεων ή ότι γνωρίζω από άλλες ηθοποιούς ότι παραγωγοί καταχράστηκαν ελεεινά την εξουσία τους. Απλώς, δεν θα μιλήσω εγώ στη θέση των συναδέλφων μου. Αυτό που δημιουργεί τραυματικές και αβάσταχτες καταστάσεις είναι πάντα η εξουσία, η ιεραρχική θέση ή μία μορφή επιρροής. Η παγίδα κλείνει όταν γίνεται αδύνατον να μιλήσεις χωρίς να διακινδυνεύσεις την θέση σου ή να υποστείς ταπεινώσεις και απαξιωτικό σαρκασμό. Πιστεύω λοιπόν ότι η λύση θα έλθει από την εκπαίδευση των αγοριών, όπως και των κοριτσιών μας. Αλλά επίσης ενδεχομένως και από κανονισμούς στις επιχειρήσεις που θα ορίζουν ότι εάν υπάρχει παρενόχληση θα υπάρχει αμέσως δίωξη. Πιστεύω στη δικαιοσύνη.
“Θα κάψουμε τον Sade της Pleiade;”
Τέλος, υπέγραψα αυτό το κείμενο για έναν λόγο που στα μάτια μου είναι ουσιαστικός: τον κίνδυνο εκκαθαρίσεων στις τέχνες. Θα κάψουμε τον Sade της Pleiade; Θα χαρακτηρίσουμε τον Leonardo da Vinci παιδόφιλο καλλιτέχνη και θα σβήσουμε τους πίνακές τους; Θα ξεκρεμάσουμε τον Gaugin από τα μουσεία; Θα καταστρέψουμε τα σχέδια του Egon Schiele; Θα απαγορεύσουμε τους δίσκους του Phil Spector; Αυτή η ατμόσφαιρα της λογοκρισίας με αφήνει άφωνη και ανήσυχη για το μέλλον των κοινωνιών μας.
“Είμαι μία γυναίκα ελεύθερη”
Μου έχουν προσάψει μερικές φορές ότι δεν είμαι φεμινίστρια. Πρέπει να θυμίσω ότι ήμουν μία από τις 343 βρόμες, μαζί με την Marguerite Duras και την Francoise Sagan που υπέγραψε το μανιφέστο «Εχω κάνει άμβλωση» που γράφτηκε από την Simone de Beauvoir; Η άμβλωση επέσυρε ποινική δίωξη και φυλάκιση την εποχή εκείνη. Για τον λόγο αυτόν θέλω να πω στους συντηρητικούς, ρατσιστές και αντιδραστικούς κάθε είδους που θεώρησαν στρατηγική κίνηση να με υποστηρίξουν ότι δεν είμαι ανυποψίαστη. Δεν θα έχουν ούτε την ευγνωμοσύνη μου ούτε τη φιλία μου, το αντίθετο. Είμαι μία γυναίκα ελεύθερη και θα παραμείνω. Χαιρετώ αδελφικά όλα τα θύματα βδελυρών πράξεων που μπορεί να αισθάνθηκαν προσβεβλημένα από αυτό το άρθρο που δημοσιεύθηκε στη Le Monde, από αυτά και μόνον από αυτά ζητώ συγγνώμη».