Οι διοργανωτές, συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν απέναντί του ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ή άλλες τεράστιες μορφές του “μαύρου ακτιβισμού”. Αλλά δεν ήταν. Και δυστυχώς έπεσαν στην παγίδα του politically correct, μετατρέποντας την απονομή των βραβείων Οσκαρ, σε ένα debate για το πόσο κακοί είναι οι λευκοί και πόσο καλοί και ταλαντούχοι αλλά παραγκωνισμένοι είναι οι μαύροι στις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ που δυο συνεχόμενες φορές εξέλεξαν τον Μπαράκ Ομπάμα στο ανώτατο αξίωμα της χώρας τους.
Όμως η καλή ηθοποιία δεν έχει χρώμα. Δεν είναι θέμα φυλής. Και ειλικρινά είναι κρίμα που τόσο καταξιωμένοι και βραβευμένοι ηθοποιοί θέλουν να έχουν ειδική μεταχείριση λόγω χρώματος. Να αντιμετωπίζονται δηλαδή ως μειονότητα ενώ δεν είναι. Θα περίμενε κανείς αν ήθελαν κάποιοι να δοθεί έκταση στην ρατσιστική αντιμετώπιση των μαύρων αμερικανών από τους αστυνομικούς στις ΗΠΑ να το έκαναν με κάποιον τρόπο. Όμως η επιμονή κάποιων να θυματοποιούνται οι μαύροι αμερικανοί ηθοποιοί, μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει.
Και κατά την ταπεινή μου γνώμη το κακό έγινε. Τα 88α Όσκαρ δεν ήταν η αποθέωση της 7ης Τέχνης αλλά μια τελετή που έκανε αυτό που δεν θα ήθελε ο Κρις Ροκ να του κάνουν. Ήταν μια τελετή που χαρακτηρίστηκε από μια υπερβολή που την έκανε να χάσει την ουσία. Κανείς δεν στάθηκε στις ερμηνείες, κανείς δεν στάθηκε στα μηνύματα για παράδειγμα της ξενόγλωσσης ταινίας, «Ο γιός του Σαούλ» που μιλάει για τον φασισμό και τον ρατσισμό που εξαπλώνεται σαν μάστιγα σε όλο τον κόσμο.
Ο παρουσιαστής των 88ων Όσκαρ, Κρις Ροκ θα μπορούσε να μείνει στον πολύ καλό πρόλογό του, να “σκίσει”, εκείνους που ήθελε αλλά στην συνέχεια θα έπρεπε να αποθεώσει την 7η Τέχνη. Γιατί γι’ αυτό βρισκόταν εκεί.